... comecei a reler o meu antigo blogue no espacio do messenger... batallas perdidas... diario de guerra dun pobre soñador enamorado platónicamente... como cambiamos e como cambian as cousas... como un se da conta de que había cousas que non podían ser e foi mellor que non foran... ao final o tempo da a razón a cada un... razón particular e a medida.
Hoxe declaro reaberto este espacio de liberación emocional... así o afirmo e firmo mirando pola ventá dun afastado colexio que me deu acubillo durante parte deste estraño verán...
Sigo soñando con rizos negros... pero perdo a noción do tempo e da vida enclaustrado neste sitio...
Arde no peito señores, arde no peito.
