Ninguén dixo...

... que nada nesta vida fose fácil... ninguén dixo que eu non teña tempo para aprender moitas cousas...

Que cousas enchen a un?

nin teñen porque ser grandes nin teñen porque ser pequenas... nin teñen que ser materiais nin teñen porque ser inmateriais... non teñen porque ter unhas características nin teñen porque ter outras características... todo... como bo galego...

depende.

De que depende? do contexto... do momento... tanto de variables intrínsecas como extrínsecas...

un bico, unha reserva de pensión barata,a un soño e outro soño... unha aventura teatral... unha aventura de emancipación... son todas e esas grandes e pequenas aventuras as que fan que cada día me guste máis vivir así, como vivo, como son e como quero seguir sendo...

TÍTULOS DE CRÉDITO

Agradecementos a:

Mar

Karina

Lu

un,dous,tres...

...despistaste... bico

un, dous, tres... despistaste... inmortalizo o perfil...

un, dous, tres... despistaste... enguedélloche nas miñas ideas utópicas...

un, dous, tres... despistaste... rouboche o tempo...

un, dous, tres... despistaste... e lévote a un micromundo...

... que só ti e eu entendemos.

Hoxe...

escribiría as pasteladas máis grandes do mundo si me puxera... pero a verdade é que tampouco é escribir o que me apetece... senón imaxinar...
imaxinar que as mans se me deslizan abertas subindo pola túa espalda... apretando con forza ao chegar aos ombreiros... achegarme á túa nuca... dar un breve soplido que acabe en bico...


encántame ter un blog abandonado...

Por aí din...

... que equivocarse e rectificar é de sabios. Hoxe equivoqueime e rectifiquei. Equivoqueime con gran amargor... e rectifiquei dandome conta do que realmente está a pasar. Sobretodo, o significado das cousas, o que realmente un sente, o que realmente un ten...
Simplemente... afortunado e ilusionado.

Non hai galerna imposible...

... non importa canta forza teña o vento (da igual forza dous que forza sete)... da igual a altura das ondas... (da igual calma chicha que mar arbolada)... da igual que chova que quente o sol... porque pase o que pase todo sae sempre adiante, porque a función nunca pode parar... porque sempre hai un motivo para facer que todo siga bo rumbo e chegue a bo porto... polas persoas que te rodean, que inda que se agobien máis ca ti, son un bo apoio no que pararse a descansar e coller forzas... porque hai outras cousas que che dan toda a forza do mundo (seguramente sexa meniño...)

Porque en definitiva, señores e señoras... o mundo é unha festa e nada nin ninguén cho pode estropear...

Bicasos e apertas!!


E non... non todo foi malo nesta semana... tivo tamén os seus puntos fortes e os seus momentos de adrenalina positiva...cales?? eso é un autosecreto... shhhhhhh!!

Surrealismo máxico

En numerosas ocasións suceden cousas ou feitos que poderían chegar a considerarse máxicos, aínda que probablemente sexan froito da propia ilusión e da sobrevaloración outorgada aos elementos constituíntes destes feitos.

Lembrar aquí, unha vez máis, o significado do adxectivo inventado, fufí... atribúese a aquela persoa que pola súa forma particular de ver a vida é capaz de facer das cousas pequenas cousas moi interesantes e de facer das cousas grandes e estresantes, cousas pequenas e insignificantes. Ademáis, este adxectivo tamén abranguería a persoas que dan todo e máis polas persoas que as rodean... son persoas, en definitiva... moi especiais. Especiais no sentido positivo, e no grao máximo que cada un lle dea a cabeza para imaxinar.

É certo que coñecer a unha persoa leva moito tempo. Pero parece que hai persoas que de seguido se lles vai coñecendo. Descubrindo un pouco máis ultimamente a unha persoa, onte decateime que ademáis de todo o que ía sabendo sobre ela, algo se me acababa de descubrir: leva a marca de ser fufí.

Precisamente onte o fun a descubrir, cando se facían dous anos de que me deixara a persoa máis fufí que coñecín nunca, aquela persoa que me ensinara tantos valores, me aguantara tanto, me criara como a outra miña nai que era. Ela, que do tan especial que era, só ela, podía ser quen de marchase o mesmo día, do mesmo mes en que nacera, só que bastantes anos despois.

É moi extraño, coincidir tanto descubrimento arredor desta data... que máis da!! creamos no divino e máxico... outros cren na intervención da divinidade de deus... pois eu creo nas axudas desa persoa tan especial, que nunca poderei olvidar.

Gracias por escoitarme...

Frustrado

A frustración de pensar que un non se coñece ben a sí mesmo, pola forma en que actúan persoas que foron queridas e amadas. Esto leva a un a replantearse se realmente é a persoa que cre ser. Si realmente poderá vir un futuro mellor, si realmente é persoa apta para esperar algo... un algo, de tenrura, amor e cariño...

infravalorándo-me

Próxima estación... Esperanza...final de trayecto

Agora que estou a punto de cerrar unha etapa da miña vida, a académica, surxen da nada recordos doutras etapas, que non vou decir que mellores (porque parecen que sempre tempos pasados foron mellores, e non é así), senón diferentes. Vagando por varios blogs, atopei un que me recordou a unha etapa que está representada por un par de discos de Ismael Serrano. E creo que lembrandoo e lembrando esta etapa, achei unha posible directriz para a próxima etapa...
Descojonarme solo das miñas ocurrencias, mirar á lúa cando me sinta só e xurarme amor eterno... dedicarme porque non un arrechucho... en fin... antes de querer, hai que quererse moito.