escribiría as pasteladas máis grandes do mundo si me puxera... pero a verdade é que tampouco é escribir o que me apetece... senón imaxinar...
imaxinar que as mans se me deslizan abertas subindo pola túa espalda... apretando con forza ao chegar aos ombreiros... achegarme á túa nuca... dar un breve soplido que acabe en bico...
encántame ter un blog abandonado...
