... os anos que pasan... despacio e sen decir nada...
Onte chegoume o mail este que mandou Hadri, dos vinte e pico de anos (que o noso pico é moi pequeno, non sei que decides de facernos maiores... muahaha)...
Non sei, tampouco me parece tan alarmante... sí, estamos nunha etapa con idades de transición... entre a adolescencia e a adultez... facémonos maiores, a partir de agora teremos que ser máis independentes... en algo menos de dous anos teremos que voar sós... pero é o discurrir da vida... é así... cambios e máis cambios...
Cambios de dependencia... de formas de pensar... de formas de vivir... "maneras de vivir"...
1 comment:
hai xente que voa antes e non lle foi tan mal. non é tan peligroso, ou si. pero aí está o bo. a min non me dá medo ningún. xa lle teño ganas. ou algo de medo si que lle debo ter, senon fai tempo que voaría eu soa...
dane, fai un millón de anos que non sei nada da túa vida. de ti si... ;b
Post a Comment