A política...

Realmente... sí, estou desilusionado coa política... a modo de conto...

"Había unha vez un raparigo de dezaseis anos que vía as posibilidades de cambio, vía formas de pensar coherentes, optimistas... e sobretodo, sensibilizadas con diversas causas. Deste xeito, involucrouse fondamente na loita pola xustiza en todas estas causas... orgulloso sempre da súa participación.
Pero os anos foron pasando... dezasete, dezaoito, dezanove... e a realidade que o rodeaba ía vislumbrando unha realidade diferente á que el tiña concebida. Detrás da xente que camiñaba ao seu carón escondíase o mesmo que el tiña por "políticos defectuosos"... a avaricia, a codicia,as ansias de poder... non existía sensibilidade humana posible ante tales poderes. E tiña que admitir o que moitas veces lle dixeran... TODOS SON IGUAIS"

Por iso non creo na política... é unha conducta adaptativa e evolutiva... cando a política pódevos apestar dende fóra... imaxina dende dentro, o que debe feder.

Cada quen é libre de pensar como queira, eu non me enfado, só que non soporto a hipocresía...

Sobre emigración...

Paréceme demasiado fácil criticar a emigración... decir que podemos cambiar... que podemos combater esta lacra dende aquí... pero como? alguén me pode decir realmente coa man no corazón que cre nos sindicatos??? que cre nos defensores dos traballadores??? cada un que se salve o seu cú!!... así é aquí como funcionan as cousas... búscate a vida para atopar un traballo algo decente... que non che chegan os cartos con ese traballo?? busca outro... que aqui non o atopas... xa sabes onde está a porta...

Non pensemos en utopías, en cambiar o mundo. Sexamos realistas. Non temos os cartos, non temos o poder... Galicia non está no poder dos galegos... históricamente non fumos emprendedores como outros sitios de España...é inútil falar de non emigración... de combater dende a terra... primeiro... sobrevivamos...

unha mocidade independente... dar de lado ás estatísticas do I.N.E. que indican que a mocidade galega é das últimas en emanciparse e abandonar o domicilio familiar...
do que está cheo Galicia é de preguiza... de mozos e mozas que representan unha parasitaria social... sen oficio nin beneficio... así nos vai!... non nos ía así antes... cando a mocidade emigraba e levantaba o país dende fóra...


Propoño unha Galicia na que non se ande chorando en carteles... chorando en sindicatos e partidos políticos... unha Galicia, na que simplemente se traballe por un futuro; por comer, por vivir sen apretos, por unha familia... por unha vida digna.