É curioso e extraño á vez... nunca pensei que fora a ter esta sensación provinte de meus pais... é como si sen decilo... entendesen que fago aquí en Santiago... disfrutando o pouco gañado no verán... catro patacóns... dun xeito moi raro... vivindo só...aquí... vendo pasar os días... moitos deles dando voltas sen máis pola casa... facendo mil tonterías... pasando horas...
no fondo... é como se entenderan o importante que é para min estar cerca dela... porque despois ven o paso de ecuador e non imos poder vernos nin falar durante demasiados días...
é como se fose un guiño de complicidade... de empatía...comprensión...
un... non digo nada... porque eres feliz así...
un... eso bástame
mil gracias, mil apertas e mil bicos
E sí, gracias, son a persoa máis feliz así... non importan dous días sen vela, se logo ven un día enteiro con ela...
P.D.: Creo que eu tamén escribiría ata as marxes das postais e dos folios... se tivera que ir á mili, sen outro xeito de comunicarme... igual non somos tan diferentes, ¿quen sabe?
1 comment:
os pais son sabios...rosman porque lles jode admitir que os fillos medran e son felices fóra da casa...pero eles pasaron o mesmo por iso escribirias postais..un bico enorme
Post a Comment