Como un guante de látex... como unha lata de coca cola baleira... como un papel arrugado... como libro que lees e non volves a releer... como un dolor de muelas... como o envoltorio plástico que envolve calquera producto alimenticio e precociñado... como un plato de plástico... como un tenedor de plástico... como calquera cousa que se vos ocorra que poida ser "desechable"... e agora que fago?¿ publico?¿ non publico?¿
aíllome?¿ non me aíllo?¿ paso de todo... non paso de todo?¿
Eu báixome aquí...
ti si queres, sigue... pero eu, baixo... porque me acabarán doendo os ollos... e porque teño que botar paredes abaixo, sacar o escombro, cargalo e descargalo, limpar todo para logo poder comezar a levantar novos tabiques...
2 comments:
non estou dacordo contigo. non te rindas tan pronto.
eu... eu xa perdín a batalla que nunca pensei perder.esa que cada un mantén consigo mesmo. a batalla da estrataxema da autopercepción [dende logo que ben quedan a veces os termos psicolóxicos eh! xD]. pero bueno.pensar. que xa me quedan moi poucas cousas que perder. é imposible perder máis! xD é un alivio!
Post a Comment