faltaban. non sei porque hai sete días non notei a súa ausencia. pero agora xa volven a viaxar conmigo. a compartir tempo. rúa e tolemia conmigo. dous trozos de madeira recubertos de goma de bicicleta. un trozo de aluminio recuberto de cinta aislante vermella e negra. cun cable rodeandoo. e dous rollos de goma de bicicleta en cada punta...
a felicidade elevada á mínima potencia!! porque algo tan insignificante é raro que produza tanta felicidade...
2 comments:
é raro depende en quen... non sei como se che olvidaron! ;b
xa podemos ir a alameda con eles de novo..a berrar porque si..
Post a Comment