Tutti Frutti

Nas relacións amorosas non existen as medias laranxas como situación idílica...
Quero decir, non creo que o mellor e o máis agardado deban ser as medias laranxas... o máis importante e positivo son as diferencias... non só as semellanzas... as diferencias entre dúas persoas fan posible o crecemento mútuo a través das vivencias e experiencias... por eso non concordo co modelo idílico tradicional das medias laranxas...
Coido é máis importante a complementariedade das frutas (aderezadas polo amor) entre elas... por eso, mellor que soñar coa túa media laranxa... é soñar coa fruta que te complemente e que xuntada con ese aderezo, o amor, o almíbar... fagan a mellor das macedonias...

Obrigado! ;b

Non sei por onde comezar... igual é mellor tirar sen divagar demasiado...
Non creo que deixalo fose malo... foi bo
Creo que tampouco me esperaba un final así, refírome que máis que o que tivemos, o que temos...
Sabes? creo que nos debemos de sentir nestes tempos as persoas máis afortunadas do mundo... temos todo o que todo o mundo quere... (díxomo ine, ela non minte...) eu polo menos así me sinto...
teño e gardo aínda unha das miñas mellores amigas, que sempre está aí para o que sexa... que sempre estou aí para o que sexa dela...
Teño outra das miñas mellores amigas... á que amo... coa que son feliz día a día... un regalo do azar... unha sorte... que todas as coincidencias me fagan salir tan ben parado!
E tí... pois tes máis do mesmo... non?
somos afortunados.

Empatía...

É curioso e extraño á vez... nunca pensei que fora a ter esta sensación provinte de meus pais... é como si sen decilo... entendesen que fago aquí en Santiago... disfrutando o pouco gañado no verán... catro patacóns... dun xeito moi raro... vivindo só...aquí... vendo pasar os días... moitos deles dando voltas sen máis pola casa... facendo mil tonterías... pasando horas...
no fondo... é como se entenderan o importante que é para min estar cerca dela... porque despois ven o paso de ecuador e non imos poder vernos nin falar durante demasiados días...

é como se fose un guiño de complicidade... de empatía...comprensión...

un... non digo nada... porque eres feliz así...

un... eso bástame

mil gracias, mil apertas e mil bicos

E sí, gracias, son a persoa máis feliz así... non importan dous días sen vela, se logo ven un día enteiro con ela...

P.D.: Creo que eu tamén escribiría ata as marxes das postais e dos folios... se tivera que ir á mili, sen outro xeito de comunicarme... igual non somos tan diferentes, ¿quen sabe?

Ignorante...

non entendo o cinismo das persoas... esa extraña forma que teñen algúns de relacionarse cos demáis... ese egocentrismo excesivo... ese xeito que algúns teñen de querelo todo dos demais... ese oportunismo... esa forma de aproveitarse dos demáis... esa forma de... sendo politicamente incorrecto... darlles polo cú ás primeiras de cambio... a veces parece que non merece a pena nin tentar ser boa persoa... pero é que realmente si o merece, o que non merece é ser así con todo o mundo...
ou sexase... cuestión de selectividade

Yonki

Teño síndrome de abstinencia do roce da túa pel, cóstame moitísimo aguantar sen un xesto sen unha caricia durante varios días... e síntome mal, síntome como un yonki... non me gusta esta doce dependencia... pero son incapaz de escapar do efecto de succión que ten...
creo que penso demasiado en ti...

pero...

é que todo me da igual agora mesmo...
quédome só coa doce tontería que se lle mete a un no corpo...
esa mesma que me deixa absorto mirándote sen máis, sen decir palabra...
esas sesións de mirarte que sempre van acompañadas do teu inquérito... ¿pásache algo?
a partir de agora aínda que sexa conacheiro respondereiche a verdade... si, pásame, que me gustas moito e encántame perderme en sesións de fotografías imaxinarias sen máis cámara que os meus ollos...

Semellanzas

vivir... é arriscar...
cada día é un misterio, un montón de preguntas unha enriba doutra, que se cuestionan mil cousas... ¿por que a xente cambia así? ¿por que agora negan o saúdo?...
hai que ser unidireccionais... camiñar de frente sen mirar a esas persoas que no seu microcosmos son incapaces de ter un momento de lucidez racional e decir... o meu comportamento é totalmente infantil e desmesurado. Este tipo de xente son os que se denominan mafaldianamente como problemólogos... especie humanoide de considerable número... rozando a praga...
o ser humano a veces é simplemente e rotundamente... incompleto... defectuoso...

Falando ao aire... o que está vetado por patocheiro...

Alfa Mike Oscar Tango Echo
Quebec Uniform Echo Romeo Oscar Tango Echo
Delta Alfa November Alfa

29 de junho de 2007:

Que longo é o verán...e as noites sen ti...

Vento que ven en contra

Bótote moito de menos...e quérote aínda máis...
"Quiero fundirme en tu fuego... como si fuese de espera..."
"Sueña que sueña con ella..."

O relativo das medidas

As medidas non sempre son exactas... nós como seres humanos non somos capaces de medir o tempo... o tempo é relativo... o noso reloxo biolóxico fluctúa constantemente... según o noso estado de ánimo... según o tempo que paso sen verte... se fora máis preciso este reloxo non teríamos que andar con reloxos nas muñecas... non teríamos que andar sacando o móbil do peto para mirala hora... só con pensar, e botar así contas mentais da hora, xa a obteríamos... pero é que o corpo do ser humano, aínda que é unha máquina complexa, hai sempre mil cousas que o superan...
Por exemplo os ritmos... ti se de repente comezas a facer algo que normalmente non fas... por exemplo, erguerte cedo... o corpo resentirase profundamente... terás que entrenalo!!... eu creo que é un dos maiores fallos do corpo humano... que para acabar realizando satisfactoriamente moitas cousas hai que entrenalo... como eu me vou entrenando ao verán... todo o mundo en maior ou menor medida se entrena para o verán... que se ir correr para lucir tipo no verán... que si a liña... que si facemos o láser para despois non andar ás presas para ir á praia... que si nos imos poñendo morenos articialmente no solarium... que se nos imos entrenando largos fins de semana á túa ausencia... pero que difícil é o verán cando se pon!!
O ser humano é dependente. Sempre depende de algo... dalgunha sustancia... en menor ou maior grado... sempre dependemos de algo... dependemos da auga para vivir... moitos dependemos do tabaco cando estamos estresados en exames... outros dependen do chocolate... outros de drogas máis "duras"... outros dependemos das túas dez da noite... esa hora na que o tempo se me para... a rabia contida de todo o día... o envenenamento xeralizado atopa o seu antídoto... en ti.
Sabías que? Gústame conducir.
Bicos mil !!

C'est finit !!

Rematou a Ascensión agora comeza o mellor... sprint de exames... verán... campamento... praia...
e o peor... botarte de menos... horas na estrada... calor abafante do asfalto... litros e litros de gasolina...
pero á vez o mellor... volverte a ver... a brisa atlántica... a praia... o casco vello... pasear contigo... fundirte en abrazos inacabables...

"Y en cuanto acabó... de zurzir las heridas de las noches mal dormidas llegué yo... y le llené de flores el jergón para los dos... sin espinas de colores que se ríen cuando llora y cuando no... las sulfatamos con nuestro sudor..."

P.D.: Hoy dice el periódico, que ha muerto una mujer que conocí...

Teño un blog...

... cun nome que me encanta... pero non me sae da gana escribir nada nel... agora sí claro, estou tentando analizar un test... normal que me dea por escribir...

"Cuenta la historia que del monte bajaba una serpiente... para buscar en la llanura la cola que perdió... ¿no serás tú? no seré yo... un pedacín... un pedacín... de mí rabín... poooompoooompooooom..."

sToP

Unha vez máis estou ata os huevísimos destas movidas pasteleiras... non entendo porque me meto nelas... porque ten que ser sempre estigma que me persegue... non entendo porque un día podo fundirte no meu peito e ao día seguinte me teño que conformar só rozar a xema dos teus dedos... non é xusto...non, non o é...
En fin... será mellor pois verte como dende dentro dunha mampara de cristal como a da Audiencia Nacional... aillado... tolemia concentrada en tres metros cúbicos...

Todo esto é unha noria

últimamente tódolos días son un continuo de incertidume... de non saber nada nada do que vai pasar, onde vou acabar... o mes de marzo que está a piques de acabar foi frenético... non vivo en ningures... vivo nun cento de sitios á vez e eso é coma vivir en ningures... Santiago, Noia, Figuerido... son tres e igualmente fánseme un cento... o que menos me gusta desto... a veces paréceme que me esquezo de como se saborea Compostela... porque se non o sabedes, débese saborear aos poucos... é como o xamón pata negra... a ninguén se lle ocorrería comelo ao tolo... trozos grandísimos de vez...
de todo e de tod@s se olvida un cando vive rápido...aprendín máis neste mes, que en todo o que levamos de ano 2007... as experiencias vitais son unha escola... tal como o é estar calado, e escoitar á xente... deixando que esta che ensine cousas implícitamente...
SaBí SaBí

Fin da ... parte

Ola, outro blog que se pecha... non teño gana de seguir escribindo... aburro... supoño que non teño nada interesante que decir... así que, é absurdo ter aberto un blog para non escribir ou no que nunca tes ganas de escribir... o fotolog seguirá aberto... as imaxes din sempre máis que mil palabras... en fin, quenes me teñades posto nos enlaces ou algo así... eu diríavos que me sacarades... total, esto vai morrer ao darlle agora a publicar...
En fin, que para saber o que penso ou como me vai, xa sabedes onde vivo se queredes algo...e senón pois nada... que teñades boa viaxe.

C'est finit

Remataron os soños con armadura de papel e aire...
Remataron os sorrisos absurdos que se escapan por simplezas...
Equivoqueime, mil e unha veces, síntoo... cando me reencarne en mono do peñón de Gibraltar fareino mellor...pero é que por outro lado, son como son e non hai máis... son como unha canción de Pereza... unhas veces daría o mundo por estar con alguén e outras... pois non faría nada...
que conste que as fluctuacións non son malas eh! para nada... son... dinámicas digamos... pois iso, eu sigo coa miña dinámica... pitupitupitupitu...

Peace and love!

Cousas que veñen de imprevisto...

aiiiii!! en fin!! que vémonos en maio... que non vexo que vaia ter tempo nin para escribir entre a vida arrastrada de Santiago (esto de ser estudiante en Compostela xa se sabe...) e a vida de futuro monitor básico de tempo libre... xDD

Alguén me debeu decir algunha vez...

...Dane o mundo non é como ti o soñas... e si mo dixeron, eu non fixen caso... e equivoqueime... hai que prestar atención ás cousas que che din a veces... non se pode ir polo mundo só co que un sabe... o día menos pensado as cousas non son como ti pensas e levas a ostia da túa vida. falando en plata.é a unha e media da mañá, levo todo o fin de semana con vómitos, dor de cabeza, mocos, estornudos, dores musculares... ou sexase... gripe... agora hai que sumar outra sintomatoloxía máis, provinte dunha doenza non precisamente pouco coñecida... estou a deshidratarme unha vez máis... como outras tantas veces... pero esta é diferente... deshidrátome por algo que non quero máis... non quero promesas que non valen nada... nin sentencias de "xa sabes o que hai"... e que é o que hai preguntome eu?... un pailán... eso é o que hai... eu quérome moi pouco, xa o sei, pero é que nestas circunstancias quérome aínda menos... e de tan pouco que me quero estou deixando de saber querer ós demáis... que será o próximo? deixar de saber dar apertas?... non, iso nunca... hai que pórlle freo...
a partir de agora todo será diferente... a miña vida sen tí pode cambiar bastante... pero a todo se afai un neste mundo... incluso á morte... confío en toda esa xente que quero e que moitas veces igual me olvidei de sabelas querer... sei que sen que eles o saiban... seguirei coa miña insípida vida... "xa sabes o que hai"

tic, tac

Yo soy un chico del montón
no me parezco a ninguno de esos que salen por televisión
ni a cantantes de academias de canto de cisne
ni al típico guaperas de cine
pero estoy por ti hasta el culo
aunque te guste ese chulo
lo malo en buen envase
lo bueno en mal envase
lo malo en mal envase
sin pena ni gloria pasan los días
con pena y angustia paso tu calle
callado y tranquilo cuento defecto tras defecto
intentando en un último esfuerzo olvidarme que te quiero
último latir do día que se funde na almofada
últimas imaxes mentais antes de entrar en coma... tic, tac, tic, tac, tic, tac...
o tempo viaxa a unha velocidade de 60 segundos por minuto... non para
acábaseme o tempo e non dixen aínda nada

Porque si...

...porque mientras espero por ti me muero y no puedo seguir así...
Hai veces que esto é autoenganarse... porque en realidade sí quero bicarte, sen preguntar nin insinuar que o vou facer...como fago en soños... porque estou por facer vendedor ambulante de palomitas...porque as túas caricias son bipolares... porque buscando tu sonrisa estaría toda mi vida...

Amianto

O amianto era un tipo de fibra aillante e ignífuga que se emprega antes en construcción e na confección de traxes ignífugos. Posteriormente demostrouse que o amianto así como as fibriñas pequenas que soltaba, eran mortalmente canceríxenas. O aillamento é tamén mortal como o amianto. Estar aillado do mundo, ou parcialmente aillado, é sinónimo tamén de decaemento e perda da vida. As novas tecnoloxías non son e nunca serán capaces de suplantar ningún tipo de desaillamento, de proximidade, de calidez... as novas tecnoloxías lévannos a un aillamento obxectivo e a unha proximidade abstracta e irreal. O peor de todo, é que non podes escapar das novas tecnoloxías... quedarías aínda máis aillado do que elas te aillan... non podes apagar o móbil;ninguén te daría localizado. Como non se pode fuxir, o mellor é adaptarse, e non abusar delas.
As novas tecnoloxías son amianto emocional entre as persoas... non só aillan no espacio emocional... senón que destrúen a expresión emocional en sí mesma.