Que qué é da miña vida?

Yo sigo con mi lucha y mis canciones... sigo crendo en cambiar o mundo, sigo crendo nun Noviembre, agora vestido como clown... creo no poder do nariz vermello, das pinturas brancas e vermellas, dos globos... un sorriso máis no mundo, é un gran de area no seu cambio...
o mundo non só se cambia a través da felicidade, dos sorrisos... o mundo ten que cambiar no amor... o mundo ten que aprender a saber amar, a dar e recibir sen complexos...
Eu, coma sempre... con máis cousas na cabeza... unha posible asociación cultural que non avanza... na que habería unha pequena compañía de teatro... animación de clowns... un novo intento por cambiar ou mover unha micra o mundo...
Que máis ten... levo anos soñando esperto, para min non é algo novo, non me extraña nada que teña que ver con iso... así que así seguirei!!

Ultimamente dinme conta que a veces falo demasiado... entón cando calo parece que me pasa algo... pero non sempre é así... moitas veces non me pasa nada, só que non teño nada que dicir, ou o que é máis frecuente: prefiro observar e escoitar... cando saes da ducha e te vistes e non digo nada e só te miro, non é que me pase nada... só é que me estou a fixar no linda que saes co pelo mollado, os tirabuzóns máis enrroscados que nunca...Pupo...
cando te levantas e te vistes e non digo nada e só te miro, non é que me pase nada... só é que me estou a fixar en ti para despois imaxinar que aínda segues a durmir ao meu carón... entón xunto imaxinación co olor da almofada, e imaxínote aínda alí...
e sí, pásame algo nesas veces que quedo calado... que me dou de conta do moito que te quero e do marabillosos que son os días sen ter que erguerse cedo... eses días de erguerse ás catro da tarde... en fins...boa penitencia che caeu con este conacheiro... v_V'

Bicos mil para todxs... non esquezades sorrir e amar sen pudor... dicir quérote a aqueles que o merecen: amigxs, familiares e parellas... e pensar que cando as cousas van mal, poden non ir peor...poden ir SaBí, SaBí !!

Tema recurrente...

... os anos que pasan... despacio e sen decir nada...
Onte chegoume o mail este que mandou Hadri, dos vinte e pico de anos (que o noso pico é moi pequeno, non sei que decides de facernos maiores... muahaha)...
Non sei, tampouco me parece tan alarmante... sí, estamos nunha etapa con idades de transición... entre a adolescencia e a adultez... facémonos maiores, a partir de agora teremos que ser máis independentes... en algo menos de dous anos teremos que voar sós... pero é o discurrir da vida... é así... cambios e máis cambios...

Cambios de dependencia... de formas de pensar... de formas de vivir... "maneras de vivir"...

Primeiro punto...

son as seis e pico da mañá...mimá, que tajadón levo, menos mal que vin do Ruta para casiña... non paro de correxir os erros de escritura que cometo... vanseme as letras...
bueno, todo un post, para decir que...que te quero máis do normal... ou sexase... quérote con loucura... un post máis para decirche que che soño nas noites sen tí... podo pasalo de marabilla... porque realmente o paso... pero chega un momento da noite no que todo o mundo anda ao seu... que eu me acordo tanto tanto tanto tanto de ti... que non podo de deixar de imaxinarte bailando (mal como eu bailo) contigo... pechando grandes noites...
muahahahahaha
despídese de ti o teu tolo particular... ou o que está tolo por ti particularmente... todo depende como o queiras ver!!

P.D.: Perdoa polas chamadas espontáneas... agardo que non che molestasen moito... ;b

¿Que se fai...

... cando non todo na túa vida che gusta? ¿Cando che gustaría que fose máis como antes? ¿Cando te sintes só e desprazado?
Cantos dilemas, dunha vida que moitas veces non entendo... entendo o que fun... non entendo o que son nin o que serei... nin o que perdín... nin o que perdo... nin o que estou por gañar... ou perder
En fin... son días grises.
Agardo non perder o que teño que é pouco, pero moi grande á vez.

Respostando a un anónimo...

Son as 10 e media da noite, acabo de chegar de Vigo dunha actividade de Halloween... e realmente estou cansadísimo... eso de estar toda a tarde de pé abrindo e cortando calabazas é algo cansadiño...
Pois este é un post que leva como tema central pois un comentario anónimo da anterior entrada deste blog (do domingo pasado)...


Estimada anónima:
Tampouco me preocuparía que foses anónimo... mmm, comezo a deducir que moito tampouco me coñeces... así que xa vou descartando posibles candidatas...
En canto ao de defraudala... non o vexo moi viable... é decir, quéroa demasiado e o que está máis relacionado con eso... preocupome demasiado (tamén... creo e estou por asegurar... cousa que non é bo que logo me rosma por eso mesmo...) por ela, bueno, máis ben, polo seu estar... que sempre esteña ben non... mellor; que sexa do feliz, o máis, do cómoda o máis, de todo o máis...
é algo inherente a min intentar que todo o mundo esteña así, é unha forma de intentar cambiar un pouco o mundo... imaxina, que si o intento con todo o mundo... que faría por intentalo por ela! máis obviamente...
En fin, que como di ela, quererse tanto tampouco é bo... despois minucias convertense en grandes preocupacións ou pequenas preocupacións que non deberían nin ser preocupacións... pero é o que hai, efectos secundarios desta drogha...
E vou rematando que está a saír da ducha... a ver que me dixo antes, que non sei que me dixo que eu seguira ao meu... a ver si se mosqueou ou algo! agardo que non.
Déboche decir anónima, que creo que moito deso xa non tes... muahahaha...(a non ser que nos fallan as especulacións)... que ela tamén te quere moitísimo e non pasa día que non fale de ti... e de algo máis teu tamén... en fin! que este fin de semana cho vai espetar a ver si eres ti... a ver si realmente conseguimos delatar á anónima...
a saber... tamén nos podemos equivocar e entón si que quedaremos sen esquemas e sen posibles candidatas a ser esa anónima... ademáis de quedar como o cú.

Ná máis!! despídese atentamente o DaNe non anónimo... bicos mil!

P.D. (para comentarista anónima): E sí... quéroa moitísimo
P.D. (para comentarista misteriosa): Non hai como varios días coa cama ocupada para curar os días de camas baleiras...
P.D. (para comentarisa plastidecor,ou sexase nOa): Eu ata diría máis... estou completamente enganchadírmo... e que? peores males hai na vida... e mentres este dure... benvido sexa!;b

Cálidas trincheiras

Agora enténdoos... agora teño ese porqué de longas siestas de fin de semana que nunca vira neles...
non hai peor cousa que unha cama medio vacía despois de estar completa... o sábado á noite tardei un pouquiño en adormecer... bueno, sinceramente, tardei como case unha hora... a cama facíaseme grande... hostil aínda que non tiña frío...
estas sensacións... poderíanse xuntar con eso de que quererse tanto non é bo... durmir xuntos tampouco é bo... afaise un... e logo non hai xeito de quitarse deso...

non hai como adormecer preto túa... enredados... coa túa cabeza enriba do meu peito... co teu pelo preto... pretiño da miña cara... de xeito que o poda cheirar... acariñalo...rizo a rizo...

no hay mejor lugar, que entre las nubes de tu pelo... para revolver la droga con los versos...

que droga? ti saberás a que das... versos? os de Benedetti que mando nesas mañás que teñen un pouco da moña que non pasou e da resaca que está por vir...


En fin... que este pobre enamorado se vai deitar... só, agardando con soñar contigo.

Mil beixocas!

Tamén me é diferente

Aínda que penses que non... para min tamén é diferente (é que o falamos onte á noite... relembroo...) ... tes razón cando me dis, aínda me viche onte... e seino, pero é que non son capaz de ser impasible á sensación que é verte... non son capaz de controlalo nin quero... bueno, si che molesta, sí que o controlarei... xa sabes teño esa extraña costume de preocuparme polos teus sorrisos, o teu estar ben... e o costume máis raro que teño, ser cariñoso... "estás raro"... muahahaha

pero é que non o podo evitar! non podo evitar ter a necesidade de darche a dose de mimos diarios... e sí!! son un conacheiro pasteleiro!! e que?! pero é que como nunca se vai dar cambiado o mundo... polo menos quero contribuír un pouco a que o mundo que me rodea, as persoas que me rodean sexan felices e valoren os sentimentos, os abrazos e o amor... amor en xeral, amor de amigos, amor de coñecidos, amor de nós, amor,amor...

Porque o mundo é unha obra de teatro escrita en drama onde parece que non hai lugar para quererse entre as persoas... onde a palabra amor é un tabú... é cursi decila... non se pode decir... senón serás estigmatizado de cursi... por eso hai que poñerlle no seu guión abrazos e beixos...

E vou seguir igual... preocúpome polas cousas polas que me preocupo... as túas eleccións que nunca elixes, o teu estar agusto... porque me encanta verte sorrir... verte de festa... verte feliz... verte ti radiante... porque me gustan os teus bicos espontáneos de felicidade... cando te me quedas mirando, sorrís e me bicas de golpe...

Non sei si se me entendeu todo o que quería transmitir... pero non sei, agora mesmo estou obtuso, non che sabería explicar moito mellor... pregúntamo se tes dúbidas! perdoa esta doce locura que me baña...

Normal e Anormal

Onde está a liña fronteiriza entre o normal e o anormal? a conducta anormal e a conducta normal...
xa non só limitandoo ás patoloxías, senón ás formas (xeito de vestir, de vivir, de comer...).
En canto ao primeiro dos casos... patolóxicamente falando... non creo que sexa unha liña... creo que é unha franxa... a liña é demasiado delgada, a franxa non. Outra cousa, de que lado é máis convinte estar, é preferible estar cerca desa liña, pero de que lado dela? quen é capaz de debuxar esa liña ou franxa? é imposible... só os extremos se salvan e fan posible a súa clasificación... pero os extremos non nos interesan, teñen un carácter negativo.

Cambio de rexistro, estaba falando de algo que afecta ás persoas pero sen falar de ninguén en concreto. Vou facer caso aos profesores, non vou botar balóns fóra, son persoa e podo extrapolar moitas cousas da teoría a min mesmo... por certo, ódioo os compañeiros que non son capaces de mirarse a sí mesmos e atopar en sí mesmos problemas que se comentan en clase, como por exemplo a falta de empatía e sensibilidade... somos persoas con defectos que compre remediar... senón... que aspiras a ser? mete o teu expediente polo cú e dalle voltas... non che serve

Iso... falando dende min e por min... ese era o rexistro que ía comezar...
excentricidade, extravagancia... váiseme? pode... pero delimitademe o racional, o normal e o correcto... comentádeme o negativo desa miña forma de ser... eu coméntovos o positivo si queredes...
non me afecta en nada... pero sí me da algo polo que sorrir cando non hai porque sorrir... cando chove e fai frío... xa sabedes que é a miña doce loucura... é un xeito raro de ver optimistamente a vida... outras imitan palomos... somos unha especie diferente...
pero gústame


Posdata/encargo á misteriosa (e única, salvo fugaces comentarios de noa) comentarista do meu blog... definición de amor como estado, gracias.

Por que pensarei tanto?

Estaba a ler a última entrada do blog de Suso Lista que fala sobre a posibilidade de que o mar seque e nos deixe ver todo o que agocha... montañas e pradeiras submarinas... incribles animais que saltarían nas pozas do seco...

Esto lembroume outra posibilidade destas irreais que un verán deu moito que facer e cando o penso tamén segue a darme que facer... qué pasaría se o mundo se detivese de repente... si deixase de xirar a Terra sobre sí mesma... sairíamos todos despedidos cara o espacio?... a verdade é que fantaseando... non me preocupa a posibilidade da morte durante o accidente... preocupame perder todo canto teño e aparecer nun sitio alleo a min... o todo que temos sempre é moito; lugares, persoas, cousas, vidas...

En fin... que o mundo siga xirando e que a función non remate...

Entre outras cousas, creo que as aulas este curso me están influíndo demasiado... canto de tolo acabarei en xuño? quen sabe...


Deja que la locura sea cultura... que el dolor se muera de placer...

Cuestión de costumes...

Non teño nada, pero é que debe ser que estou aínda na onda do non-stress... e por iso odio tanto ter que levantarnos cedo tódolos días e non poder ter un día cunha mañá que empece ás doce para os dous...
é simplemente iso... e non teño nada... porque ao teu carón non hai nada malo que ter... ;b

beixocas mil!!

O tempo asusta!!!

Estiven agora repasando o ano 2007 en imaxes e posts do fotoló... que medo me dou a min mesmo! como se cambia en pouco tempo de preocupacións, de alegrías, de vida, de todo... é incrible... esto é como a caixa de bombóns da que falaba Forrest Gump... e que sorte que sexa así! senón esto ía ser un jodido coñazo monótono... como o do profesor que leva corenta anos dando a mesma asignatura, que non varía dun curso para outro e que o acaba por converter nunha máquina de repetición curso tras curso...
Pensas que o sabes todo do teu pasado... pero non é así... iso si, remexendo no teu fotoló podeste dar conta de moitas cousas, e aprender por exemplo, como foron cambiando moitos sentimentos... porque de xeito natural non somos conscientes de cando sucede esa transformación... en fin... que por un lado... está ben isto dos flogs e blogs e as novas tecnoloxías...
pero eu sigo querendo unha casa con chimenea e horta... e autónoma... ou sexase; quero unha ecocasa.

Beixocas para o mundo enteiro!

Bachata y Ballenato

Uno quiere pá que lo quieran... uno ama pá que lo amen... uno no da la vida entera pá que lo engañen... pá que lo engañen...

Volvendo outra vez á Santiago... a casa... pero pensando aínda na semana pasada en terras do Mar Caribe... entre ron añejo, bachata e non-stress...
e sobretodo... entre filosofías de vida admirables... filosofías da non preocupación... só hai algo co que non concordo... son infieis por natureza... a calquer idade en calquer situación...


Frase célebre: querernos tanto non é bo

e que?

Montaña Rusa!!! fiuuuuun...

Pola mañá... estresadísimo... pola tarde... dun lado para outro solucionando todo canto me preocupaba pola mañá... e agora...
pois contentísimo de que sexa de noite... mañá espero verte... polo menos sei seguro que vou falar contigo... e verte, pois aguantarei o sono o que faga falta para verte... aínda que teño medo...
teño medo de que estés enfadada ou algo así... que asco a distancia e os teléfonos... en fin que... mañá non respondo moito de min mesmo... non te extrañes de ningunha das miñas reaccións... non sei... si non digo nada e te abrazo ou te bico sen máis... bué... chorar non creo que chore... pero co hipersensible que ando ultimamente tampouco garantizo nada... muahahahahahaha... que bah oh!! non creo.
Bué... mellor que o outro día... non me berrache por meter 5 ouros no teu móbil... ;b... xa debes estar mellor logo!!
En fins... si é certo o de que mañá non baixas a Noia... bufff... mellor sigo pensando que tes que baixar e que ves ás 12... por aquelo de que facerse ilusións non é bo...
mil bicasos ruliña!! ;b

Amenceu mal o día...

estou desfeito... triste... amargado... todo o vexo negativo... non sei que vou facer e supónse que debería saber que facer neste tipo de situacións...
pódeme todo agora mesmo e agóbiome con facilidade... non sei onde perdín a outra tranquilidade que tiña antes...

Fráxil como o cristal

Odio como me sinto á noite cando todo se bota a durmir e non hai chamada no teléfono... cando non hai a túa voz... e síntome fatal... síntome fráxil e espido... débil... é como si non fose forte, como si non me gustase ter esta sensación de botarte de menos... é como se me sentise inferior por tela...

Cando podo escribirche coma onte... é polas noites... e hoxe (segundo día) xa nin teño forzas para facelo...

¿Qué tiene tu veneno...? Que me quita la vida solo con un beso... y me lleva a la luna... y me ofrece la droga que todo lo cura...

Caderno de bitácora, cap. 1

Luns, un de outubro de 2007

Seino... admítoo... non pasaron nin 24 horas e xa che estou escribindo... pero é que creo que pouco a pouco me volverei a sentir vivo... e necesitaba contarcho, aínda que agora estou falando dende o pasado... pasado para o presente de cando leas esto... ;b

Ademáis... como che dixen á mañá... os 18 días sen verse, reducíronse en principio en 9... o día 9 conto con verte... aínda que pouco tempo que logo ao día seguinte tereime que erguer cedo para ir a Vigo coller o avión...

Volvín á rutina do curso... e xa son un pouco máis feliz... agora creo que vou pasar a semana organizando dalgún xeito algo para o xoves á noite... gustaríame que despedisemos a Chepi todos os de clase... a ver como amaño con Alba, xa se sabe... non creo que queira ou lle pareza ben a idea dos de clase... seguro que quere facerlle algo ela... non sei, haberá que negociar... que pena me da que marche... pero por outro lado, xa foi a clase e di que lle encanta... polo tanto por ese outro lado contentísimo de que atopase a súa facultade académicamente! :D

Quérote moito... aínda que non me deixes sacarche a bailar en pistas de pedra con tunos de banda sonora orixinal... ;b

P.D.: Espero que cando che diga como tes que ler o blog... empezando polo que está escrito abaixo de todo... o fagas... e non como coas películas que lle das adiante a todas... xD

Tutti Frutti

Nas relacións amorosas non existen as medias laranxas como situación idílica...
Quero decir, non creo que o mellor e o máis agardado deban ser as medias laranxas... o máis importante e positivo son as diferencias... non só as semellanzas... as diferencias entre dúas persoas fan posible o crecemento mútuo a través das vivencias e experiencias... por eso non concordo co modelo idílico tradicional das medias laranxas...
Coido é máis importante a complementariedade das frutas (aderezadas polo amor) entre elas... por eso, mellor que soñar coa túa media laranxa... é soñar coa fruta que te complemente e que xuntada con ese aderezo, o amor, o almíbar... fagan a mellor das macedonias...

Obrigado! ;b

Non sei por onde comezar... igual é mellor tirar sen divagar demasiado...
Non creo que deixalo fose malo... foi bo
Creo que tampouco me esperaba un final así, refírome que máis que o que tivemos, o que temos...
Sabes? creo que nos debemos de sentir nestes tempos as persoas máis afortunadas do mundo... temos todo o que todo o mundo quere... (díxomo ine, ela non minte...) eu polo menos así me sinto...
teño e gardo aínda unha das miñas mellores amigas, que sempre está aí para o que sexa... que sempre estou aí para o que sexa dela...
Teño outra das miñas mellores amigas... á que amo... coa que son feliz día a día... un regalo do azar... unha sorte... que todas as coincidencias me fagan salir tan ben parado!
E tí... pois tes máis do mesmo... non?
somos afortunados.

Empatía...

É curioso e extraño á vez... nunca pensei que fora a ter esta sensación provinte de meus pais... é como si sen decilo... entendesen que fago aquí en Santiago... disfrutando o pouco gañado no verán... catro patacóns... dun xeito moi raro... vivindo só...aquí... vendo pasar os días... moitos deles dando voltas sen máis pola casa... facendo mil tonterías... pasando horas...
no fondo... é como se entenderan o importante que é para min estar cerca dela... porque despois ven o paso de ecuador e non imos poder vernos nin falar durante demasiados días...

é como se fose un guiño de complicidade... de empatía...comprensión...

un... non digo nada... porque eres feliz así...

un... eso bástame

mil gracias, mil apertas e mil bicos

E sí, gracias, son a persoa máis feliz así... non importan dous días sen vela, se logo ven un día enteiro con ela...

P.D.: Creo que eu tamén escribiría ata as marxes das postais e dos folios... se tivera que ir á mili, sen outro xeito de comunicarme... igual non somos tan diferentes, ¿quen sabe?

Ignorante...

non entendo o cinismo das persoas... esa extraña forma que teñen algúns de relacionarse cos demáis... ese egocentrismo excesivo... ese xeito que algúns teñen de querelo todo dos demais... ese oportunismo... esa forma de aproveitarse dos demáis... esa forma de... sendo politicamente incorrecto... darlles polo cú ás primeiras de cambio... a veces parece que non merece a pena nin tentar ser boa persoa... pero é que realmente si o merece, o que non merece é ser así con todo o mundo...
ou sexase... cuestión de selectividade