Parando no camiño...

... comecei a reler o meu antigo blogue no espacio do messenger... batallas perdidas... diario de guerra dun pobre soñador enamorado platónicamente... como cambiamos e como cambian as cousas... como un se da conta de que había cousas que non podían ser e foi mellor que non foran... ao final o tempo da a razón a cada un... razón particular e a medida.

Hoxe declaro reaberto este espacio de liberación emocional... así o afirmo e firmo mirando pola ventá dun afastado colexio que me deu acubillo durante parte deste estraño verán...

Sigo soñando con rizos negros... pero perdo a noción do tempo e da vida enclaustrado neste sitio...

Arde no peito señores, arde no peito.

Unha de Sartre e Russell...

Liberdade, morte, aillamento, significado. 4 pilares dunha forma de análise.

Liberdade. Entre a funcionalidade e a disfuncionalidade. Arma perigosa de dobre filo que require dun manexo á perfección para non producir dano.

Morte. Fin da viaxe. Antípoda ao nacemento, epílogo dun ciclo. Inesperada, debidamente preparada, cociñada, elaborada. Cambio cultural, asimilación, integración na vida.

Aillamento. Estamos sós. Unha vez que morramos ninguén nos recordará, practicamente en ningún momento. Carpe diem. Estamos sós aínda que esteñamos acompañados.

Significado. Porqués a unha vida e a un ser. Para qué, cal é o fin, porque seguir, que nos manterá a seguir sendo o que somos. Precisamos cambiar, ou non.



Resumo, na necesidade imperiosa de revisar o ser de agora, para verificar que non hai erros na forma de vivir que sexan irremediables nun futuro.




Enfoque Existencialista

Fin de semana

Fin de semana algo estático e improductivo. O tempo para variar está tolo. Chove, graniza, quenta o sol a todo esmechar de repente... marzaxadas!!
Odio os fins de semana sen ocupacións de gran interese, como este por exemplo. Os peores artigos por ler e comentar... e nada máis interesante, exceptuando os apuntes de Atención Temperá que comecei a ler. Se tivese que configurar os fins de semana configuraríaos como os fins de semana de fai un ano, co curso, ou como os fins de semana de maio-xuño onde non se paraba nin o primeiro sen traballar... en fin... o dinamismo é vida...
Quen me dera que estivésemos máis metidos en primavera e currar algo os fins de semana...

Vivir é escoller

Pasaste a vida escollendo mil e unha cousa... pero hoxe quérome centrar no académico.
Dende a E.S.O. cada un vaise indo cara un camiño da ciencia en xeral... as sempre presentes ciencias e letras... no Bacharelato... esas dúas categorías bifúrcanse en subcategorías.... e que pasa se profundizas por unha desas ramas, e che gusta... pero tamén te decatas que a outra categoría tamén che gusta...

fas dúas carreiras?


Entre sístoles, diástoles e rexistros exosomáticos... acordeime do que tamén me gusta, e moito... o que non collín pois non sei moi ben porqué... temor á imitación... ou algo así...


Ciencias Sociais Vs. Ciencias da saúde

Reivindicando a simpleza / o simple Vs. o complexo

Non ían desencamiñados na afirmación que aparecía no trailer de Amélie sobre o personaxe principal da película... ou séxase... Amélie Poulain... decía, "A Amélie gústanlle os pequenos praceres da vida".

É de gran certeza a afirmación. A todos en maior ou menor medida nos gustan os pequenos praceres da vida. Pero o máis curioso, é a forma que estes teñen. Quero decir, son praceres que non son caros! que o máis caros que custan pode ser tempo... cantos praceres hai pequenos, accesibles, incrementadores da felicidade / hedónicos...

Despois de tempo há... redescubro/rescato o maior dos meus placeres, abandonado durante tres anos... a bicicleta... non hai mellor sensación que a de autonomía que che imprime unha bicicleta... a rapidez de desprazamento... o carácter ecolóxico e saudable á vez... sensación de benestar físico e mental... recordemos que, "mens sana in corpore sano"... a fría brisa da mañá petandoche na cara, espertándoche, e facéndoche chorar (pola velocidade), son o único inconvinte... que no fondo tamén ten o seu grao de pracer.

A felicidade sobre dúas rodas... atravesando fugazmente tódalas rúas da zona vella... pasando "a todo felespín"(*) por Cervantes e pola Calderería abaixo...

é único!!



(*) Dise da cousa que vai a moita velocidade... provén a expresión dos pancas reguladoras de velocidade que tiñan os barcos... a expresión "full speed" en inglés que se distorsionou ata chegar a ser "felespín" (aínda así,por aquí utilízase como unha palabra calquera...e útil)

A política...

Realmente... sí, estou desilusionado coa política... a modo de conto...

"Había unha vez un raparigo de dezaseis anos que vía as posibilidades de cambio, vía formas de pensar coherentes, optimistas... e sobretodo, sensibilizadas con diversas causas. Deste xeito, involucrouse fondamente na loita pola xustiza en todas estas causas... orgulloso sempre da súa participación.
Pero os anos foron pasando... dezasete, dezaoito, dezanove... e a realidade que o rodeaba ía vislumbrando unha realidade diferente á que el tiña concebida. Detrás da xente que camiñaba ao seu carón escondíase o mesmo que el tiña por "políticos defectuosos"... a avaricia, a codicia,as ansias de poder... non existía sensibilidade humana posible ante tales poderes. E tiña que admitir o que moitas veces lle dixeran... TODOS SON IGUAIS"

Por iso non creo na política... é unha conducta adaptativa e evolutiva... cando a política pódevos apestar dende fóra... imaxina dende dentro, o que debe feder.

Cada quen é libre de pensar como queira, eu non me enfado, só que non soporto a hipocresía...

Sobre emigración...

Paréceme demasiado fácil criticar a emigración... decir que podemos cambiar... que podemos combater esta lacra dende aquí... pero como? alguén me pode decir realmente coa man no corazón que cre nos sindicatos??? que cre nos defensores dos traballadores??? cada un que se salve o seu cú!!... así é aquí como funcionan as cousas... búscate a vida para atopar un traballo algo decente... que non che chegan os cartos con ese traballo?? busca outro... que aqui non o atopas... xa sabes onde está a porta...

Non pensemos en utopías, en cambiar o mundo. Sexamos realistas. Non temos os cartos, non temos o poder... Galicia non está no poder dos galegos... históricamente non fumos emprendedores como outros sitios de España...é inútil falar de non emigración... de combater dende a terra... primeiro... sobrevivamos...

unha mocidade independente... dar de lado ás estatísticas do I.N.E. que indican que a mocidade galega é das últimas en emanciparse e abandonar o domicilio familiar...
do que está cheo Galicia é de preguiza... de mozos e mozas que representan unha parasitaria social... sen oficio nin beneficio... así nos vai!... non nos ía así antes... cando a mocidade emigraba e levantaba o país dende fóra...


Propoño unha Galicia na que non se ande chorando en carteles... chorando en sindicatos e partidos políticos... unha Galicia, na que simplemente se traballe por un futuro; por comer, por vivir sen apretos, por unha familia... por unha vida digna.

Carta aos Reis Magos

Queridos Reis Magos:

O que eu quero para este Nadal non é algo material concretamente. O que quero é que me alonguedes as noites estas de entresemana, esto é, que as oito e media da mañá, non sexan tan rápido. Si é moi difícil eso de alongar a noite e cambiar as oito e media da mañá de sitio, confórmome con que fagades que o decanato de Odontoloxía retrase unha hora o comezo das clases, ou no mellor dos casos, dúas. Pero para a segunda opción tamén teríades que falar co decanato de Psicoloxía, e comentarlle a Coqui a posibilidade de empezar unha hora máis tarde as clases, ás once en vez de ás dez. Tamén me valería con que lle dixesedes a Dosil que os luns non pasase o papeliño.
A ver se podedes facer algo, porque o único que lle falta a esas noites para ser perfectas é ser máis longas... ou visto doutro xeito... o único malo que teñen esas noites é que se fan moi curtas... menos mal que hai mañás de fin de semana longas, longas... e polo tanto curativas das outras mañás.
¿Podo pedir en nome doutra persoa tamén? Si é que si que podo, pido roncar máis baixiño ou directamente non roncar nadiña.

Sen máis, recibide unha forte aperta do Dane!

Creatividade...

(sonrío)
Bohemia...

Báixanse as luces... súbese o telón... comeza a soar a música...
Barras de maquillaxe, amplos traxes de mil cores, diábolos, monociclos, paos chinos, platos chinos, narices encarnados...
O circo xa comezou...

Traballar por sorrisos...

(sonrío)

Cando o primo de Papá Nöel fai o canelo bailando sen ritmo como él só baila... e se arranca un sorriso da cara dalgún neno que asombrado de que lle está prestando atención o primo de Papá Nöel!!

O Nadal é comercial... pero tamén é maxia e ilusión nos nen@s pequen@s... e eso non se pode cambiar... nin rexeitar...

Asdo.: O primo de Papá Nöel de lentes negras e que traballa cando lle deixan

"Cortejo" / facer as beiras

Agora din que os delfíns teñen conductas sexuais de aproximación como outros animais, véxanse os humanos (os cales gastan en bombóns, xoias, roupas caras, flores e un sinfín de máis trapalladas) ou as palomas ou os pavos (os cales se esforzan en facer voluminosos bailes).
Pois si, os delfíns tamén teñen detalles con quen pretenden... ramiñas, algas e pedriñas... descubrírono uns científicos que a verdade non debían ter moito que facer para poñerse a investigar isto... ou debían ter tanto que facer como os científicos do Acquarium Finisterrae que investigaron sobre a copulación dos percebes, botando por terra o mito do carallo do percebe galego... que mal me parece.
A verdade é que me pareceu curiosa a noticia dos delfíns que apareceu en A3, agora nas noticias da noite... xa se sabe o noticiario de A3 é igual como o dos Simpson, con cousas absurdas... e con Matías Prats ao estilo Ken Brookman...
Aínda que creo que o que se debería investigar (pode parecer deformación profesional, pero tampouco creo que o sexa, preguntarme eso)... é porque o facemos nós, porque o ser humano é tan absurdo de intentar convencer da súa valía como persoa coa que compartir tempo, a través de regalos... a xente non é mellor por regalar máis cousas ou ter máis detalles materiais... o importante son os detalles non materiais... eses regalos inconscientes que os amantes se fan mutuamente; pequenas cousas do día a día que se deberían considerar regalos...

Eu a verdade, é que falo dende unha perspectiva pouco realista cando falo acerca dos agasallos... cantas cousas non levo regaladas en parvuliños (flores silvestres, debuxos, etc.) a compañeiras e docentes... sen ter resposta... quen sabe, igual todo o romanticismo materialista se me truncou aí... por eso agora son de regalar máis ben pouco nestes menesteres de l'amour... aínda que por outro lado, sempre ando sen un can e co bolsillo e a conta peladiños... eu regalo tempo, abrazos, bicos e aloumiños. É o único que teño para ofrecer, quen o queira ben, e quen non tamén...

SaBí SaBí !!


P.D.: Noghüinha... tulinho de todo chi v_V' ... a ver cando pasas tomar algo por Santiago D.C. !! ;b
P.D.1: Princesiña Pupooooo... quérote moito e ata diría máis... teño debilidade por ti!! muahaha... mira que ti tamén pensas de carallo ehh!! se preguntaras en vez de barallar... muaks rula!! ;b

No estarás sola...

No estarás sola,
vendrán a buscarte batallones de soldados
que a tu guerrilla de paz se han enrolado.
Y yo en primera fila de combate
abriendo trincheras
para protegernos, mi guerrillera.

No estarás sola,
te saludarán a tu paso en mil idiomas, con mil lenguajes,
la gente a la que despertaste en cada viaje,
los que dormían en las calles,
a los que preguntaste,
por su esperanza, por su desastre.

No habrá distancias
que no cubra cualquier hombre que te busque.
No habrá rincón en que tu nombre no se pronuncie.
No habrá misterio o duda en que tu presencia no luzca,
faro solidario en ausencia de paz,
en tiempos difíciles Estrella Polar.

Sola nunca, nunca estarás.

No estarás sola,
siempre habrá quien se parta en dos en cada despedida,
quien te de aliento cuando te des por vencida.
Tu revolución llenará sonrisas,
yo la incorporé a mis aperos
de trabajo, a mi vida.

Clava hoy tus raíces en mí.
Quién pudiera retenerte en Madrid.
Visitaremos lugares a los que hemos
ido antes juntos,
antes de conocerte,
antes de encontrarte.

No estarás sola,
siempre habrá quien te ayude a hacer las mudanzas,
quien te regale manos flores presencias sin pedir nada.
Y allí estaré para amarte,
y aunque no esté,
allí estaré para amarte.

No estarás sola.
No, no estarás sola.
No estarás sola.


A todas aquelas persoas que saben que non estarán soas, porque sempre haberá un alguén materializado en forma de Dane... bicos mil

Que qué é da miña vida?

Yo sigo con mi lucha y mis canciones... sigo crendo en cambiar o mundo, sigo crendo nun Noviembre, agora vestido como clown... creo no poder do nariz vermello, das pinturas brancas e vermellas, dos globos... un sorriso máis no mundo, é un gran de area no seu cambio...
o mundo non só se cambia a través da felicidade, dos sorrisos... o mundo ten que cambiar no amor... o mundo ten que aprender a saber amar, a dar e recibir sen complexos...
Eu, coma sempre... con máis cousas na cabeza... unha posible asociación cultural que non avanza... na que habería unha pequena compañía de teatro... animación de clowns... un novo intento por cambiar ou mover unha micra o mundo...
Que máis ten... levo anos soñando esperto, para min non é algo novo, non me extraña nada que teña que ver con iso... así que así seguirei!!

Ultimamente dinme conta que a veces falo demasiado... entón cando calo parece que me pasa algo... pero non sempre é así... moitas veces non me pasa nada, só que non teño nada que dicir, ou o que é máis frecuente: prefiro observar e escoitar... cando saes da ducha e te vistes e non digo nada e só te miro, non é que me pase nada... só é que me estou a fixar no linda que saes co pelo mollado, os tirabuzóns máis enrroscados que nunca...Pupo...
cando te levantas e te vistes e non digo nada e só te miro, non é que me pase nada... só é que me estou a fixar en ti para despois imaxinar que aínda segues a durmir ao meu carón... entón xunto imaxinación co olor da almofada, e imaxínote aínda alí...
e sí, pásame algo nesas veces que quedo calado... que me dou de conta do moito que te quero e do marabillosos que son os días sen ter que erguerse cedo... eses días de erguerse ás catro da tarde... en fins...boa penitencia che caeu con este conacheiro... v_V'

Bicos mil para todxs... non esquezades sorrir e amar sen pudor... dicir quérote a aqueles que o merecen: amigxs, familiares e parellas... e pensar que cando as cousas van mal, poden non ir peor...poden ir SaBí, SaBí !!

Tema recurrente...

... os anos que pasan... despacio e sen decir nada...
Onte chegoume o mail este que mandou Hadri, dos vinte e pico de anos (que o noso pico é moi pequeno, non sei que decides de facernos maiores... muahaha)...
Non sei, tampouco me parece tan alarmante... sí, estamos nunha etapa con idades de transición... entre a adolescencia e a adultez... facémonos maiores, a partir de agora teremos que ser máis independentes... en algo menos de dous anos teremos que voar sós... pero é o discurrir da vida... é así... cambios e máis cambios...

Cambios de dependencia... de formas de pensar... de formas de vivir... "maneras de vivir"...

Primeiro punto...

son as seis e pico da mañá...mimá, que tajadón levo, menos mal que vin do Ruta para casiña... non paro de correxir os erros de escritura que cometo... vanseme as letras...
bueno, todo un post, para decir que...que te quero máis do normal... ou sexase... quérote con loucura... un post máis para decirche que che soño nas noites sen tí... podo pasalo de marabilla... porque realmente o paso... pero chega un momento da noite no que todo o mundo anda ao seu... que eu me acordo tanto tanto tanto tanto de ti... que non podo de deixar de imaxinarte bailando (mal como eu bailo) contigo... pechando grandes noites...
muahahahahaha
despídese de ti o teu tolo particular... ou o que está tolo por ti particularmente... todo depende como o queiras ver!!

P.D.: Perdoa polas chamadas espontáneas... agardo que non che molestasen moito... ;b

¿Que se fai...

... cando non todo na túa vida che gusta? ¿Cando che gustaría que fose máis como antes? ¿Cando te sintes só e desprazado?
Cantos dilemas, dunha vida que moitas veces non entendo... entendo o que fun... non entendo o que son nin o que serei... nin o que perdín... nin o que perdo... nin o que estou por gañar... ou perder
En fin... son días grises.
Agardo non perder o que teño que é pouco, pero moi grande á vez.

Respostando a un anónimo...

Son as 10 e media da noite, acabo de chegar de Vigo dunha actividade de Halloween... e realmente estou cansadísimo... eso de estar toda a tarde de pé abrindo e cortando calabazas é algo cansadiño...
Pois este é un post que leva como tema central pois un comentario anónimo da anterior entrada deste blog (do domingo pasado)...


Estimada anónima:
Tampouco me preocuparía que foses anónimo... mmm, comezo a deducir que moito tampouco me coñeces... así que xa vou descartando posibles candidatas...
En canto ao de defraudala... non o vexo moi viable... é decir, quéroa demasiado e o que está máis relacionado con eso... preocupome demasiado (tamén... creo e estou por asegurar... cousa que non é bo que logo me rosma por eso mesmo...) por ela, bueno, máis ben, polo seu estar... que sempre esteña ben non... mellor; que sexa do feliz, o máis, do cómoda o máis, de todo o máis...
é algo inherente a min intentar que todo o mundo esteña así, é unha forma de intentar cambiar un pouco o mundo... imaxina, que si o intento con todo o mundo... que faría por intentalo por ela! máis obviamente...
En fin, que como di ela, quererse tanto tampouco é bo... despois minucias convertense en grandes preocupacións ou pequenas preocupacións que non deberían nin ser preocupacións... pero é o que hai, efectos secundarios desta drogha...
E vou rematando que está a saír da ducha... a ver que me dixo antes, que non sei que me dixo que eu seguira ao meu... a ver si se mosqueou ou algo! agardo que non.
Déboche decir anónima, que creo que moito deso xa non tes... muahahaha...(a non ser que nos fallan as especulacións)... que ela tamén te quere moitísimo e non pasa día que non fale de ti... e de algo máis teu tamén... en fin! que este fin de semana cho vai espetar a ver si eres ti... a ver si realmente conseguimos delatar á anónima...
a saber... tamén nos podemos equivocar e entón si que quedaremos sen esquemas e sen posibles candidatas a ser esa anónima... ademáis de quedar como o cú.

Ná máis!! despídese atentamente o DaNe non anónimo... bicos mil!

P.D. (para comentarista anónima): E sí... quéroa moitísimo
P.D. (para comentarista misteriosa): Non hai como varios días coa cama ocupada para curar os días de camas baleiras...
P.D. (para comentarisa plastidecor,ou sexase nOa): Eu ata diría máis... estou completamente enganchadírmo... e que? peores males hai na vida... e mentres este dure... benvido sexa!;b

Cálidas trincheiras

Agora enténdoos... agora teño ese porqué de longas siestas de fin de semana que nunca vira neles...
non hai peor cousa que unha cama medio vacía despois de estar completa... o sábado á noite tardei un pouquiño en adormecer... bueno, sinceramente, tardei como case unha hora... a cama facíaseme grande... hostil aínda que non tiña frío...
estas sensacións... poderíanse xuntar con eso de que quererse tanto non é bo... durmir xuntos tampouco é bo... afaise un... e logo non hai xeito de quitarse deso...

non hai como adormecer preto túa... enredados... coa túa cabeza enriba do meu peito... co teu pelo preto... pretiño da miña cara... de xeito que o poda cheirar... acariñalo...rizo a rizo...

no hay mejor lugar, que entre las nubes de tu pelo... para revolver la droga con los versos...

que droga? ti saberás a que das... versos? os de Benedetti que mando nesas mañás que teñen un pouco da moña que non pasou e da resaca que está por vir...


En fin... que este pobre enamorado se vai deitar... só, agardando con soñar contigo.

Mil beixocas!

Tamén me é diferente

Aínda que penses que non... para min tamén é diferente (é que o falamos onte á noite... relembroo...) ... tes razón cando me dis, aínda me viche onte... e seino, pero é que non son capaz de ser impasible á sensación que é verte... non son capaz de controlalo nin quero... bueno, si che molesta, sí que o controlarei... xa sabes teño esa extraña costume de preocuparme polos teus sorrisos, o teu estar ben... e o costume máis raro que teño, ser cariñoso... "estás raro"... muahahaha

pero é que non o podo evitar! non podo evitar ter a necesidade de darche a dose de mimos diarios... e sí!! son un conacheiro pasteleiro!! e que?! pero é que como nunca se vai dar cambiado o mundo... polo menos quero contribuír un pouco a que o mundo que me rodea, as persoas que me rodean sexan felices e valoren os sentimentos, os abrazos e o amor... amor en xeral, amor de amigos, amor de coñecidos, amor de nós, amor,amor...

Porque o mundo é unha obra de teatro escrita en drama onde parece que non hai lugar para quererse entre as persoas... onde a palabra amor é un tabú... é cursi decila... non se pode decir... senón serás estigmatizado de cursi... por eso hai que poñerlle no seu guión abrazos e beixos...

E vou seguir igual... preocúpome polas cousas polas que me preocupo... as túas eleccións que nunca elixes, o teu estar agusto... porque me encanta verte sorrir... verte de festa... verte feliz... verte ti radiante... porque me gustan os teus bicos espontáneos de felicidade... cando te me quedas mirando, sorrís e me bicas de golpe...

Non sei si se me entendeu todo o que quería transmitir... pero non sei, agora mesmo estou obtuso, non che sabería explicar moito mellor... pregúntamo se tes dúbidas! perdoa esta doce locura que me baña...

Normal e Anormal

Onde está a liña fronteiriza entre o normal e o anormal? a conducta anormal e a conducta normal...
xa non só limitandoo ás patoloxías, senón ás formas (xeito de vestir, de vivir, de comer...).
En canto ao primeiro dos casos... patolóxicamente falando... non creo que sexa unha liña... creo que é unha franxa... a liña é demasiado delgada, a franxa non. Outra cousa, de que lado é máis convinte estar, é preferible estar cerca desa liña, pero de que lado dela? quen é capaz de debuxar esa liña ou franxa? é imposible... só os extremos se salvan e fan posible a súa clasificación... pero os extremos non nos interesan, teñen un carácter negativo.

Cambio de rexistro, estaba falando de algo que afecta ás persoas pero sen falar de ninguén en concreto. Vou facer caso aos profesores, non vou botar balóns fóra, son persoa e podo extrapolar moitas cousas da teoría a min mesmo... por certo, ódioo os compañeiros que non son capaces de mirarse a sí mesmos e atopar en sí mesmos problemas que se comentan en clase, como por exemplo a falta de empatía e sensibilidade... somos persoas con defectos que compre remediar... senón... que aspiras a ser? mete o teu expediente polo cú e dalle voltas... non che serve

Iso... falando dende min e por min... ese era o rexistro que ía comezar...
excentricidade, extravagancia... váiseme? pode... pero delimitademe o racional, o normal e o correcto... comentádeme o negativo desa miña forma de ser... eu coméntovos o positivo si queredes...
non me afecta en nada... pero sí me da algo polo que sorrir cando non hai porque sorrir... cando chove e fai frío... xa sabedes que é a miña doce loucura... é un xeito raro de ver optimistamente a vida... outras imitan palomos... somos unha especie diferente...
pero gústame


Posdata/encargo á misteriosa (e única, salvo fugaces comentarios de noa) comentarista do meu blog... definición de amor como estado, gracias.

Por que pensarei tanto?

Estaba a ler a última entrada do blog de Suso Lista que fala sobre a posibilidade de que o mar seque e nos deixe ver todo o que agocha... montañas e pradeiras submarinas... incribles animais que saltarían nas pozas do seco...

Esto lembroume outra posibilidade destas irreais que un verán deu moito que facer e cando o penso tamén segue a darme que facer... qué pasaría se o mundo se detivese de repente... si deixase de xirar a Terra sobre sí mesma... sairíamos todos despedidos cara o espacio?... a verdade é que fantaseando... non me preocupa a posibilidade da morte durante o accidente... preocupame perder todo canto teño e aparecer nun sitio alleo a min... o todo que temos sempre é moito; lugares, persoas, cousas, vidas...

En fin... que o mundo siga xirando e que a función non remate...

Entre outras cousas, creo que as aulas este curso me están influíndo demasiado... canto de tolo acabarei en xuño? quen sabe...


Deja que la locura sea cultura... que el dolor se muera de placer...