Balance...

...Y en el reloj de antaño
como de año en año
cinco minutos más para la cuenta atrás.
Hacemos el balance de lo bueno y malo
cinco minutos antes
de la cuenta atrás...

É imposible facer balance de todo un ano... por meses... unicamente...por temas, case imposible... o ano é bastante monotemático... Compostela... é o que ten vivir máis alí que na casa...
Xaneiro... unha piña... facemonos nun grupo bastante heteroxéneo e peculiar... a partires dunha cea non menos peculiar... xurámonos aparecer na mesma orla... bebimos ata rebentar... licor de melocotón e sorbete de limón... e outras cousas que pasaron que non vamos relatar....
Febreiro... estudamos coma campións... cantas horas malladas na biblioteca...Gabry Ponte... muahahaha... un antroido precipitado... a verdade, é que despois do antroido teño unhas lagoas mentais da ostia... pero sei, polo menos decir que os días do segundo cuadrimestre non os recordo con especial cariño... pasaron cousas que pois dalgún xeito ou outro... foron unha gran putadísima... pero pasaron e aló van... das noites... das noites dos xoves... queda gardado deste ano e do curso pasado... grandes noites sen cea e con baile... no garito este que nos agenciabamos para ir privar tódolos xoves... música patroñenta... pero sofás cómodos e sempre había algún pintxinho... pena que ese garito esteña chapado este curso...
despois veu a Ascensión... catro días dos que me acordo das cousas só a grandes rasgos... e algún que outro concerto... exames... verán... verán que foi diferente... moi organizado eu creo, estudiando seriamente polas mañás e logo polas tardes por aí, ou ben na praia ou ben pola rúa... en tan grata compañía como a de Marta, Alba e Locy... que fixeron que o verán se me pasara máis rápido... e sobretodo sen pensar demasiado... logo veu setembro... un setembro bo a verdade... e volta a empezar outubro... un curso diferente...o grupo que nomeei liñas arriba... desfíxose... horarios diferentes... diferentes ritmos... non sei, algo pasou que truncou todo... pero bueno... aínda que fallara nese sentido o pronóstico para este curso (pronóstico: tod@s xuntos de festa... + unha...)... seguimos a pasalo ben... ou moi ben... é que ben só non o sabemos pasar no Via Cambre... así chegamos a novembro máis ou menos... onde o devir do noso día a día cambiou e deu un xiro de 180º ou máis!!... entramos no Paso de Ecuador... con escepticismo non o imos negar... e agora... despois de dous meses... todo o bo que poderíamos salientar da nosa estancia en Compostela durante os dous últimos meses... nacería do Paso de Ecuador... e máis concretamente de todas esas persoas que un día nos cautivaron co seu compañeirismo... a súa tolemia... unha auténtica sorte haber coñecido a toda esta xente... tal e como dixo María Chepi no seu currado mail... currado, porque para que se poña sentimental así ela telita... que llo digan a unha que eu me sei...muahahahahaha, non! que igual se cela...
Aínda que deixandoo para o final... moitísimas gracias a Ida por seguir un ano máis subida no meu barco... ao igual que eu vou no dela... case catro anos de travesía levamos xa!! e os que nos quedan...(aunque sea en la distancia... seguimos en primera línea de combate... algo que me agrada cada año que pasa e cada vez que me acuerdo de todo el tiempo pasado... y de tantos momentos en los que fuiste de gran ayuda... gracias)
A Hadriana por aguantarme estas últimas semanas do ano... por aguantarme de noite e de día... en Compostela e na rede... muito oBrigaDo!! é o mellor que lle pode pasar a alguén... descubrir xente así! para o que queiras e precises e o que eu che poda axudar... aquí estou amigha!
A Rebe... que che vou contar eu a ti que non saibas!!... que me encanta terte aí sempre... aínda que todo cambiara... aínda que a situación non fora máis indicada... sempre agarda ao mástil... sempre evitando que afundira... sempre reflotándome... e facendo que volvera á miña ruta inicial... moitísimas gracias Rebe por todo... por un ano e medio... por un medio ano de comprensión e apoio... de cañas e pintxos... de xantares que non se esquecen... paseos inacabables por Compostela... pola túa, miña, nosa... Compostela...por noites e noites de apoio a Orange... por todo mil gracias prinZesinha de mOra!!
A Chepi... que se tire ás vías!! que xa está tardando!! pois a Chepi decirlle que é mellor mercar as magdalenas do Dia que as do Carrefour saben a churruscado e son máis caras... e que o Puntomatic é mellor o normal... que o de marsella xa me atorou... é que non sei que contarche que non saibas... é que como eres tan asentimental... pois non pega decirche que se che quere moito... pero sabes que é así ehh! e tamén...papapapapapapapopopoppapapapapapapa
Bué... e de túa prima (Alba) pois decir... mellor primero... tamén agradecer á xente do Paso que é de puta madre...Bárbara,Noelia,Ana,Nuria (por un dos distritos;cañas) e logo pois Alisia, David, Raquel...
Pois nada... Alba... qué tamén se che quere ben aínda que moitas veces te poñas raiante e haxa que mandarte a tomar polo cú... aínda que a veces te poñas celosa... de non se sabe moi ben o porqué...pois iso, que tamén eres unha tía de puta madre e coa que ao igual que co resto da xente nas liñas anteriores mencionadas, alguén con quen se pode contar...
En fin... e haberá que ir rematando digo eu... bué... ao final... apartado blogueiro especial... muito oBrigaDo nOgüinHa!! porque sempre tes algo que decir nos meus blogs... co que a min me ghusta que me comenten... muahahahaha... xa sabedes rañaos!! comentade algo... cando podades... si queredes... que visto o visto... psé
alá! salú e feliz 2007!!

Propoño...

... facer un brinde virtual que se faga posteriormente físico... un brinde por moitas máis noites de Avante! e xa que estamos polo Cantón de San Bieito... pois moitos máis de Likor Kafé no Calviño.
Brindo polas noites do Avante! e polas pezas que alí bailamos e bailaremos!! aquí vai unha...

MUIÑEIRA DO SANTO AMARO (interpretada por Treixadura)

Señor cura, señor cura
a doutrina non lla sei,
pídame unhas cantiguiñas
que eu llas repinicarei.

Moza bonita no mundo
non debera de nacer,
porque fai como a mazá
todos a queren comer.

Ser solteiro é boa cousa
e ser casado tamén,
deixarei pra cando morra
pensar no que me convén.

Por dicir ¡Viva San Roque!
prenderon o meu irmán,
agora que o soltaron
¡Viva San Roque e o Can!

30 de Decembro

Día internacional do abrazo mundial... mañá a partires das 6 da tarde... sae á rúa e abraza a todo aquel que queira ou o necesite...
por un mundo diferente... mañá e sempre... moitas apertas para toda a xente!!

Apego materno...

elas párennos. dannos a nosa primeira comida. os nosos primeiros mimos. ensínannos a querer. ensínannos a tenrura. cando nacemos sabemos perfectamente quen é, o seu cheiro é inconfundible. seguimos medrando e nunca marchan, sempre constantes mirando do noso medrar. gardaespaldas da nosa felicidade. constructoras da nosa persona... en definitiva a persoa máis importante que nos imos atopar na nosa vida mooooi probablemente...


Por todo iso, moitas gracias a tódalas mamás do mundo que son todo esto e máis para os seus fillos... todas aquelas que manteñen un apego materno óptimos cos seus fillos... e como non tamén, a todas aquelas que algún día serán nais e de seguro manterán un apego materno igual de bo...

E para rematar en letra máis miúda... darlle a noraboa á miña nova primiña, Claudia... porque vai ter a madriña máis fufí que nunca na súa vida podería imaxinar... e ademáis de ser tan fufí... é todo un exemplo a seguir na vida, por innumerables motivos que todo o mundo sabe... ou eu polo menos sei, e teño en conta para tela como exemplo...

Unha de animais...

Naceu avelaíña, sabendo que non ía durar máis de dúas ou tres noites... naceu un martes e morreu un xoves á última hora, cando o día vence á noite. Tiña clara como era a súa vida, só a noite. Mais iso non lle importaba, tiña clara a súa meta. Que o enfeitizo se rematara, e deixara de ser avelaíña... que coma no conto do príncipe encantado... alguén lle dese un bico e rachara o feitizo, de rá a príncipe, de avelaíña a malabarista. Como dixen, o martes naceu, sen moita sorte, pero si co afianzamento de querer seguir loitando polo desencantamento do feitizo. Inxenua da avelaíña, que pensaba que alguén podía ser capaz de bicala!! será que non era calquer alguén, será que era simplemente "ela". Seguiuno intentando, pero é que tampouco sabía como, coitada avelaíña vergoñenta... que por tal motivo, pola súa vergoña, acabou ficando morta o derradeiro día, a derradeira noite, de madrugada, case mañá, contra da vidreira dun portal. De seguro que non foi morte cruel, senón cun certo grao de dozura... esa que deixan as apertas máis desexadas...

Outra vez...

...non. non penso caer no mesmo erro da última vez. non vou deixar que ninguén me leve. aínda que todo o mundo se acostuma, en maior ou menor medida ao fracaso, eu xa non quero seguir acostumbrandome, por ese motivo, non teño ningunha ilusión posta en ti. psé. me la pela. así que, fai o que queiras ou o mellor dito, pensa o que queiras sobre un servidor e a súa puta vida. eu non desisto; xa nin o intento; visto lo visto. nin puta gracia me ten. en fin, tampouco hai que darlle tanta importancia ás cousas. é cuestión de non empezar a pensar, non fixarme en ti, non sorrirche parvamente nin acariciarche suavemente, esquivarte... non, esquivarte non, que non queda fino. digamos que só un saúdo fugaz neses antros frecuentados por malas compañías. [xDD]. pois iso, que non ostia! que paso, que non penso fixarme no teu pelo nin nos teus ollos... que non... paso de todo este rollo!! aí queda eso... así que xa sabedes todos os que sabedes... paso da movida... paso! prométoo

Venres' night

Como cambian as noites dependendo de que día da semana sexa, xa non só polo número de xente, senón máis ben polo tipo de xente. Os venres da zona nova son cada vez máis abominables e nauseabundos... mareas de "machotes macokis" á busca, caza e captura de rapazas. A que soa mal?. pero é así. e doe xeralizar, pero que asco pertencer a un xénero tan fodidamente chungo. en fin, se algún día chego a ser como a maioría, dádeme un pau na cabeza que me deixe parvo de por vida... en fin... esto era o que ía escribir hoxe, pero hai máis... mails inesperados que entran...
encantoume a verdade, seguirei as instruccións fielmente... e do de raiarme... seguro que seguirei, aínda que agora despois do mail un pouco menos... e despois do venres' night... que me dixeron que era diferente... o que me gustou moito a verdade.
Pois xa ves nOgüiNha!! polo mundo ando!! desaparecido... pero moi ben, todo é diferente cando comeza a facer frío e Compostela se enche de luces de cores e boa xente... este xoves gran gala de Psicoloxía, simulacro de fin de ano... xa podías vir eh! e colaborar con tan humilde causa... ;b . só son catro ouros!! con cotillón, copa de champagne e doce uviñas da sorte para tomalas coas badaladas ás 12!! :D ah!! e en Capitol, que hai nivelaso... xDD ;b :D
Como non veñas poñome azul...
non son de dalas gracias nos post, pero tamén non sei que me da non poñelo, asi que poñoo en pequeno: moitas gracias polo mail Hadri é e estou seguro que será de moita axuda en momentos baixos... e moitas gracias Alba, gústame saberme diferente... fóra das xeralizacións. ;b

Ata igual tiña razón...

...aínda que non ao 100%, que despois aínda o cree demasiado e cólase. tiña razón un animaliño croqueta, cando distribuía as súas preferencias na vida, e outorgáballe un importante tanto ao AMOR (as cousas hai que decilas de frente), pero ao de parella, o tradicional digamos. pero claro, ninguén fala do amor entre amigos e familiares. ese amor é tabú. os abrazos e caricias quedan fora de lugar. o raro sería dalos, non que non se dean, eso non é o raro. pero claro, si se deran... cal sería a diferencia entre o amor entre amigos e o amor de parella... simplemente o sexo
que materialista a diferencia. tamén se podería engadir a diferencia máis transcendental... a intimidade. a intimidade enche, faite sentir ben, vivo, querido, cálida trincheira.
AMOR, que corta é a palabra e como costa decila, poque é cursi, é un importante motivo para que te tachen de patotxeiro, cursi e pasteleiro. e que máis da!! a quen lle importa quedar así, si é así, é verdade, costa decila por eso... é unha parvada. en fin, hai días que era mellor ser ameba e non darse conta do que é estar namorado, ser correspondido, e sentir o calor da cálida trincheira... saúDe!

Nunca se ten todo...

veces tes sobre que escribir, pero non sabes como... outras veces sabes como escribir, pero non tes sobre que escribir...
e outras veces... sabes sobre que che gustaría escribir pero non sabes como escribir, aínda que eso sí, tes a banda sonora para emparellar ao que se escribiría...

El viaje de Chihiro

-

Iván Ferreiro

Non estou

non sei por onde ando, non sei o que quero (sei o que non quero;perderte), todo me da voltas e me pasa moi rápido, non quero raiarme, pero fágoo... non quero pensar en ninguén, pero penso... e é máis, aterrorízome... apareceu fai moi pouco tempo, e xa parece que fai meses que apareceu... non sei que facer, non sei que pensar, non sei que decir para romper o medo... estou sumido nunha inmunda espiral de medo e indecisión... pouco queda máis que esperar e beber máis do que se debería... (porque hoxe é xoves, porque hoxe hai cea).
no meu puto mundo! xDD

Relato de naufraxios

Sempre se di que o último que ser perde é a esperanza. pois eu xa a perdín a verdade. non hai esperanza de chegar a un porto no que arribar. igual o mellor é convertese nun barco á deriva sin timón nin patrón. sin radiobaliza que que saia á superficie no naufraxio. sen botiquín de clase A, con mórficos que curen o incurable. sen chaleco nin bote salvavidas. só queda ser engullido polo mar. á espera de que calquer nereida me rescate, aínda que sexa con falsas promesas. cando tes nada, algo...é moito. os días seguirán pasando grises e chovendo... as noites seguirán pasando longas e bebendo... danzando... toleando... namorándome a cada paso... a cada noite, pero sempre, sempre, sempre... dende a sombra, que ninguén saiba nada do que sinto por ninguén... que ninguén saiba que enche os meus ollos, ou o que é aínda máis importante... que ninguén saiba quen enche a miña cabeza... quen me fai sentir cómodo... quén é quen... a saber!
demasiadas cousas na cabeza... como para quedar cunha persoa... non existe persoa que aglutine todo o que me gusta... non existe agora, pero por descontado que existiu... pero iso xa pasou, xa rematou...agora xa foi Marica non chores ... non me alegro de que xa pasara, pero tampouco me entristezo, porque pasa o tempo e vexo todo o que sigo a ter, todo o que aprendín, todo o importante que é... por eso te quero tanto, aínda que xa non é o querer de antes, non é o querer da paixón, non é o querer dos que se aman... é o querer dos amigos que sempre están, o querer dos grandes amigos... en fin, os nosos derroteiros son moi diferentes... pero a viaxe seguimos a facela xunta, tes o camarote PMI (non o do leite ou iogures... senón o de persoa moi importante)
...
ti sabelo todo, e seguirás sabendoo todo... ao primeiro momento
En fin... seguirás a putearme coas expresións que utilizo... cos narices superlativos (que non o son tanto)... sabes que o tomo ben eh! xDD en fin... animaliños!!
Bué, pois xa remato... AbUr ! !
Ah! e pasadevos durante esta semana pola páxina do noso paso de ecuador, que están colgando as fotos do magosto, aínda que non as puxeron todas... www.psicopaso.tk

Sobre o anterior...

Ódio ter que expresarme a través das palabras doutros, pero era inevitable e encaixaba perfectamente esa letra, nesta semana. Non saín tanto, non bebín tanto, pero é a letra para esta semana, ou a semana para esta letra.

P.D.:Non puiden comentar en Bitácoras, pero... que mal repartido está o mundo eh! eu non escribín en toda a semana porque non sabía o que poñer, tendo a oportunidade de facelo, e ti rebentando por escribir... ;b

Síntese do tempo no que non se puido escribir

Con mis canciones p'aqui
con mis canciones p'allá
pasa deprisa la vida
Con la mujer que se fue
con la mujer que vendrá
voy cerrando mis heridas.
Vivo más de noche que de día
sueño más despierto que dormido
bebo más de lo que debería...

La Fuga

O segundo adxectivo...

rOmántiCa
obviamente esto hai que explicalo mellor. non romántica no sentido pasteleiro. sí romántica no sentido da corrente do romanticismo. eso si, non tomalo estrictamente, pero si en parte... esto é, o que se escribe, por exemplo. máis cousas... pois, amor que leva á tolemia.

P.D.: tampouco tardei ehh!! estou sobradírmo... pá min que foron as herbas de postre... ;b

Escribindo...

Bartolo a los paranoicos también nos persiguen tu no estás solo... (H.C.D.)

Que chunga eres ás veces!

e que explícito é o título. pero é así. a veces eres do puto peor. así non funciona o mundo. non podes pasar en tan pouco tempo do blanco para o negro. poder podes, pero non é xusto. non é xusto darme mel, para logo darme viño ácedo. non, para min, dende o meu punto de vista, non é xusto. non me regales nada. se logo mo vas roubar en parte. en gran parte. non me regales tempo. porque para min ese tempo é un regalo, para ti non, para ti debe ser a peor forma de matar o tempo. si te aburro, dimo. si queres que cale, dimo. si queres que marche, dimo, e fareino.
a veces pregúntome si farías todo o que fas, sabendo todo o que digo, o que eu digo, o que eu penso, o que eu... te quero gilipollas

miMá!

Tiñamos que faser un clú! visto o visto. "o clú dos imposibles". polo menos no meu caso. não sei ata que ponto são tan paralelas... mais, falando pola miña, cada vez doume máis de conta do papel que o temor xoga. é ingrediente de todo. de todo, todo non, só do corazón. "o corazón ten razóns que a razón non entende" (Blaise Pascal). e ese temor, maniféstase de múltiples formas. mans húmidas (despois de moitísimo tempo sen pasarme). falo moito máis rápido. en trinta segundos podo decir todo o xusto e necesario e marchar. cada xesto é un mundo. cada momento está fragmentado en mil fotogramas, como si fose esto unha cámara desas que grava aos dummies nos experimentos de airbags e cinturóns. é terrible, pero tanto ten, en parte. porque en Compostela por fin chegou o outono, o inverno, o frío, a auga, o vento. as follas bailan polo campus sul. e o vento sopla nas esquinas, como se fose un acordeón. si se pecha os ollos é moi doado de imaxinar. no fondo, aínda que pareza mentira, estou cansando de escribirlle. en van. pero eso sempre o digo. e sempre ha de vir algo que faga que todas as promesas sobre non volver a escribir, queden en papel mollado. un sorriso é xa suficiente, unha aperta, minutos de conversa. vese que son simple, conformista e pido pouco. ou moito, según se queira ver.
Soñadora paralela... os primeiros motxos págoos eu
[y celebrar su entierro, de taberna en taberna...]

Eu...

que queres que che diga? ben, ben,ben de todo... non se está así. tes eses días nos que sorrís coma un parvo, nos que só coa mera visualización eres medianamente feliz. e logo están os outros días. os días onde todo é de cor, agás cando ti te cruzas e como si unha volta ao pasado fose, cubres de escala de gris por onde pasas. pero que che podo decir eu a ti?. eu só teño potestade para saudarte e para preguntarche qué tal. daste conta?. no fondo son un pobre. non teño nada. pero como son pobre e conformista; confórmome con que dos sete días que ten a semana... poder algún deles roubarche un sorriso... que parche o resto dos días.

Simplicidades...

Encantou-me verte hoxe...

A veces as cousas máis sinxelas son as que máis cheas de significado están,ou, as que máis poden chegar a expresar

Un máis...

un venres máis na secuencia de venres do mundo. levantarse coas mesmas sensacións. facer as mesmas valoracións nocturnas de sempre. en definitiva. rutina serial que leva ao afundimento.
hai noites que era mellor durmilas. e máis agora. cando os espellos nunca minten. tanto ao principio como ao final da noite.e máis aínda polas mañás. não é doado olha-los. aínda así hai que joderse!. porque hai dous colocados en puntos críticos; véxase o baño e a sala. é imposible esquivalos. aínda así tódalas noites teñen os seus minutos. tempo que fai que tampouco sexa tan perdida a noite. que si te partes un pouco as cachas con alguén. ata incluso, hai noites, que poden ter o seu pequeno grao de ternura... porque as noites, eso é indiscutible, nun sentido ou noutro
... debilitan los corazones.

P.D.: Este post non é de ninguén... é meu... si, póñome egoísta... e digo que é meu, meu e meu.

Verdades en lírica rap...

No quiero causar pánico
Con las cosas que explico,
Ni que me entienda el presidente, el siempre ha sido rico,
Tan solo practico atípicos registros líricos
Predico el rape pacifico en estos paisajes árticos.
Es lo único que os queda,
En cualquier país cualquier lugar, sobre cualquier acera,
No dejéis que el amor muera es lo único que os queda
Y lo sabéis lanzar la moneda,
aguantad la espera y lo veréis,
que no se siente el cebo asta que por fin se muerde,
ni se echa de menos algo hasta que se pierde,
que lo recuerde....

Nach Scratch en "Chico Problemático"

é o último que nos queda... non deixedes que morra!

Camiñando un día por ti...polo teu pelo...

Alhajita te hallaré
aunque digas que no.
Me voy por tus ojos, enamorado,
buscándote mi canción.

Me voy por tus ojos enamorados,
buscándote mi canción...

Bué, decir só que a letra non é de Quique González, senón dun tal Manuel José Castilla, ou eso é o que se di pola rede...
tampouco há que facerlle caso sempre á rede!! ;b xD

Questão de...

viver.
unha vez máis permítome tomar algo doutro sitio para expresarme. sempre é do mesmo, pero bué.o dito. a última entrada tamén me serve a min agora. [;b]. digamos pois, que despois do verán. cando comezou o outono. cando me rehabilitei. agora, co outono mediado. volvo a recaer.preciso de namorarme de ti outra vez. preciso de volver a soñar desperto. não tentes espertar-me. as túas ansias de crearme insomnio para que non soñe non serven de nada. eu podo e son capaz de soñar esperto. que raro son dende logo. da igual, aínda que mo digas á cara. "esquéceo!". sabes ou deberías saber que non son capaz. ou si. pero non quero. a tolemia que a situación me imprime é doce. si sospeitas algo. ti cala. como fas que todo. sabes?. daste conta? do que fas, sin sabelo. aquí me tes, tomando algo, co ordenador, nun bar para poder lanzar ao ar esto. (dentro da cabesa pode estoupar e eso é peor). ten cousa o tal eh. mira que non me podía namorar doutra persoa. por aquelo da túa ignorancia cara min. ignorancia non en sentido pexorativo. senón ignorancia de... "paso de ti pavo".igual é que non sei namorarme da persoa exacta no momento exacto.
Podía namorarme da camareira, é a primeira vez que a vexo aquí, parece maja, boa xente... e sen embargo, eu, Dane, aquí estou escribíndoche a ti en silencio, cos auriculares postos coa música do ordenador (o 40 latino non é o meu), as mans cheirando a Don Limpio Baño, esbozo un sorriso (polo Don Limpio claro), todo é perfecto no saber estar só dun sábado de outono... todo perfecto non, acabouse o papel... e ti... que es como unha goma elástica... cerca, curto... lonxe, alongado... pero bueno, eu sigo na miña propia espiral que non túa, porque a nosa semellanza está só no branco dos ollos...e en algo máis do cal non me quero acordar.
en fin, que a historia... volve a comezar... un, dous, tres... comezamos de novo a historia sen introducción nin nó, pero sí con desenlace... desenlace neutro.

A vida é moi curta, a morte é eterna...

e o resto xa o sabedes cona!! pero non van por aí os tiros. a vida é moi curta.

[punto]
ou aproveitas o tempo e avanzas
[punto]
ou estancas nos vinte algo sen futuro e sumerxid@ nunha interdepenmerdancia
[punto]
agora, como súas mercedes queiran...
[puntos suspensivos, finais de fin]

P.D.: As cousas dínse unha vez, non se repiten... ou as ouves ben a única vez que chas din...

As letras non saen soas...

Fuche musa incombustible e inconsciente á vez...
... agora, creo que non quero que o sexas...

o medo é libre!

e ti presa do teu devir, espirálico e convulso, atado e escapable
tod@s podemos chegar a ser grandes escapistas...

Creisi world !!

... hainos en Conxo con menos delicto... o mundo está tolírmo... non concibo un sábado de case novembro en mangas de camisa, descalzo na herba do parque de Farmacia... é incoherente!... as árbores véselles que están inmersas en tremendas dúbidas existenciais!... desnudámonos ou non nos desnudámos?¿ case mellor nos adaptamos, e cambiamos un pouco os tons da roupa e xa. é decir. volvéronse pudorosas. non fai vento. e os paxaros cantan como se esto fose aínda verán. que pasa cos paxaros?! pensan que a festa do verán aínda segue. de que van os paxaros?! que se meteron?! non concibo. aínda así, a xente é máis mecánica que o mundo animal. segue a mercar roupa e máis roupa de inverno. é o típico de outono. da igual o tempo que faga. hai que mercar roupa de inverno. o outro día vinte graos de noite, hoxe case trinta de día. en fin.
o mundo non sabe o que quere. e para que negalo... eu creo que tampouco o sei... SaBí !!

Final dos finais que non é o mesmo repetido

Aínda que tu non o sepas, non escribo nunca o remite para non revelarte. aínda que tú non o sepas, a veces os teus pequenos xestos roubanme fugaces sorrisos. aínda que tu non o sepas, aqui rematou unha historia. que nunca coñeciche, porque é froito do meu microcosmos. da que nunca vas ter coñecemento, porque existe un pacto de silencio implícito entre os sabedores do conto facsimilar-blogueiro.
assim que. o conto rematou. pero comeza un aínda mellor. un conto con agasallos!! tempo que a veces regalas para ensinarche, contarche, describirche o mundo e o meu mundo.

obrigado pela súa atenção !!

La soledad a mi me fascina... soledad...

Unha sopa. [de sobre]. dous libros. un libro. Concubinas. unha cidade. compo stellae.campo estrelado. compostela. un olor. castañas na porta faxeira. unha ducia, graciñas. percorrido húmido-cultural. revisión da axenda do día. dúas obras de teatro. un filme nos compostela. dez, dez e catro cincuenta. segue chovendo. a xente non para. segue na rúa. na cidade de pedra non importa que chove. na cidade de cemento e formigón, si. cruzas a fronteira. anceias como nada no mundo chegar á casa. a fronteira non é só fronteira cromática ou ambiental. é fronteira psicolóxica. o atravesala nun ou noutro sentido pode cambiarche o humor. o agrado ou desagrado de saír á rúa. dirección norte, agrado. dirección súl, desagrado. unha cidade máxica, con sensacións máxicas...

Escribe no ar!

Liña 5: Conxo/Estación/Vite

-Mamá, ¿que pone aí?
-No sé, está escrito al revés
-¿Que letras son?
-Pues... una "d"...una "a"...
-¿Y las otras?
-Una "n" y una "e"
-¿Y eso como se lee?
-¿Que pasa que no sabes leer ahora? Se lee "dane"...
-Ahm... ¡¿y eso que significa?!
-¡¡Estáte quieto que te vas a caer!!

Dane significa... eu e as consecuencias de ser eu ou ser coma eu...

Por que te fuche sen despedirte?

O día ten horas nas que non se pensa. horas ameba. pim pam pum. vives rápido. un, dous, tres. danzas sen compás nin patrón. agárraste a ela e non a soltas. os minutos pasan despacio. pero gozando. cóllela con forza. que ninguén te afaste dela. o seu olor inconfundible, perfume indispensable da noite. todo é máxico. ti segues a danzar. o ritmo é o de menos. quérela. queres que ese momento con ela non acabe nunca. pero de repente. sen previo aviso. marcha. arrebátancha. e ti?. non choras. eres forte. hai máis coma ela. pero o momento dela nesa noite. xa non volverá. non a verás nunca máis. o pouco tempo de noite que che quedaba por disfrutar con ela. non volverá.
Seguindo con título... nin un mísero beixo de despedida, o último da noite... a noite continuou sen ti, pero xa non era a mesma noite...

¡¡ NoN !!

acabo de releer o que acabo de escribir. que jodidamente materialista é o mundo!. non me extraña que me aílle a veces nun microcosmos diferente... "de amor y ternura" esto merecía unha canción de Ismael Serrano, mais non acho canción que me describa isto agora... mais, son os valores. o problema está nos valores que a sociedade invirte nas cousas. [punto]
AméLie PouLin... oBaBa...
sOña e non te fixes no que a xente di dos teus soñoS...

Historias para non saír [ou durmir según se vexa]...

"Hay demasiados tipos en este garito

Que quieren acostarse contigo

Hay demasiados aspirantes al título

De campeón del mundo

Hay demasiados cristales ahumados

Detrás del idiota de Justin Timberlake"

Quique González nunha noite americana farto das cancións de Britney Spears [ou Espírs] e de Justin Timberlake

Eu son...

Como un guante de látex... como unha lata de coca cola baleira... como un papel arrugado... como libro que lees e non volves a releer... como un dolor de muelas... como o envoltorio plástico que envolve calquera producto alimenticio e precociñado... como un plato de plástico... como un tenedor de plástico... como calquera cousa que se vos ocorra que poida ser "desechable"... e agora que fago?¿ publico?¿ non publico?¿
aíllome?¿ non me aíllo?¿ paso de todo... non paso de todo?¿
Eu báixome aquí...
ti si queres, sigue... pero eu, baixo... porque me acabarán doendo os ollos... e porque teño que botar paredes abaixo, sacar o escombro, cargalo e descargalo, limpar todo para logo poder comezar a levantar novos tabiques...

senSación de vaCío

"Ya sonó el despertador. me levanto bruscamente. voy al baño y que bajón... el espejo nunca miente!"
"Ojos de serpiente" [Fito & Fittipaldis]

Pintadas...¿pintadas?

Parede da estación de autobuses e do FEVE de Burela
Digo ¿pintadas? porque no fondo paréceme unha ofensa chamarlle a isto pintada...[ao da dereita claro está, o da esquerda si que é unha pintada...]... esto é... "poesía na rúa"...muahahaha... bueno "expresión emocional na rúa" deixémolo aí. a cuestión. ti ves isto, e podes pensar de todo. o primeiro que farás como todo fillo de veciño fixo ao vela, é pensar, quen será señorita... será a profesora? todos algunha vez lle chamamos señorita... ou será así como lle chama á súa namorada... ou será será... en xeral, para que cada señorita que haxa en Burela se sinta identificada con esas liñas... quen sabe! pero claro, se me autopregunto... a ti que che gustaría que significase?? a min, gustaríame que os tiros foran pola última opción... porque sería como si eu pintase... "quérote moito fada" nunha parede... todas as fadas se sentirían halagadas... porque non se sabería a quen vai dirixida a frase... porque como todos/as sabedes... as fadas están en todos lados... as fadas que traballan en pastelerías... ou en supermercados Dia... ou as fadas que traballan en peluquerías... ou como non... as fadas que van ás facultades polas mañás... o mundo está cheo de fadas... só que moitas, non saben que o son...

Nas sombras...

Unha felicitación escrita na sombra por estar sempre dentro da miña sombra para termar de min cando tropezo e estou a piques de caer...

De todo se pode sacar da rúa...

"Non hai peor ladrón que o que rouba un céntimo"

...e quen rouba ó patrón... cen anos de perdón!

Xa teño a equipaxe completa...

faltaban. non sei porque hai sete días non notei a súa ausencia. pero agora xa volven a viaxar conmigo. a compartir tempo. rúa e tolemia conmigo. dous trozos de madeira recubertos de goma de bicicleta. un trozo de aluminio recuberto de cinta aislante vermella e negra. cun cable rodeandoo. e dous rollos de goma de bicicleta en cada punta...
a felicidade elevada á mínima potencia!! porque algo tan insignificante é raro que produza tanta felicidade...

Foi todo como un soño...

... de cereixas e rosas. Falo máis dun amor, que nunca existiu. foi só como un ceo pintado de cor. de apertas e tenrura que as rúas borraron. foi como un soño, que nunca existiu. foi como un soño... que nunca existiu. fun tan pouco na túa vida. unha nube de paso. o sol dunha primavera que na túa man habitou. con miles de caricias, non me digas que non. foi como un soño... que nunca existiu...

Fue como un sueño, Antón Seoane

semeLLanZas

Nin eu son Humphrey Bogart... nin ti Ingrid Bergman...

pero eu...

...tamén che deixaría ir con el.

Non quero saber nada...

Os espellos non me din nada. nin me din si. nin me din non. nin me din apártate de diante miña. os espellos deberían estar prohibidos. non quero máis espellos que dous ollos que me miren. non os quero non. si puidera faríame invisible aos espellos. que ao mirar para eles non reflexaran nada. só luz. a luz é bonita. invándenme mil sensacións extrañas. gústame estar na estación en Compostela. saber que veño para aquí. falar por teléfono antes de marcharme da estación. dar e devolver perdudas. que pouca cousa me fai feliz. a que si? pero son as pequenas cousas as que fan que me aguante de pé a maior parte das veces. gústanme as pequenas cousas. gústanme as apertas. non quero escribir. pero estouno facendo simplemente porque confío en que me axude. porque podería ser un antídoto. o espidifen para o final dunha semana de dor de cabeza.
voume sentar a agardar. fumando un de picadura. sentado nun portal. vendo á xente pasar. e ao tempo. e volvereime a rir só. como fago cando te vexo feliz.
Déixoche unha invitación. un café. déixoche unha canción. un principio.

Salta aunque nadie te comprenda por encima de cabezas huecas salta como un gato que tu no eres un pájaro, salta aunque nadie te comprenda por encima de cabezas huecas salta como un gato nunca más serás un pájaro enjaulado,salta salta salta.

De compras...

Ola bos días. quería un escravizador aínda máis agresivo e ferinte que o que teño. sería posible?. que tipo de escravizador lle gustaría levar desta volta? pois non sei. como son algo masoca. pois un que teña uns pinchos ben grandes e que amarguen ben. bueno, temos aqui un escravizador último modelo que nos acaba de chegar, é macanudo! ten como agulliñas pequenas que se che van cravando aos poucos e soltan como unha especie de veleno, non identificado aínda. Carallo!! como evolucionou o mercado dos escravizadores eh!! en dous meses que non veño por aqui. moito cambiou!. Si, a verdade é que si. Pero por outro lado ten que ver normal que evolucionase tanto. A demanda é moi grande. Xa se sabe... hai moito parvo solto polo mundo... moito parvo disposto a seguir sendo parvo e seguir escravizándose...


PD: Ogallá que as follas non che toquen o corpo cando caian, para que non as podas convertir en ...coitelos

Crónica dun comezo...

Todo comezou onte. cunha extraña sensación. a sensación de desnudarse despois de pasar moito tmepo se facelo. desnudarse completamente. sabendo da necesidade de facelo. non deixar nin unha prenda posta. sacar todo. roupa que ao mellor xa non valía. seguro que non valía. hai que cambiar de xeito de vestir de vez en cando. pois así comezou este blog. entrei nunha tenda de roupa. a única que había aberta a aquelas horas. non eran horas para cambiar a indumentaria. achegueime ao mostrador e atendeume unha extraña rapaza. tiña algo raro. si fose porque a veces non creo nestas cousas. diría que ata se asemellaba a unha fada. expliqueille dos meus anceios de cambio. e pouco a pouco foi dando pequenos retoques á miña indumentaria. ata acabar por definir a roupa que agora levo. é igual que a que vestía antes de entrar á tenda. pero é como máis floxa. é máis cómoda. déixame moverme máis cómodamente. eu incluso diría que ata se podería durmir con ela do cómoda que é. faime sentir agusto. e comprendín. que o meu era. que tiña problemas para combinar as diferentes prendas. digamos que pasei un par de meses sen saber vestir ben co que tiña. agora xa me din conta. e coido que é mellor este xeito de ver a roupa e a forma de vestir.

Si hai algo que recordo ben. era o cambio de música que houbo. na banda sonora do momento. entrei con virus del miedo pegado ao pescozo. saín co sí no peto.

oBrigaDo