Realmente... sí, estou desilusionado coa política... a modo de conto...
"Había unha vez un raparigo de dezaseis anos que vía as posibilidades de cambio, vía formas de pensar coherentes, optimistas... e sobretodo, sensibilizadas con diversas causas. Deste xeito, involucrouse fondamente na loita pola xustiza en todas estas causas... orgulloso sempre da súa participación.
Pero os anos foron pasando... dezasete, dezaoito, dezanove... e a realidade que o rodeaba ía vislumbrando unha realidade diferente á que el tiña concebida. Detrás da xente que camiñaba ao seu carón escondíase o mesmo que el tiña por "políticos defectuosos"... a avaricia, a codicia,as ansias de poder... non existía sensibilidade humana posible ante tales poderes. E tiña que admitir o que moitas veces lle dixeran... TODOS SON IGUAIS"
Por iso non creo na política... é unha conducta adaptativa e evolutiva... cando a política pódevos apestar dende fóra... imaxina dende dentro, o que debe feder.
Cada quen é libre de pensar como queira, eu non me enfado, só que non soporto a hipocresía...
Thursday, January 17, 2008
Sunday, January 13, 2008
Sobre emigración...
Paréceme demasiado fácil criticar a emigración... decir que podemos cambiar... que podemos combater esta lacra dende aquí... pero como? alguén me pode decir realmente coa man no corazón que cre nos sindicatos??? que cre nos defensores dos traballadores??? cada un que se salve o seu cú!!... así é aquí como funcionan as cousas... búscate a vida para atopar un traballo algo decente... que non che chegan os cartos con ese traballo?? busca outro... que aqui non o atopas... xa sabes onde está a porta...
Non pensemos en utopías, en cambiar o mundo. Sexamos realistas. Non temos os cartos, non temos o poder... Galicia non está no poder dos galegos... históricamente non fumos emprendedores como outros sitios de España...é inútil falar de non emigración... de combater dende a terra... primeiro... sobrevivamos...
unha mocidade independente... dar de lado ás estatísticas do I.N.E. que indican que a mocidade galega é das últimas en emanciparse e abandonar o domicilio familiar...
do que está cheo Galicia é de preguiza... de mozos e mozas que representan unha parasitaria social... sen oficio nin beneficio... así nos vai!... non nos ía así antes... cando a mocidade emigraba e levantaba o país dende fóra...
Propoño unha Galicia na que non se ande chorando en carteles... chorando en sindicatos e partidos políticos... unha Galicia, na que simplemente se traballe por un futuro; por comer, por vivir sen apretos, por unha familia... por unha vida digna.
Non pensemos en utopías, en cambiar o mundo. Sexamos realistas. Non temos os cartos, non temos o poder... Galicia non está no poder dos galegos... históricamente non fumos emprendedores como outros sitios de España...é inútil falar de non emigración... de combater dende a terra... primeiro... sobrevivamos...
unha mocidade independente... dar de lado ás estatísticas do I.N.E. que indican que a mocidade galega é das últimas en emanciparse e abandonar o domicilio familiar...
do que está cheo Galicia é de preguiza... de mozos e mozas que representan unha parasitaria social... sen oficio nin beneficio... así nos vai!... non nos ía así antes... cando a mocidade emigraba e levantaba o país dende fóra...
Propoño unha Galicia na que non se ande chorando en carteles... chorando en sindicatos e partidos políticos... unha Galicia, na que simplemente se traballe por un futuro; por comer, por vivir sen apretos, por unha familia... por unha vida digna.
Tuesday, December 25, 2007
Carta aos Reis Magos
Queridos Reis Magos:
O que eu quero para este Nadal non é algo material concretamente. O que quero é que me alonguedes as noites estas de entresemana, esto é, que as oito e media da mañá, non sexan tan rápido. Si é moi difícil eso de alongar a noite e cambiar as oito e media da mañá de sitio, confórmome con que fagades que o decanato de Odontoloxía retrase unha hora o comezo das clases, ou no mellor dos casos, dúas. Pero para a segunda opción tamén teríades que falar co decanato de Psicoloxía, e comentarlle a Coqui a posibilidade de empezar unha hora máis tarde as clases, ás once en vez de ás dez. Tamén me valería con que lle dixesedes a Dosil que os luns non pasase o papeliño.
A ver se podedes facer algo, porque o único que lle falta a esas noites para ser perfectas é ser máis longas... ou visto doutro xeito... o único malo que teñen esas noites é que se fan moi curtas... menos mal que hai mañás de fin de semana longas, longas... e polo tanto curativas das outras mañás.
¿Podo pedir en nome doutra persoa tamén? Si é que si que podo, pido roncar máis baixiño ou directamente non roncar nadiña.
Sen máis, recibide unha forte aperta do Dane!
O que eu quero para este Nadal non é algo material concretamente. O que quero é que me alonguedes as noites estas de entresemana, esto é, que as oito e media da mañá, non sexan tan rápido. Si é moi difícil eso de alongar a noite e cambiar as oito e media da mañá de sitio, confórmome con que fagades que o decanato de Odontoloxía retrase unha hora o comezo das clases, ou no mellor dos casos, dúas. Pero para a segunda opción tamén teríades que falar co decanato de Psicoloxía, e comentarlle a Coqui a posibilidade de empezar unha hora máis tarde as clases, ás once en vez de ás dez. Tamén me valería con que lle dixesedes a Dosil que os luns non pasase o papeliño.
A ver se podedes facer algo, porque o único que lle falta a esas noites para ser perfectas é ser máis longas... ou visto doutro xeito... o único malo que teñen esas noites é que se fan moi curtas... menos mal que hai mañás de fin de semana longas, longas... e polo tanto curativas das outras mañás.
¿Podo pedir en nome doutra persoa tamén? Si é que si que podo, pido roncar máis baixiño ou directamente non roncar nadiña.
Sen máis, recibide unha forte aperta do Dane!
Tuesday, December 18, 2007
Creatividade...
(sonrío)
Bohemia...
Báixanse as luces... súbese o telón... comeza a soar a música...
Barras de maquillaxe, amplos traxes de mil cores, diábolos, monociclos, paos chinos, platos chinos, narices encarnados...
O circo xa comezou...
Traballar por sorrisos...
(sonrío)
Cando o primo de Papá Nöel fai o canelo bailando sen ritmo como él só baila... e se arranca un sorriso da cara dalgún neno que asombrado de que lle está prestando atención o primo de Papá Nöel!!
O Nadal é comercial... pero tamén é maxia e ilusión nos nen@s pequen@s... e eso non se pode cambiar... nin rexeitar...
Asdo.: O primo de Papá Nöel de lentes negras e que traballa cando lle deixan
Bohemia...
Báixanse as luces... súbese o telón... comeza a soar a música...
Barras de maquillaxe, amplos traxes de mil cores, diábolos, monociclos, paos chinos, platos chinos, narices encarnados...
O circo xa comezou...
Traballar por sorrisos...
(sonrío)
Cando o primo de Papá Nöel fai o canelo bailando sen ritmo como él só baila... e se arranca un sorriso da cara dalgún neno que asombrado de que lle está prestando atención o primo de Papá Nöel!!
O Nadal é comercial... pero tamén é maxia e ilusión nos nen@s pequen@s... e eso non se pode cambiar... nin rexeitar...
Asdo.: O primo de Papá Nöel de lentes negras e que traballa cando lle deixan
Friday, December 07, 2007
"Cortejo" / facer as beiras
Agora din que os delfíns teñen conductas sexuais de aproximación como outros animais, véxanse os humanos (os cales gastan en bombóns, xoias, roupas caras, flores e un sinfín de máis trapalladas) ou as palomas ou os pavos (os cales se esforzan en facer voluminosos bailes).
Pois si, os delfíns tamén teñen detalles con quen pretenden... ramiñas, algas e pedriñas... descubrírono uns científicos que a verdade non debían ter moito que facer para poñerse a investigar isto... ou debían ter tanto que facer como os científicos do Acquarium Finisterrae que investigaron sobre a copulación dos percebes, botando por terra o mito do carallo do percebe galego... que mal me parece.
A verdade é que me pareceu curiosa a noticia dos delfíns que apareceu en A3, agora nas noticias da noite... xa se sabe o noticiario de A3 é igual como o dos Simpson, con cousas absurdas... e con Matías Prats ao estilo Ken Brookman...
Aínda que creo que o que se debería investigar (pode parecer deformación profesional, pero tampouco creo que o sexa, preguntarme eso)... é porque o facemos nós, porque o ser humano é tan absurdo de intentar convencer da súa valía como persoa coa que compartir tempo, a través de regalos... a xente non é mellor por regalar máis cousas ou ter máis detalles materiais... o importante son os detalles non materiais... eses regalos inconscientes que os amantes se fan mutuamente; pequenas cousas do día a día que se deberían considerar regalos...
Eu a verdade, é que falo dende unha perspectiva pouco realista cando falo acerca dos agasallos... cantas cousas non levo regaladas en parvuliños (flores silvestres, debuxos, etc.) a compañeiras e docentes... sen ter resposta... quen sabe, igual todo o romanticismo materialista se me truncou aí... por eso agora son de regalar máis ben pouco nestes menesteres de l'amour... aínda que por outro lado, sempre ando sen un can e co bolsillo e a conta peladiños... eu regalo tempo, abrazos, bicos e aloumiños. É o único que teño para ofrecer, quen o queira ben, e quen non tamén...
SaBí SaBí !!
P.D.: Noghüinha... tulinho de todo chi v_V' ... a ver cando pasas tomar algo por Santiago D.C. !! ;b
P.D.1: Princesiña Pupooooo... quérote moito e ata diría máis... teño debilidade por ti!! muahaha... mira que ti tamén pensas de carallo ehh!! se preguntaras en vez de barallar... muaks rula!! ;b
Pois si, os delfíns tamén teñen detalles con quen pretenden... ramiñas, algas e pedriñas... descubrírono uns científicos que a verdade non debían ter moito que facer para poñerse a investigar isto... ou debían ter tanto que facer como os científicos do Acquarium Finisterrae que investigaron sobre a copulación dos percebes, botando por terra o mito do carallo do percebe galego... que mal me parece.
A verdade é que me pareceu curiosa a noticia dos delfíns que apareceu en A3, agora nas noticias da noite... xa se sabe o noticiario de A3 é igual como o dos Simpson, con cousas absurdas... e con Matías Prats ao estilo Ken Brookman...
Aínda que creo que o que se debería investigar (pode parecer deformación profesional, pero tampouco creo que o sexa, preguntarme eso)... é porque o facemos nós, porque o ser humano é tan absurdo de intentar convencer da súa valía como persoa coa que compartir tempo, a través de regalos... a xente non é mellor por regalar máis cousas ou ter máis detalles materiais... o importante son os detalles non materiais... eses regalos inconscientes que os amantes se fan mutuamente; pequenas cousas do día a día que se deberían considerar regalos...
Eu a verdade, é que falo dende unha perspectiva pouco realista cando falo acerca dos agasallos... cantas cousas non levo regaladas en parvuliños (flores silvestres, debuxos, etc.) a compañeiras e docentes... sen ter resposta... quen sabe, igual todo o romanticismo materialista se me truncou aí... por eso agora son de regalar máis ben pouco nestes menesteres de l'amour... aínda que por outro lado, sempre ando sen un can e co bolsillo e a conta peladiños... eu regalo tempo, abrazos, bicos e aloumiños. É o único que teño para ofrecer, quen o queira ben, e quen non tamén...
SaBí SaBí !!
P.D.: Noghüinha... tulinho de todo chi v_V' ... a ver cando pasas tomar algo por Santiago D.C. !! ;b
P.D.1: Princesiña Pupooooo... quérote moito e ata diría máis... teño debilidade por ti!! muahaha... mira que ti tamén pensas de carallo ehh!! se preguntaras en vez de barallar... muaks rula!! ;b
Wednesday, December 05, 2007
No estarás sola...
No estarás sola,
vendrán a buscarte batallones de soldados
que a tu guerrilla de paz se han enrolado.
Y yo en primera fila de combate
abriendo trincheras
para protegernos, mi guerrillera.
No estarás sola,
te saludarán a tu paso en mil idiomas, con mil lenguajes,
la gente a la que despertaste en cada viaje,
los que dormían en las calles,
a los que preguntaste,
por su esperanza, por su desastre.
No habrá distancias
que no cubra cualquier hombre que te busque.
No habrá rincón en que tu nombre no se pronuncie.
No habrá misterio o duda en que tu presencia no luzca,
faro solidario en ausencia de paz,
en tiempos difíciles Estrella Polar.
Sola nunca, nunca estarás.
No estarás sola,
siempre habrá quien se parta en dos en cada despedida,
quien te de aliento cuando te des por vencida.
Tu revolución llenará sonrisas,
yo la incorporé a mis aperos
de trabajo, a mi vida.
Clava hoy tus raíces en mí.
Quién pudiera retenerte en Madrid.
Visitaremos lugares a los que hemos
ido antes juntos,
antes de conocerte,
antes de encontrarte.
No estarás sola,
siempre habrá quien te ayude a hacer las mudanzas,
quien te regale manos flores presencias sin pedir nada.
Y allí estaré para amarte,
y aunque no esté,
allí estaré para amarte.
No estarás sola.
No, no estarás sola.
No estarás sola.
A todas aquelas persoas que saben que non estarán soas, porque sempre haberá un alguén materializado en forma de Dane... bicos mil
vendrán a buscarte batallones de soldados
que a tu guerrilla de paz se han enrolado.
Y yo en primera fila de combate
abriendo trincheras
para protegernos, mi guerrillera.
No estarás sola,
te saludarán a tu paso en mil idiomas, con mil lenguajes,
la gente a la que despertaste en cada viaje,
los que dormían en las calles,
a los que preguntaste,
por su esperanza, por su desastre.
No habrá distancias
que no cubra cualquier hombre que te busque.
No habrá rincón en que tu nombre no se pronuncie.
No habrá misterio o duda en que tu presencia no luzca,
faro solidario en ausencia de paz,
en tiempos difíciles Estrella Polar.
Sola nunca, nunca estarás.
No estarás sola,
siempre habrá quien se parta en dos en cada despedida,
quien te de aliento cuando te des por vencida.
Tu revolución llenará sonrisas,
yo la incorporé a mis aperos
de trabajo, a mi vida.
Clava hoy tus raíces en mí.
Quién pudiera retenerte en Madrid.
Visitaremos lugares a los que hemos
ido antes juntos,
antes de conocerte,
antes de encontrarte.
No estarás sola,
siempre habrá quien te ayude a hacer las mudanzas,
quien te regale manos flores presencias sin pedir nada.
Y allí estaré para amarte,
y aunque no esté,
allí estaré para amarte.
No estarás sola.
No, no estarás sola.
No estarás sola.
A todas aquelas persoas que saben que non estarán soas, porque sempre haberá un alguén materializado en forma de Dane... bicos mil
Sunday, November 25, 2007
Que qué é da miña vida?
Yo sigo con mi lucha y mis canciones... sigo crendo en cambiar o mundo, sigo crendo nun Noviembre, agora vestido como clown... creo no poder do nariz vermello, das pinturas brancas e vermellas, dos globos... un sorriso máis no mundo, é un gran de area no seu cambio...
o mundo non só se cambia a través da felicidade, dos sorrisos... o mundo ten que cambiar no amor... o mundo ten que aprender a saber amar, a dar e recibir sen complexos...
Eu, coma sempre... con máis cousas na cabeza... unha posible asociación cultural que non avanza... na que habería unha pequena compañía de teatro... animación de clowns... un novo intento por cambiar ou mover unha micra o mundo...
Que máis ten... levo anos soñando esperto, para min non é algo novo, non me extraña nada que teña que ver con iso... así que así seguirei!!
Ultimamente dinme conta que a veces falo demasiado... entón cando calo parece que me pasa algo... pero non sempre é así... moitas veces non me pasa nada, só que non teño nada que dicir, ou o que é máis frecuente: prefiro observar e escoitar... cando saes da ducha e te vistes e non digo nada e só te miro, non é que me pase nada... só é que me estou a fixar no linda que saes co pelo mollado, os tirabuzóns máis enrroscados que nunca...Pupo...
cando te levantas e te vistes e non digo nada e só te miro, non é que me pase nada... só é que me estou a fixar en ti para despois imaxinar que aínda segues a durmir ao meu carón... entón xunto imaxinación co olor da almofada, e imaxínote aínda alí...
e sí, pásame algo nesas veces que quedo calado... que me dou de conta do moito que te quero e do marabillosos que son os días sen ter que erguerse cedo... eses días de erguerse ás catro da tarde... en fins...boa penitencia che caeu con este conacheiro... v_V'
Bicos mil para todxs... non esquezades sorrir e amar sen pudor... dicir quérote a aqueles que o merecen: amigxs, familiares e parellas... e pensar que cando as cousas van mal, poden non ir peor...poden ir SaBí, SaBí !!
o mundo non só se cambia a través da felicidade, dos sorrisos... o mundo ten que cambiar no amor... o mundo ten que aprender a saber amar, a dar e recibir sen complexos...
Eu, coma sempre... con máis cousas na cabeza... unha posible asociación cultural que non avanza... na que habería unha pequena compañía de teatro... animación de clowns... un novo intento por cambiar ou mover unha micra o mundo...
Que máis ten... levo anos soñando esperto, para min non é algo novo, non me extraña nada que teña que ver con iso... así que así seguirei!!
Ultimamente dinme conta que a veces falo demasiado... entón cando calo parece que me pasa algo... pero non sempre é así... moitas veces non me pasa nada, só que non teño nada que dicir, ou o que é máis frecuente: prefiro observar e escoitar... cando saes da ducha e te vistes e non digo nada e só te miro, non é que me pase nada... só é que me estou a fixar no linda que saes co pelo mollado, os tirabuzóns máis enrroscados que nunca...Pupo...
cando te levantas e te vistes e non digo nada e só te miro, non é que me pase nada... só é que me estou a fixar en ti para despois imaxinar que aínda segues a durmir ao meu carón... entón xunto imaxinación co olor da almofada, e imaxínote aínda alí...
e sí, pásame algo nesas veces que quedo calado... que me dou de conta do moito que te quero e do marabillosos que son os días sen ter que erguerse cedo... eses días de erguerse ás catro da tarde... en fins...boa penitencia che caeu con este conacheiro... v_V'
Bicos mil para todxs... non esquezades sorrir e amar sen pudor... dicir quérote a aqueles que o merecen: amigxs, familiares e parellas... e pensar que cando as cousas van mal, poden non ir peor...poden ir SaBí, SaBí !!
Saturday, November 17, 2007
Tema recurrente...
... os anos que pasan... despacio e sen decir nada...
Onte chegoume o mail este que mandou Hadri, dos vinte e pico de anos (que o noso pico é moi pequeno, non sei que decides de facernos maiores... muahaha)...
Non sei, tampouco me parece tan alarmante... sí, estamos nunha etapa con idades de transición... entre a adolescencia e a adultez... facémonos maiores, a partir de agora teremos que ser máis independentes... en algo menos de dous anos teremos que voar sós... pero é o discurrir da vida... é así... cambios e máis cambios...
Cambios de dependencia... de formas de pensar... de formas de vivir... "maneras de vivir"...
Onte chegoume o mail este que mandou Hadri, dos vinte e pico de anos (que o noso pico é moi pequeno, non sei que decides de facernos maiores... muahaha)...
Non sei, tampouco me parece tan alarmante... sí, estamos nunha etapa con idades de transición... entre a adolescencia e a adultez... facémonos maiores, a partir de agora teremos que ser máis independentes... en algo menos de dous anos teremos que voar sós... pero é o discurrir da vida... é así... cambios e máis cambios...
Cambios de dependencia... de formas de pensar... de formas de vivir... "maneras de vivir"...
Friday, November 09, 2007
Primeiro punto...
son as seis e pico da mañá...mimá, que tajadón levo, menos mal que vin do Ruta para casiña... non paro de correxir os erros de escritura que cometo... vanseme as letras...
bueno, todo un post, para decir que...que te quero máis do normal... ou sexase... quérote con loucura... un post máis para decirche que che soño nas noites sen tí... podo pasalo de marabilla... porque realmente o paso... pero chega un momento da noite no que todo o mundo anda ao seu... que eu me acordo tanto tanto tanto tanto de ti... que non podo de deixar de imaxinarte bailando (mal como eu bailo) contigo... pechando grandes noites...
muahahahahaha
despídese de ti o teu tolo particular... ou o que está tolo por ti particularmente... todo depende como o queiras ver!!
P.D.: Perdoa polas chamadas espontáneas... agardo que non che molestasen moito... ;b
bueno, todo un post, para decir que...que te quero máis do normal... ou sexase... quérote con loucura... un post máis para decirche que che soño nas noites sen tí... podo pasalo de marabilla... porque realmente o paso... pero chega un momento da noite no que todo o mundo anda ao seu... que eu me acordo tanto tanto tanto tanto de ti... que non podo de deixar de imaxinarte bailando (mal como eu bailo) contigo... pechando grandes noites...
muahahahahaha
despídese de ti o teu tolo particular... ou o que está tolo por ti particularmente... todo depende como o queiras ver!!
P.D.: Perdoa polas chamadas espontáneas... agardo que non che molestasen moito... ;b
Monday, November 05, 2007
¿Que se fai...
... cando non todo na túa vida che gusta? ¿Cando che gustaría que fose máis como antes? ¿Cando te sintes só e desprazado?
Cantos dilemas, dunha vida que moitas veces non entendo... entendo o que fun... non entendo o que son nin o que serei... nin o que perdín... nin o que perdo... nin o que estou por gañar... ou perder
En fin... son días grises.
Agardo non perder o que teño que é pouco, pero moi grande á vez.
Cantos dilemas, dunha vida que moitas veces non entendo... entendo o que fun... non entendo o que son nin o que serei... nin o que perdín... nin o que perdo... nin o que estou por gañar... ou perder
En fin... son días grises.
Agardo non perder o que teño que é pouco, pero moi grande á vez.
Friday, November 02, 2007
Respostando a un anónimo...
Son as 10 e media da noite, acabo de chegar de Vigo dunha actividade de Halloween... e realmente estou cansadísimo... eso de estar toda a tarde de pé abrindo e cortando calabazas é algo cansadiño...
Pois este é un post que leva como tema central pois un comentario anónimo da anterior entrada deste blog (do domingo pasado)...
Estimada anónima:
Tampouco me preocuparía que foses anónimo... mmm, comezo a deducir que moito tampouco me coñeces... así que xa vou descartando posibles candidatas...
En canto ao de defraudala... non o vexo moi viable... é decir, quéroa demasiado e o que está máis relacionado con eso... preocupome demasiado (tamén... creo e estou por asegurar... cousa que non é bo que logo me rosma por eso mesmo...) por ela, bueno, máis ben, polo seu estar... que sempre esteña ben non... mellor; que sexa do feliz, o máis, do cómoda o máis, de todo o máis...
é algo inherente a min intentar que todo o mundo esteña así, é unha forma de intentar cambiar un pouco o mundo... imaxina, que si o intento con todo o mundo... que faría por intentalo por ela! máis obviamente...
En fin, que como di ela, quererse tanto tampouco é bo... despois minucias convertense en grandes preocupacións ou pequenas preocupacións que non deberían nin ser preocupacións... pero é o que hai, efectos secundarios desta drogha...
E vou rematando que está a saír da ducha... a ver que me dixo antes, que non sei que me dixo que eu seguira ao meu... a ver si se mosqueou ou algo! agardo que non.
Déboche decir anónima, que creo que moito deso xa non tes... muahahaha...(a non ser que nos fallan as especulacións)... que ela tamén te quere moitísimo e non pasa día que non fale de ti... e de algo máis teu tamén... en fin! que este fin de semana cho vai espetar a ver si eres ti... a ver si realmente conseguimos delatar á anónima...
a saber... tamén nos podemos equivocar e entón si que quedaremos sen esquemas e sen posibles candidatas a ser esa anónima... ademáis de quedar como o cú.
Ná máis!! despídese atentamente o DaNe non anónimo... bicos mil!
P.D. (para comentarista anónima): E sí... quéroa moitísimo
P.D. (para comentarista misteriosa): Non hai como varios días coa cama ocupada para curar os días de camas baleiras...
P.D. (para comentarisa plastidecor,ou sexase nOa): Eu ata diría máis... estou completamente enganchadírmo... e que? peores males hai na vida... e mentres este dure... benvido sexa!;b
Pois este é un post que leva como tema central pois un comentario anónimo da anterior entrada deste blog (do domingo pasado)...
Estimada anónima:
Tampouco me preocuparía que foses anónimo... mmm, comezo a deducir que moito tampouco me coñeces... así que xa vou descartando posibles candidatas...
En canto ao de defraudala... non o vexo moi viable... é decir, quéroa demasiado e o que está máis relacionado con eso... preocupome demasiado (tamén... creo e estou por asegurar... cousa que non é bo que logo me rosma por eso mesmo...) por ela, bueno, máis ben, polo seu estar... que sempre esteña ben non... mellor; que sexa do feliz, o máis, do cómoda o máis, de todo o máis...
é algo inherente a min intentar que todo o mundo esteña así, é unha forma de intentar cambiar un pouco o mundo... imaxina, que si o intento con todo o mundo... que faría por intentalo por ela! máis obviamente...
En fin, que como di ela, quererse tanto tampouco é bo... despois minucias convertense en grandes preocupacións ou pequenas preocupacións que non deberían nin ser preocupacións... pero é o que hai, efectos secundarios desta drogha...
E vou rematando que está a saír da ducha... a ver que me dixo antes, que non sei que me dixo que eu seguira ao meu... a ver si se mosqueou ou algo! agardo que non.
Déboche decir anónima, que creo que moito deso xa non tes... muahahaha...(a non ser que nos fallan as especulacións)... que ela tamén te quere moitísimo e non pasa día que non fale de ti... e de algo máis teu tamén... en fin! que este fin de semana cho vai espetar a ver si eres ti... a ver si realmente conseguimos delatar á anónima...
a saber... tamén nos podemos equivocar e entón si que quedaremos sen esquemas e sen posibles candidatas a ser esa anónima... ademáis de quedar como o cú.
Ná máis!! despídese atentamente o DaNe non anónimo... bicos mil!
P.D. (para comentarista anónima): E sí... quéroa moitísimo
P.D. (para comentarista misteriosa): Non hai como varios días coa cama ocupada para curar os días de camas baleiras...
P.D. (para comentarisa plastidecor,ou sexase nOa): Eu ata diría máis... estou completamente enganchadírmo... e que? peores males hai na vida... e mentres este dure... benvido sexa!;b
Sunday, October 28, 2007
Cálidas trincheiras
Agora enténdoos... agora teño ese porqué de longas siestas de fin de semana que nunca vira neles...
non hai peor cousa que unha cama medio vacía despois de estar completa... o sábado á noite tardei un pouquiño en adormecer... bueno, sinceramente, tardei como case unha hora... a cama facíaseme grande... hostil aínda que non tiña frío...
estas sensacións... poderíanse xuntar con eso de que quererse tanto non é bo... durmir xuntos tampouco é bo... afaise un... e logo non hai xeito de quitarse deso...
non hai como adormecer preto túa... enredados... coa túa cabeza enriba do meu peito... co teu pelo preto... pretiño da miña cara... de xeito que o poda cheirar... acariñalo...rizo a rizo...
no hay mejor lugar, que entre las nubes de tu pelo... para revolver la droga con los versos...
que droga? ti saberás a que das... versos? os de Benedetti que mando nesas mañás que teñen un pouco da moña que non pasou e da resaca que está por vir...
En fin... que este pobre enamorado se vai deitar... só, agardando con soñar contigo.
Mil beixocas!
non hai peor cousa que unha cama medio vacía despois de estar completa... o sábado á noite tardei un pouquiño en adormecer... bueno, sinceramente, tardei como case unha hora... a cama facíaseme grande... hostil aínda que non tiña frío...
estas sensacións... poderíanse xuntar con eso de que quererse tanto non é bo... durmir xuntos tampouco é bo... afaise un... e logo non hai xeito de quitarse deso...
non hai como adormecer preto túa... enredados... coa túa cabeza enriba do meu peito... co teu pelo preto... pretiño da miña cara... de xeito que o poda cheirar... acariñalo...rizo a rizo...
no hay mejor lugar, que entre las nubes de tu pelo... para revolver la droga con los versos...
que droga? ti saberás a que das... versos? os de Benedetti que mando nesas mañás que teñen un pouco da moña que non pasou e da resaca que está por vir...
En fin... que este pobre enamorado se vai deitar... só, agardando con soñar contigo.
Mil beixocas!
Thursday, October 25, 2007
Tamén me é diferente
Aínda que penses que non... para min tamén é diferente (é que o falamos onte á noite... relembroo...) ... tes razón cando me dis, aínda me viche onte... e seino, pero é que non son capaz de ser impasible á sensación que é verte... non son capaz de controlalo nin quero... bueno, si che molesta, sí que o controlarei... xa sabes teño esa extraña costume de preocuparme polos teus sorrisos, o teu estar ben... e o costume máis raro que teño, ser cariñoso... "estás raro"... muahahaha
pero é que non o podo evitar! non podo evitar ter a necesidade de darche a dose de mimos diarios... e sí!! son un conacheiro pasteleiro!! e que?! pero é que como nunca se vai dar cambiado o mundo... polo menos quero contribuír un pouco a que o mundo que me rodea, as persoas que me rodean sexan felices e valoren os sentimentos, os abrazos e o amor... amor en xeral, amor de amigos, amor de coñecidos, amor de nós, amor,amor...
Porque o mundo é unha obra de teatro escrita en drama onde parece que non hai lugar para quererse entre as persoas... onde a palabra amor é un tabú... é cursi decila... non se pode decir... senón serás estigmatizado de cursi... por eso hai que poñerlle no seu guión abrazos e beixos...
E vou seguir igual... preocúpome polas cousas polas que me preocupo... as túas eleccións que nunca elixes, o teu estar agusto... porque me encanta verte sorrir... verte de festa... verte feliz... verte ti radiante... porque me gustan os teus bicos espontáneos de felicidade... cando te me quedas mirando, sorrís e me bicas de golpe...
Non sei si se me entendeu todo o que quería transmitir... pero non sei, agora mesmo estou obtuso, non che sabería explicar moito mellor... pregúntamo se tes dúbidas! perdoa esta doce locura que me baña...
pero é que non o podo evitar! non podo evitar ter a necesidade de darche a dose de mimos diarios... e sí!! son un conacheiro pasteleiro!! e que?! pero é que como nunca se vai dar cambiado o mundo... polo menos quero contribuír un pouco a que o mundo que me rodea, as persoas que me rodean sexan felices e valoren os sentimentos, os abrazos e o amor... amor en xeral, amor de amigos, amor de coñecidos, amor de nós, amor,amor...
Porque o mundo é unha obra de teatro escrita en drama onde parece que non hai lugar para quererse entre as persoas... onde a palabra amor é un tabú... é cursi decila... non se pode decir... senón serás estigmatizado de cursi... por eso hai que poñerlle no seu guión abrazos e beixos...
E vou seguir igual... preocúpome polas cousas polas que me preocupo... as túas eleccións que nunca elixes, o teu estar agusto... porque me encanta verte sorrir... verte de festa... verte feliz... verte ti radiante... porque me gustan os teus bicos espontáneos de felicidade... cando te me quedas mirando, sorrís e me bicas de golpe...
Non sei si se me entendeu todo o que quería transmitir... pero non sei, agora mesmo estou obtuso, non che sabería explicar moito mellor... pregúntamo se tes dúbidas! perdoa esta doce locura que me baña...
Wednesday, October 24, 2007
Normal e Anormal
Onde está a liña fronteiriza entre o normal e o anormal? a conducta anormal e a conducta normal...
xa non só limitandoo ás patoloxías, senón ás formas (xeito de vestir, de vivir, de comer...).
En canto ao primeiro dos casos... patolóxicamente falando... non creo que sexa unha liña... creo que é unha franxa... a liña é demasiado delgada, a franxa non. Outra cousa, de que lado é máis convinte estar, é preferible estar cerca desa liña, pero de que lado dela? quen é capaz de debuxar esa liña ou franxa? é imposible... só os extremos se salvan e fan posible a súa clasificación... pero os extremos non nos interesan, teñen un carácter negativo.
Cambio de rexistro, estaba falando de algo que afecta ás persoas pero sen falar de ninguén en concreto. Vou facer caso aos profesores, non vou botar balóns fóra, son persoa e podo extrapolar moitas cousas da teoría a min mesmo... por certo, ódioo os compañeiros que non son capaces de mirarse a sí mesmos e atopar en sí mesmos problemas que se comentan en clase, como por exemplo a falta de empatía e sensibilidade... somos persoas con defectos que compre remediar... senón... que aspiras a ser? mete o teu expediente polo cú e dalle voltas... non che serve
Iso... falando dende min e por min... ese era o rexistro que ía comezar...
excentricidade, extravagancia... váiseme? pode... pero delimitademe o racional, o normal e o correcto... comentádeme o negativo desa miña forma de ser... eu coméntovos o positivo si queredes...
non me afecta en nada... pero sí me da algo polo que sorrir cando non hai porque sorrir... cando chove e fai frío... xa sabedes que é a miña doce loucura... é un xeito raro de ver optimistamente a vida... outras imitan palomos... somos unha especie diferente...
pero gústame
Posdata/encargo á misteriosa (e única, salvo fugaces comentarios de noa) comentarista do meu blog... definición de amor como estado, gracias.
xa non só limitandoo ás patoloxías, senón ás formas (xeito de vestir, de vivir, de comer...).
En canto ao primeiro dos casos... patolóxicamente falando... non creo que sexa unha liña... creo que é unha franxa... a liña é demasiado delgada, a franxa non. Outra cousa, de que lado é máis convinte estar, é preferible estar cerca desa liña, pero de que lado dela? quen é capaz de debuxar esa liña ou franxa? é imposible... só os extremos se salvan e fan posible a súa clasificación... pero os extremos non nos interesan, teñen un carácter negativo.
Cambio de rexistro, estaba falando de algo que afecta ás persoas pero sen falar de ninguén en concreto. Vou facer caso aos profesores, non vou botar balóns fóra, son persoa e podo extrapolar moitas cousas da teoría a min mesmo... por certo, ódioo os compañeiros que non son capaces de mirarse a sí mesmos e atopar en sí mesmos problemas que se comentan en clase, como por exemplo a falta de empatía e sensibilidade... somos persoas con defectos que compre remediar... senón... que aspiras a ser? mete o teu expediente polo cú e dalle voltas... non che serve
Iso... falando dende min e por min... ese era o rexistro que ía comezar...
excentricidade, extravagancia... váiseme? pode... pero delimitademe o racional, o normal e o correcto... comentádeme o negativo desa miña forma de ser... eu coméntovos o positivo si queredes...
non me afecta en nada... pero sí me da algo polo que sorrir cando non hai porque sorrir... cando chove e fai frío... xa sabedes que é a miña doce loucura... é un xeito raro de ver optimistamente a vida... outras imitan palomos... somos unha especie diferente...
pero gústame
Posdata/encargo á misteriosa (e única, salvo fugaces comentarios de noa) comentarista do meu blog... definición de amor como estado, gracias.
Tuesday, October 23, 2007
Por que pensarei tanto?
Estaba a ler a última entrada do blog de Suso Lista que fala sobre a posibilidade de que o mar seque e nos deixe ver todo o que agocha... montañas e pradeiras submarinas... incribles animais que saltarían nas pozas do seco...
Esto lembroume outra posibilidade destas irreais que un verán deu moito que facer e cando o penso tamén segue a darme que facer... qué pasaría se o mundo se detivese de repente... si deixase de xirar a Terra sobre sí mesma... sairíamos todos despedidos cara o espacio?... a verdade é que fantaseando... non me preocupa a posibilidade da morte durante o accidente... preocupame perder todo canto teño e aparecer nun sitio alleo a min... o todo que temos sempre é moito; lugares, persoas, cousas, vidas...
En fin... que o mundo siga xirando e que a función non remate...
Entre outras cousas, creo que as aulas este curso me están influíndo demasiado... canto de tolo acabarei en xuño? quen sabe...
Deja que la locura sea cultura... que el dolor se muera de placer...
Esto lembroume outra posibilidade destas irreais que un verán deu moito que facer e cando o penso tamén segue a darme que facer... qué pasaría se o mundo se detivese de repente... si deixase de xirar a Terra sobre sí mesma... sairíamos todos despedidos cara o espacio?... a verdade é que fantaseando... non me preocupa a posibilidade da morte durante o accidente... preocupame perder todo canto teño e aparecer nun sitio alleo a min... o todo que temos sempre é moito; lugares, persoas, cousas, vidas...
En fin... que o mundo siga xirando e que a función non remate...
Entre outras cousas, creo que as aulas este curso me están influíndo demasiado... canto de tolo acabarei en xuño? quen sabe...
Deja que la locura sea cultura... que el dolor se muera de placer...
Cuestión de costumes...
Non teño nada, pero é que debe ser que estou aínda na onda do non-stress... e por iso odio tanto ter que levantarnos cedo tódolos días e non poder ter un día cunha mañá que empece ás doce para os dous...
é simplemente iso... e non teño nada... porque ao teu carón non hai nada malo que ter... ;b
beixocas mil!!
é simplemente iso... e non teño nada... porque ao teu carón non hai nada malo que ter... ;b
beixocas mil!!
Sunday, October 21, 2007
O tempo asusta!!!
Estiven agora repasando o ano 2007 en imaxes e posts do fotoló... que medo me dou a min mesmo! como se cambia en pouco tempo de preocupacións, de alegrías, de vida, de todo... é incrible... esto é como a caixa de bombóns da que falaba Forrest Gump... e que sorte que sexa así! senón esto ía ser un jodido coñazo monótono... como o do profesor que leva corenta anos dando a mesma asignatura, que non varía dun curso para outro e que o acaba por converter nunha máquina de repetición curso tras curso...
Pensas que o sabes todo do teu pasado... pero non é así... iso si, remexendo no teu fotoló podeste dar conta de moitas cousas, e aprender por exemplo, como foron cambiando moitos sentimentos... porque de xeito natural non somos conscientes de cando sucede esa transformación... en fin... que por un lado... está ben isto dos flogs e blogs e as novas tecnoloxías...
pero eu sigo querendo unha casa con chimenea e horta... e autónoma... ou sexase; quero unha ecocasa.
Beixocas para o mundo enteiro!
Pensas que o sabes todo do teu pasado... pero non é así... iso si, remexendo no teu fotoló podeste dar conta de moitas cousas, e aprender por exemplo, como foron cambiando moitos sentimentos... porque de xeito natural non somos conscientes de cando sucede esa transformación... en fin... que por un lado... está ben isto dos flogs e blogs e as novas tecnoloxías...
pero eu sigo querendo unha casa con chimenea e horta... e autónoma... ou sexase; quero unha ecocasa.
Beixocas para o mundo enteiro!
Friday, October 19, 2007
Bachata y Ballenato
Uno quiere pá que lo quieran... uno ama pá que lo amen... uno no da la vida entera pá que lo engañen... pá que lo engañen...
Volvendo outra vez á Santiago... a casa... pero pensando aínda na semana pasada en terras do Mar Caribe... entre ron añejo, bachata e non-stress...
e sobretodo... entre filosofías de vida admirables... filosofías da non preocupación... só hai algo co que non concordo... son infieis por natureza... a calquer idade en calquer situación...
Frase célebre: querernos tanto non é bo
e que?
e sobretodo... entre filosofías de vida admirables... filosofías da non preocupación... só hai algo co que non concordo... son infieis por natureza... a calquer idade en calquer situación...
Frase célebre: querernos tanto non é bo
e que?
Monday, October 08, 2007
Montaña Rusa!!! fiuuuuun...
Pola mañá... estresadísimo... pola tarde... dun lado para outro solucionando todo canto me preocupaba pola mañá... e agora...
pois contentísimo de que sexa de noite... mañá espero verte... polo menos sei seguro que vou falar contigo... e verte, pois aguantarei o sono o que faga falta para verte... aínda que teño medo...
teño medo de que estés enfadada ou algo así... que asco a distancia e os teléfonos... en fin que... mañá non respondo moito de min mesmo... non te extrañes de ningunha das miñas reaccións... non sei... si non digo nada e te abrazo ou te bico sen máis... bué... chorar non creo que chore... pero co hipersensible que ando ultimamente tampouco garantizo nada... muahahahahahaha... que bah oh!! non creo.
Bué... mellor que o outro día... non me berrache por meter 5 ouros no teu móbil... ;b... xa debes estar mellor logo!!
En fins... si é certo o de que mañá non baixas a Noia... bufff... mellor sigo pensando que tes que baixar e que ves ás 12... por aquelo de que facerse ilusións non é bo...
mil bicasos ruliña!! ;b
pois contentísimo de que sexa de noite... mañá espero verte... polo menos sei seguro que vou falar contigo... e verte, pois aguantarei o sono o que faga falta para verte... aínda que teño medo...
teño medo de que estés enfadada ou algo así... que asco a distancia e os teléfonos... en fin que... mañá non respondo moito de min mesmo... non te extrañes de ningunha das miñas reaccións... non sei... si non digo nada e te abrazo ou te bico sen máis... bué... chorar non creo que chore... pero co hipersensible que ando ultimamente tampouco garantizo nada... muahahahahahaha... que bah oh!! non creo.
Bué... mellor que o outro día... non me berrache por meter 5 ouros no teu móbil... ;b... xa debes estar mellor logo!!
En fins... si é certo o de que mañá non baixas a Noia... bufff... mellor sigo pensando que tes que baixar e que ves ás 12... por aquelo de que facerse ilusións non é bo...
mil bicasos ruliña!! ;b
Amenceu mal o día...
estou desfeito... triste... amargado... todo o vexo negativo... non sei que vou facer e supónse que debería saber que facer neste tipo de situacións...
pódeme todo agora mesmo e agóbiome con facilidade... non sei onde perdín a outra tranquilidade que tiña antes...
pódeme todo agora mesmo e agóbiome con facilidade... non sei onde perdín a outra tranquilidade que tiña antes...
Tuesday, October 02, 2007
Fráxil como o cristal
Odio como me sinto á noite cando todo se bota a durmir e non hai chamada no teléfono... cando non hai a túa voz... e síntome fatal... síntome fráxil e espido... débil... é como si non fose forte, como si non me gustase ter esta sensación de botarte de menos... é como se me sentise inferior por tela...
Cando podo escribirche coma onte... é polas noites... e hoxe (segundo día) xa nin teño forzas para facelo...
¿Qué tiene tu veneno...? Que me quita la vida solo con un beso... y me lleva a la luna... y me ofrece la droga que todo lo cura...
Cando podo escribirche coma onte... é polas noites... e hoxe (segundo día) xa nin teño forzas para facelo...
¿Qué tiene tu veneno...? Que me quita la vida solo con un beso... y me lleva a la luna... y me ofrece la droga que todo lo cura...
Monday, October 01, 2007
Caderno de bitácora, cap. 1
Luns, un de outubro de 2007
Seino... admítoo... non pasaron nin 24 horas e xa che estou escribindo... pero é que creo que pouco a pouco me volverei a sentir vivo... e necesitaba contarcho, aínda que agora estou falando dende o pasado... pasado para o presente de cando leas esto... ;b
Ademáis... como che dixen á mañá... os 18 días sen verse, reducíronse en principio en 9... o día 9 conto con verte... aínda que pouco tempo que logo ao día seguinte tereime que erguer cedo para ir a Vigo coller o avión...
Volvín á rutina do curso... e xa son un pouco máis feliz... agora creo que vou pasar a semana organizando dalgún xeito algo para o xoves á noite... gustaríame que despedisemos a Chepi todos os de clase... a ver como amaño con Alba, xa se sabe... non creo que queira ou lle pareza ben a idea dos de clase... seguro que quere facerlle algo ela... non sei, haberá que negociar... que pena me da que marche... pero por outro lado, xa foi a clase e di que lle encanta... polo tanto por ese outro lado contentísimo de que atopase a súa facultade académicamente! :D
Quérote moito... aínda que non me deixes sacarche a bailar en pistas de pedra con tunos de banda sonora orixinal... ;b
P.D.: Espero que cando che diga como tes que ler o blog... empezando polo que está escrito abaixo de todo... o fagas... e non como coas películas que lle das adiante a todas... xD
Seino... admítoo... non pasaron nin 24 horas e xa che estou escribindo... pero é que creo que pouco a pouco me volverei a sentir vivo... e necesitaba contarcho, aínda que agora estou falando dende o pasado... pasado para o presente de cando leas esto... ;b
Ademáis... como che dixen á mañá... os 18 días sen verse, reducíronse en principio en 9... o día 9 conto con verte... aínda que pouco tempo que logo ao día seguinte tereime que erguer cedo para ir a Vigo coller o avión...
Volvín á rutina do curso... e xa son un pouco máis feliz... agora creo que vou pasar a semana organizando dalgún xeito algo para o xoves á noite... gustaríame que despedisemos a Chepi todos os de clase... a ver como amaño con Alba, xa se sabe... non creo que queira ou lle pareza ben a idea dos de clase... seguro que quere facerlle algo ela... non sei, haberá que negociar... que pena me da que marche... pero por outro lado, xa foi a clase e di que lle encanta... polo tanto por ese outro lado contentísimo de que atopase a súa facultade académicamente! :D
Quérote moito... aínda que non me deixes sacarche a bailar en pistas de pedra con tunos de banda sonora orixinal... ;b
P.D.: Espero que cando che diga como tes que ler o blog... empezando polo que está escrito abaixo de todo... o fagas... e non como coas películas que lle das adiante a todas... xD
Saturday, September 29, 2007
Tutti Frutti
Nas relacións amorosas non existen as medias laranxas como situación idílica...
Quero decir, non creo que o mellor e o máis agardado deban ser as medias laranxas... o máis importante e positivo son as diferencias... non só as semellanzas... as diferencias entre dúas persoas fan posible o crecemento mútuo a través das vivencias e experiencias... por eso non concordo co modelo idílico tradicional das medias laranxas...
Coido é máis importante a complementariedade das frutas (aderezadas polo amor) entre elas... por eso, mellor que soñar coa túa media laranxa... é soñar coa fruta que te complemente e que xuntada con ese aderezo, o amor, o almíbar... fagan a mellor das macedonias...
Quero decir, non creo que o mellor e o máis agardado deban ser as medias laranxas... o máis importante e positivo son as diferencias... non só as semellanzas... as diferencias entre dúas persoas fan posible o crecemento mútuo a través das vivencias e experiencias... por eso non concordo co modelo idílico tradicional das medias laranxas...
Coido é máis importante a complementariedade das frutas (aderezadas polo amor) entre elas... por eso, mellor que soñar coa túa media laranxa... é soñar coa fruta que te complemente e que xuntada con ese aderezo, o amor, o almíbar... fagan a mellor das macedonias...
Thursday, September 20, 2007
Obrigado! ;b
Non sei por onde comezar... igual é mellor tirar sen divagar demasiado...
Non creo que deixalo fose malo... foi bo
Creo que tampouco me esperaba un final así, refírome que máis que o que tivemos, o que temos...
Sabes? creo que nos debemos de sentir nestes tempos as persoas máis afortunadas do mundo... temos todo o que todo o mundo quere... (díxomo ine, ela non minte...) eu polo menos así me sinto...
teño e gardo aínda unha das miñas mellores amigas, que sempre está aí para o que sexa... que sempre estou aí para o que sexa dela...
Teño outra das miñas mellores amigas... á que amo... coa que son feliz día a día... un regalo do azar... unha sorte... que todas as coincidencias me fagan salir tan ben parado!
E tí... pois tes máis do mesmo... non?
somos afortunados.
Non creo que deixalo fose malo... foi bo
Creo que tampouco me esperaba un final así, refírome que máis que o que tivemos, o que temos...
Sabes? creo que nos debemos de sentir nestes tempos as persoas máis afortunadas do mundo... temos todo o que todo o mundo quere... (díxomo ine, ela non minte...) eu polo menos así me sinto...
teño e gardo aínda unha das miñas mellores amigas, que sempre está aí para o que sexa... que sempre estou aí para o que sexa dela...
Teño outra das miñas mellores amigas... á que amo... coa que son feliz día a día... un regalo do azar... unha sorte... que todas as coincidencias me fagan salir tan ben parado!
E tí... pois tes máis do mesmo... non?
somos afortunados.
Tuesday, September 18, 2007
Empatía...
É curioso e extraño á vez... nunca pensei que fora a ter esta sensación provinte de meus pais... é como si sen decilo... entendesen que fago aquí en Santiago... disfrutando o pouco gañado no verán... catro patacóns... dun xeito moi raro... vivindo só...aquí... vendo pasar os días... moitos deles dando voltas sen máis pola casa... facendo mil tonterías... pasando horas...
no fondo... é como se entenderan o importante que é para min estar cerca dela... porque despois ven o paso de ecuador e non imos poder vernos nin falar durante demasiados días...
é como se fose un guiño de complicidade... de empatía...comprensión...
un... non digo nada... porque eres feliz así...
un... eso bástame
mil gracias, mil apertas e mil bicos
E sí, gracias, son a persoa máis feliz así... non importan dous días sen vela, se logo ven un día enteiro con ela...
P.D.: Creo que eu tamén escribiría ata as marxes das postais e dos folios... se tivera que ir á mili, sen outro xeito de comunicarme... igual non somos tan diferentes, ¿quen sabe?
no fondo... é como se entenderan o importante que é para min estar cerca dela... porque despois ven o paso de ecuador e non imos poder vernos nin falar durante demasiados días...
é como se fose un guiño de complicidade... de empatía...comprensión...
un... non digo nada... porque eres feliz así...
un... eso bástame
mil gracias, mil apertas e mil bicos
E sí, gracias, son a persoa máis feliz así... non importan dous días sen vela, se logo ven un día enteiro con ela...
P.D.: Creo que eu tamén escribiría ata as marxes das postais e dos folios... se tivera que ir á mili, sen outro xeito de comunicarme... igual non somos tan diferentes, ¿quen sabe?
Monday, September 17, 2007
Ignorante...
non entendo o cinismo das persoas... esa extraña forma que teñen algúns de relacionarse cos demáis... ese egocentrismo excesivo... ese xeito que algúns teñen de querelo todo dos demais... ese oportunismo... esa forma de aproveitarse dos demáis... esa forma de... sendo politicamente incorrecto... darlles polo cú ás primeiras de cambio... a veces parece que non merece a pena nin tentar ser boa persoa... pero é que realmente si o merece, o que non merece é ser así con todo o mundo...
ou sexase... cuestión de selectividade
ou sexase... cuestión de selectividade
Saturday, September 15, 2007
Yonki
Teño síndrome de abstinencia do roce da túa pel, cóstame moitísimo aguantar sen un xesto sen unha caricia durante varios días... e síntome mal, síntome como un yonki... non me gusta esta doce dependencia... pero son incapaz de escapar do efecto de succión que ten...
creo que penso demasiado en ti...
pero...
é que todo me da igual agora mesmo...
quédome só coa doce tontería que se lle mete a un no corpo...
esa mesma que me deixa absorto mirándote sen máis, sen decir palabra...
esas sesións de mirarte que sempre van acompañadas do teu inquérito... ¿pásache algo?
a partir de agora aínda que sexa conacheiro respondereiche a verdade... si, pásame, que me gustas moito e encántame perderme en sesións de fotografías imaxinarias sen máis cámara que os meus ollos...
creo que penso demasiado en ti...
pero...
é que todo me da igual agora mesmo...
quédome só coa doce tontería que se lle mete a un no corpo...
esa mesma que me deixa absorto mirándote sen máis, sen decir palabra...
esas sesións de mirarte que sempre van acompañadas do teu inquérito... ¿pásache algo?
a partir de agora aínda que sexa conacheiro respondereiche a verdade... si, pásame, que me gustas moito e encántame perderme en sesións de fotografías imaxinarias sen máis cámara que os meus ollos...
Wednesday, July 04, 2007
Semellanzas
vivir... é arriscar...
cada día é un misterio, un montón de preguntas unha enriba doutra, que se cuestionan mil cousas... ¿por que a xente cambia así? ¿por que agora negan o saúdo?...
hai que ser unidireccionais... camiñar de frente sen mirar a esas persoas que no seu microcosmos son incapaces de ter un momento de lucidez racional e decir... o meu comportamento é totalmente infantil e desmesurado. Este tipo de xente son os que se denominan mafaldianamente como problemólogos... especie humanoide de considerable número... rozando a praga...
o ser humano a veces é simplemente e rotundamente... incompleto... defectuoso...
cada día é un misterio, un montón de preguntas unha enriba doutra, que se cuestionan mil cousas... ¿por que a xente cambia así? ¿por que agora negan o saúdo?...
hai que ser unidireccionais... camiñar de frente sen mirar a esas persoas que no seu microcosmos son incapaces de ter un momento de lucidez racional e decir... o meu comportamento é totalmente infantil e desmesurado. Este tipo de xente son os que se denominan mafaldianamente como problemólogos... especie humanoide de considerable número... rozando a praga...
o ser humano a veces é simplemente e rotundamente... incompleto... defectuoso...
Friday, June 29, 2007
Falando ao aire... o que está vetado por patocheiro...
Alfa Mike Oscar Tango Echo
Quebec Uniform Echo Romeo Oscar Tango Echo
Delta Alfa November Alfa
Quebec Uniform Echo Romeo Oscar Tango Echo
Delta Alfa November Alfa
29 de junho de 2007:
Que longo é o verán...e as noites sen ti...
Wednesday, June 13, 2007
Vento que ven en contra
Bótote moito de menos...e quérote aínda máis...
"Quiero fundirme en tu fuego... como si fuese de espera..."
"Sueña que sueña con ella..."
Saturday, May 26, 2007
O relativo das medidas
As medidas non sempre son exactas... nós como seres humanos non somos capaces de medir o tempo... o tempo é relativo... o noso reloxo biolóxico fluctúa constantemente... según o noso estado de ánimo... según o tempo que paso sen verte... se fora máis preciso este reloxo non teríamos que andar con reloxos nas muñecas... non teríamos que andar sacando o móbil do peto para mirala hora... só con pensar, e botar así contas mentais da hora, xa a obteríamos... pero é que o corpo do ser humano, aínda que é unha máquina complexa, hai sempre mil cousas que o superan...
Por exemplo os ritmos... ti se de repente comezas a facer algo que normalmente non fas... por exemplo, erguerte cedo... o corpo resentirase profundamente... terás que entrenalo!!... eu creo que é un dos maiores fallos do corpo humano... que para acabar realizando satisfactoriamente moitas cousas hai que entrenalo... como eu me vou entrenando ao verán... todo o mundo en maior ou menor medida se entrena para o verán... que se ir correr para lucir tipo no verán... que si a liña... que si facemos o láser para despois non andar ás presas para ir á praia... que si nos imos poñendo morenos articialmente no solarium... que se nos imos entrenando largos fins de semana á túa ausencia... pero que difícil é o verán cando se pon!!
O ser humano é dependente. Sempre depende de algo... dalgunha sustancia... en menor ou maior grado... sempre dependemos de algo... dependemos da auga para vivir... moitos dependemos do tabaco cando estamos estresados en exames... outros dependen do chocolate... outros de drogas máis "duras"... outros dependemos das túas dez da noite... esa hora na que o tempo se me para... a rabia contida de todo o día... o envenenamento xeralizado atopa o seu antídoto... en ti.
Sabías que? Gústame conducir.
Bicos mil !!
Por exemplo os ritmos... ti se de repente comezas a facer algo que normalmente non fas... por exemplo, erguerte cedo... o corpo resentirase profundamente... terás que entrenalo!!... eu creo que é un dos maiores fallos do corpo humano... que para acabar realizando satisfactoriamente moitas cousas hai que entrenalo... como eu me vou entrenando ao verán... todo o mundo en maior ou menor medida se entrena para o verán... que se ir correr para lucir tipo no verán... que si a liña... que si facemos o láser para despois non andar ás presas para ir á praia... que si nos imos poñendo morenos articialmente no solarium... que se nos imos entrenando largos fins de semana á túa ausencia... pero que difícil é o verán cando se pon!!
O ser humano é dependente. Sempre depende de algo... dalgunha sustancia... en menor ou maior grado... sempre dependemos de algo... dependemos da auga para vivir... moitos dependemos do tabaco cando estamos estresados en exames... outros dependen do chocolate... outros de drogas máis "duras"... outros dependemos das túas dez da noite... esa hora na que o tempo se me para... a rabia contida de todo o día... o envenenamento xeralizado atopa o seu antídoto... en ti.
Sabías que? Gústame conducir.
Bicos mil !!
Sunday, May 20, 2007
C'est finit !!
Rematou a Ascensión agora comeza o mellor... sprint de exames... verán... campamento... praia...
e o peor... botarte de menos... horas na estrada... calor abafante do asfalto... litros e litros de gasolina...
pero á vez o mellor... volverte a ver... a brisa atlántica... a praia... o casco vello... pasear contigo... fundirte en abrazos inacabables...
"Y en cuanto acabó... de zurzir las heridas de las noches mal dormidas llegué yo... y le llené de flores el jergón para los dos... sin espinas de colores que se ríen cuando llora y cuando no... las sulfatamos con nuestro sudor..."
P.D.: Hoy dice el periódico, que ha muerto una mujer que conocí...
e o peor... botarte de menos... horas na estrada... calor abafante do asfalto... litros e litros de gasolina...
pero á vez o mellor... volverte a ver... a brisa atlántica... a praia... o casco vello... pasear contigo... fundirte en abrazos inacabables...
"Y en cuanto acabó... de zurzir las heridas de las noches mal dormidas llegué yo... y le llené de flores el jergón para los dos... sin espinas de colores que se ríen cuando llora y cuando no... las sulfatamos con nuestro sudor..."
P.D.: Hoy dice el periódico, que ha muerto una mujer que conocí...
Thursday, April 12, 2007
Teño un blog...
... cun nome que me encanta... pero non me sae da gana escribir nada nel... agora sí claro, estou tentando analizar un test... normal que me dea por escribir...
"Cuenta la historia que del monte bajaba una serpiente... para buscar en la llanura la cola que perdió... ¿no serás tú? no seré yo... un pedacín... un pedacín... de mí rabín... poooompoooompooooom..."
"Cuenta la historia que del monte bajaba una serpiente... para buscar en la llanura la cola que perdió... ¿no serás tú? no seré yo... un pedacín... un pedacín... de mí rabín... poooompoooompooooom..."
Sunday, April 01, 2007
sToP
Unha vez máis estou ata os huevísimos destas movidas pasteleiras... non entendo porque me meto nelas... porque ten que ser sempre estigma que me persegue... non entendo porque un día podo fundirte no meu peito e ao día seguinte me teño que conformar só rozar a xema dos teus dedos... non é xusto...non, non o é...
En fin... será mellor pois verte como dende dentro dunha mampara de cristal como a da Audiencia Nacional... aillado... tolemia concentrada en tres metros cúbicos...
En fin... será mellor pois verte como dende dentro dunha mampara de cristal como a da Audiencia Nacional... aillado... tolemia concentrada en tres metros cúbicos...
Thursday, March 29, 2007
Todo esto é unha noria
últimamente tódolos días son un continuo de incertidume... de non saber nada nada do que vai pasar, onde vou acabar... o mes de marzo que está a piques de acabar foi frenético... non vivo en ningures... vivo nun cento de sitios á vez e eso é coma vivir en ningures... Santiago, Noia, Figuerido... son tres e igualmente fánseme un cento... o que menos me gusta desto... a veces paréceme que me esquezo de como se saborea Compostela... porque se non o sabedes, débese saborear aos poucos... é como o xamón pata negra... a ninguén se lle ocorrería comelo ao tolo... trozos grandísimos de vez...
de todo e de tod@s se olvida un cando vive rápido...aprendín máis neste mes, que en todo o que levamos de ano 2007... as experiencias vitais son unha escola... tal como o é estar calado, e escoitar á xente... deixando que esta che ensine cousas implícitamente...
SaBí SaBí
de todo e de tod@s se olvida un cando vive rápido...aprendín máis neste mes, que en todo o que levamos de ano 2007... as experiencias vitais son unha escola... tal como o é estar calado, e escoitar á xente... deixando que esta che ensine cousas implícitamente...
SaBí SaBí
Saturday, March 17, 2007
Fin da ... parte
Ola, outro blog que se pecha... non teño gana de seguir escribindo... aburro... supoño que non teño nada interesante que decir... así que, é absurdo ter aberto un blog para non escribir ou no que nunca tes ganas de escribir... o fotolog seguirá aberto... as imaxes din sempre máis que mil palabras... en fin, quenes me teñades posto nos enlaces ou algo así... eu diríavos que me sacarades... total, esto vai morrer ao darlle agora a publicar...
En fin, que para saber o que penso ou como me vai, xa sabedes onde vivo se queredes algo...e senón pois nada... que teñades boa viaxe.
En fin, que para saber o que penso ou como me vai, xa sabedes onde vivo se queredes algo...e senón pois nada... que teñades boa viaxe.
Friday, March 09, 2007
C'est finit
Remataron os soños con armadura de papel e aire...
Remataron os sorrisos absurdos que se escapan por simplezas...
Equivoqueime, mil e unha veces, síntoo... cando me reencarne en mono do peñón de Gibraltar fareino mellor...pero é que por outro lado, son como son e non hai máis... son como unha canción de Pereza... unhas veces daría o mundo por estar con alguén e outras... pois non faría nada...
que conste que as fluctuacións non son malas eh! para nada... son... dinámicas digamos... pois iso, eu sigo coa miña dinámica... pitupitupitupitu...
Peace and love!
Remataron os sorrisos absurdos que se escapan por simplezas...
Equivoqueime, mil e unha veces, síntoo... cando me reencarne en mono do peñón de Gibraltar fareino mellor...pero é que por outro lado, son como son e non hai máis... son como unha canción de Pereza... unhas veces daría o mundo por estar con alguén e outras... pois non faría nada...
que conste que as fluctuacións non son malas eh! para nada... son... dinámicas digamos... pois iso, eu sigo coa miña dinámica... pitupitupitupitu...
Peace and love!
Monday, February 26, 2007
Cousas que veñen de imprevisto...
aiiiii!! en fin!! que vémonos en maio... que non vexo que vaia ter tempo nin para escribir entre a vida arrastrada de Santiago (esto de ser estudiante en Compostela xa se sabe...) e a vida de futuro monitor básico de tempo libre... xDD
Sunday, February 18, 2007
Alguén me debeu decir algunha vez...
...Dane o mundo non é como ti o soñas... e si mo dixeron, eu non fixen caso... e equivoqueime... hai que prestar atención ás cousas que che din a veces... non se pode ir polo mundo só co que un sabe... o día menos pensado as cousas non son como ti pensas e levas a ostia da túa vida. falando en plata.é a unha e media da mañá, levo todo o fin de semana con vómitos, dor de cabeza, mocos, estornudos, dores musculares... ou sexase... gripe... agora hai que sumar outra sintomatoloxía máis, provinte dunha doenza non precisamente pouco coñecida... estou a deshidratarme unha vez máis... como outras tantas veces... pero esta é diferente... deshidrátome por algo que non quero máis... non quero promesas que non valen nada... nin sentencias de "xa sabes o que hai"... e que é o que hai preguntome eu?... un pailán... eso é o que hai... eu quérome moi pouco, xa o sei, pero é que nestas circunstancias quérome aínda menos... e de tan pouco que me quero estou deixando de saber querer ós demáis... que será o próximo? deixar de saber dar apertas?... non, iso nunca... hai que pórlle freo...
a partir de agora todo será diferente... a miña vida sen tí pode cambiar bastante... pero a todo se afai un neste mundo... incluso á morte... confío en toda esa xente que quero e que moitas veces igual me olvidei de sabelas querer... sei que sen que eles o saiban... seguirei coa miña insípida vida... "xa sabes o que hai"
a partir de agora todo será diferente... a miña vida sen tí pode cambiar bastante... pero a todo se afai un neste mundo... incluso á morte... confío en toda esa xente que quero e que moitas veces igual me olvidei de sabelas querer... sei que sen que eles o saiban... seguirei coa miña insípida vida... "xa sabes o que hai"
Friday, February 16, 2007
tic, tac
Yo soy un chico del montón
no me parezco a ninguno de esos que salen por televisión
ni a cantantes de academias de canto de cisne
ni al típico guaperas de cine
pero estoy por ti hasta el culo
aunque te guste ese chulo
lo malo en buen envase
lo bueno en mal envase
lo malo en mal envase
sin pena ni gloria pasan los días
con pena y angustia paso tu calle
callado y tranquilo cuento defecto tras defecto
intentando en un último esfuerzo olvidarme que te quiero
último latir do día que se funde na almofada
últimas imaxes mentais antes de entrar en coma... tic, tac, tic, tac, tic, tac...
o tempo viaxa a unha velocidade de 60 segundos por minuto... non para
acábaseme o tempo e non dixen aínda nada
no me parezco a ninguno de esos que salen por televisión
ni a cantantes de academias de canto de cisne
ni al típico guaperas de cine
pero estoy por ti hasta el culo
aunque te guste ese chulo
lo malo en buen envase
lo bueno en mal envase
lo malo en mal envase
sin pena ni gloria pasan los días
con pena y angustia paso tu calle
callado y tranquilo cuento defecto tras defecto
intentando en un último esfuerzo olvidarme que te quiero
último latir do día que se funde na almofada
últimas imaxes mentais antes de entrar en coma... tic, tac, tic, tac, tic, tac...
o tempo viaxa a unha velocidade de 60 segundos por minuto... non para
acábaseme o tempo e non dixen aínda nada
Thursday, February 15, 2007
Porque si...
...porque mientras espero por ti me muero y no puedo seguir así...
Hai veces que esto é autoenganarse... porque en realidade sí quero bicarte, sen preguntar nin insinuar que o vou facer...como fago en soños... porque estou por facer vendedor ambulante de palomitas...porque as túas caricias son bipolares... porque buscando tu sonrisa estaría toda mi vida...
Hai veces que esto é autoenganarse... porque en realidade sí quero bicarte, sen preguntar nin insinuar que o vou facer...como fago en soños... porque estou por facer vendedor ambulante de palomitas...porque as túas caricias son bipolares... porque buscando tu sonrisa estaría toda mi vida...
Amianto
O amianto era un tipo de fibra aillante e ignífuga que se emprega antes en construcción e na confección de traxes ignífugos. Posteriormente demostrouse que o amianto así como as fibriñas pequenas que soltaba, eran mortalmente canceríxenas. O aillamento é tamén mortal como o amianto. Estar aillado do mundo, ou parcialmente aillado, é sinónimo tamén de decaemento e perda da vida. As novas tecnoloxías non son e nunca serán capaces de suplantar ningún tipo de desaillamento, de proximidade, de calidez... as novas tecnoloxías lévannos a un aillamento obxectivo e a unha proximidade abstracta e irreal. O peor de todo, é que non podes escapar das novas tecnoloxías... quedarías aínda máis aillado do que elas te aillan... non podes apagar o móbil;ninguén te daría localizado. Como non se pode fuxir, o mellor é adaptarse, e non abusar delas.
As novas tecnoloxías son amianto emocional entre as persoas... non só aillan no espacio emocional... senón que destrúen a expresión emocional en sí mesma.
As novas tecnoloxías son amianto emocional entre as persoas... non só aillan no espacio emocional... senón que destrúen a expresión emocional en sí mesma.
Wednesday, February 14, 2007
Son unha veleta na Costa da Morte... e ti eres ti sen máis
Un día quiero dejar el mundo entero por ti, la misma noche me aburro y no eres para mí... quisiera tenerlo tan claro como lo tienes tú...
esto es lo que tengo, esto es lo que hay... tengo una paja mental...
pero ti nunca deixarías o mundo por min... porque na balanza dos valores e dos quereres eu non debo costar para ti moito máis dun beixo e unha aperta...
esto es lo que tengo, esto es lo que hay... tengo una paja mental...
pero ti nunca deixarías o mundo por min... porque na balanza dos valores e dos quereres eu non debo costar para ti moito máis dun beixo e unha aperta...
Tuesday, February 06, 2007
Recortes...
"Y entre tanta alabanza de personas de bien (no como yo que soy vasco y rojo, además de varios istas), reflexioné si estaba equivocado. ¡Sé positivo, Iñaki!, me dije. Imaginé que los muros de hormigón eran de chocolate. Que de cabello de ángel estaba hecho el acero. Que los tres presos muertos la pasada madrugada en las cárceles de Langraitz y Zuera eran muñecos de mazapán. Pero, es curioso, no conseguí imaginarme a la señora Gallizo siendo otra cosa que lo que es, como lo eran sus predecesores."
Iñaki de Juana Chaos, GARA 30-12-2004
Sunday, February 04, 2007
Un porqué
Ultimamente non escribo nada nadiña... pero bueno, supoño que será tamén pola situación, a parte dos exames... estou aquí mergullado no microcosmos compostelán... unha burbulla na que tampouco hai moito que contar... o tempo pasa vagariño... ultimamente sen moita zona vella... eso non pode ser bo... pero bueno... aquí tentamos andar...mmm... falta mundo! senón mira aí para o blog de Suso Lista... arreostia! ese homiño sempre ten algo que contar... é tan... profundo... eu de maior... coma él... ver mundo e nada máis!
Thursday, February 01, 2007
Pero...
... que cona me estás contando?! xD
live life and don't be afraid meu home!!
que para dous días que estamos aquí non é plan
botalos a perder en cousas absurdas... ou que vai ser esto!
arreostia meu home!!
xDDDD
live life and don't be afraid meu home!!
que para dous días que estamos aquí non é plan
botalos a perder en cousas absurdas... ou que vai ser esto!
arreostia meu home!!
xDDDD
Wednesday, January 31, 2007
Saturday, January 27, 2007
Adultos que aínda non o son...
Detesto á xente que se vai de moi madura, de persoa adulta xa formada, cando aínda é o que é coma a tod@s @s que andamos polo mundo con vinte ou vinte e poucos anos... persoas que se están formando aínda... que están madurando... que non son perfectamente maduras... pero está no camiño de selo... hai moitas cousas que esa xente aínda non sabe... e hai tamén outras moitas que saben e eu non... e pode que desas cousas que esa xente non sabe, eu sí as sei... porque non todos maduramos por igual nos diferentes ámbitos... porque non todos somos iguais... porque non todos temos berrinches infantís no noso repertorio conductual... porque non todos sabemos afrontar os problemas do mesmo xeito... porque non todos sabemos afrontar tódolos problemas... pero... procúrase... non se adoptan posturas infantiles polo xeral... non, esa non é a tónica xeral...
"O único problema que non ten solución é a morte"
[Tomado prestado de Rocío, filosofando no Tío Gilito,muahahaha]
[Tomado prestado de Rocío, filosofando no Tío Gilito,muahahaha]
Wednesday, January 24, 2007
Meeeeeeee...
acabouse todo o bo soci@s!! comezan os exaaaameeeeeeeeeeeeees aaaaaaaaaaaaaaaaahhh aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaahhh aaaaaaaaaaaaaahhh aaaaaaaaaaaaaaaaaaahhh aaaaaaaaaaahhh...
pero non bos preocupedes! á volta volveremos con máis noites... máis surrealismo e máis festa! máis bingo... máis Maycar... máis Avante... muahahahahaha
e como non... AnTrOiDo !!! en Noia, aquí... en todos lados!!
ueeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee
portádevos ben e estudiade moito moito para non ter setembro! chaaaaaaaus! :D
pero non bos preocupedes! á volta volveremos con máis noites... máis surrealismo e máis festa! máis bingo... máis Maycar... máis Avante... muahahahahaha
e como non... AnTrOiDo !!! en Noia, aquí... en todos lados!!
ueeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee
portádevos ben e estudiade moito moito para non ter setembro! chaaaaaaaus! :D
Sunday, January 21, 2007
Ola
Son un cabrón, un mamonazo e todo o que ti queiras meu amor! ala... contenta? agora déixasme seguir e non me atoras máis? mooooooooooooi beeeeeeeeeen... ímosche dar un azucarillo!
Ala... con dios e pola sombra! xDDDD
Ala... con dios e pola sombra! xDDDD
Saturday, January 20, 2007
Mellor...non soñar...
nin cos beizos de ninguén... nin cos bicos de ninguén... algúns soños son parasitarios, e camiñan pegados á túa pel durante demasiado tempo... vai facer un ano de tolemia por unhas bailarinas douradas e aínda non me pasou... non é que me sinta mal porque aínda non pasara, aínda que un chisco sí... digamos que parezo á mestra de Obaba, que se pasaba tódolos días a agardar algo que non daba chegado... eu agardo algo que non sei moi ben o que é... e moito menos si chegará algún día... ou en que forma chegará... realmente non creo que vaia chegar... estou plagado de defectos... uns máis transcendentais que outros... pero todos sumativos... e sigo a mentir cando nego o que penso e sinto... supoño que me negarei a min mesmo por verte tan lonxe... cando me gustaría que estiveras preto... e busco respostas na miña cabeza... e todas me afastan de ti... non creo que sexas fufí... e eso é o que máis me aterroriza... que che vin se non tes nada de fufí?o teu pelo, o teu olor, os teus abrazos fugaces... qué putadísima. no fondo, toda ti eres unha putada... pero bueno...
hai que recoñecer as limitacións... supoño... nin interesante nin ghuapo... que penitencia caghonacona! xD
e para as escépticas... todos temos problemas... mira os meus... míraos por dentro... vai facer un ano que estou así... vendoa pasar por diante miña sen atreverme a decir nada... ola, que tal?... putadas destas témolas todos... unhas duran máis que outras... esta dura demasiado... pero en realidade quéroa e gústame moitísimo... aínda que sone cursi, aínda que este sexa un post demasiado íntimo... non sei... é así... esto é así... a miña historia é así... e non me poño colorado por decir nada disto... gústame óstias! e mira ti para qué... a non correspondencia non foi motivo suficiente para deixar de pensar nela...
e para a semana todo seguirá igual... seguirei facéndome o duro...evitando abrazos e palabras que me delaten o máis mínimo...
hai que recoñecer as limitacións... supoño... nin interesante nin ghuapo... que penitencia caghonacona! xD
e para as escépticas... todos temos problemas... mira os meus... míraos por dentro... vai facer un ano que estou así... vendoa pasar por diante miña sen atreverme a decir nada... ola, que tal?... putadas destas témolas todos... unhas duran máis que outras... esta dura demasiado... pero en realidade quéroa e gústame moitísimo... aínda que sone cursi, aínda que este sexa un post demasiado íntimo... non sei... é así... esto é así... a miña historia é así... e non me poño colorado por decir nada disto... gústame óstias! e mira ti para qué... a non correspondencia non foi motivo suficiente para deixar de pensar nela...
e para a semana todo seguirá igual... seguirei facéndome o duro...evitando abrazos e palabras que me delaten o máis mínimo...
Thursday, January 18, 2007
No quiero...
despertar... no quiero ser la lluvia al otro lado del cristal...
hai días que é mellor nin espertar nin nacer...
outros no que quedas orfo de xente...
días nos que chove todo o día e ninguén sabe nada...
ninguén é capaz de explicarche porque a auga cando chove enfría e enfada á xente... no canto de ablandala como o fai normalmente...
antonte, onte e hoxe... todo é diferente... a veces parece que é mellor quedar na casa...
así que nada... abur a tod@s
hai días que é mellor nin espertar nin nacer...
outros no que quedas orfo de xente...
días nos que chove todo o día e ninguén sabe nada...
ninguén é capaz de explicarche porque a auga cando chove enfría e enfada á xente... no canto de ablandala como o fai normalmente...
antonte, onte e hoxe... todo é diferente... a veces parece que é mellor quedar na casa...
así que nada... abur a tod@s
Saturday, January 13, 2007
Deixádeme...
freestyle xente!! xD
non vou andar dando explicacións... non me apetece unha merda agora mesmo dar explicacións... non estou agusto así, entón volvo para atrás e o paso que din para diante, agora vólvoo a dar para atrás... eu funciono así... pero bueno... empezo a vivir ó meu, no meu mundo... a saber de quen o aprendería... muahahahaha... a convivencia é o que ten!
non vou andar dando explicacións... non me apetece unha merda agora mesmo dar explicacións... non estou agusto así, entón volvo para atrás e o paso que din para diante, agora vólvoo a dar para atrás... eu funciono así... pero bueno... empezo a vivir ó meu, no meu mundo... a saber de quen o aprendería... muahahahaha... a convivencia é o que ten!
Friday, January 12, 2007
Business!
Non é neghosio demasiado rentable... pero molaría un huevazo montar un bar... e pinchar... pincharía de todo... eso sí. Un bar... con sofás... porque é o seu estar nun bar como si estiveses na túa casa... sofás... e sempre aceite ardendo... para manter un olor constante e transportante... a clave é esa... buscar o ambiente para sentirte coma na casa... terei que ir pensandoo... non vaia ser que un día se me presente a oportunidade de montalo... malo será... que cun crédito e con algo que teña aforrado... xD
Sunday, January 07, 2007
E ti a que aspiras na vida?
Porque falar é moi fácil. é moi fácil rematar segundo de bacharelato, facer selectivo e entrar na carreira que che gusta... entras na carreira que queres, e moitas veces, con ambicións demasiado infantís ou surrealistas. "si, eu vou facer a especialidade de clínica e vou traballar como psicólogo clínico... non sei a ti, pero a min faime falta nota ehh!! non podo perder o tempo nesto!!". qué bonito! qué precioso! psicólogo clínico... tablas para tratar coa xente? firmeza? seguridade? empatía? porqué non... sangue frío para actuar? capacidade para non deixarse levar polas circunstancias...?¿ tes iso?! si?! a xente vive no puto mundo da gominola e teñen un piso na Rúa da Piruleta, no Edificio Lindt...
Aínda así... hainos mellores... "eu vou acabar filoloxía e entro a traballar de lingüista nunha editorial calquera" soñade nen@s, que soñar é de gratís... pártome!
A verdade é que a veces á xente era mellor que calase a decir nada... porque claro... aquí todo o mundo é moi independente... pero á hora da verdade sempre se tira man dos pais... como todo quisque ata agora pequen@s... que seguimos vivindo tod@s de nosos pais aínda que nos joda... así que, que non vaian algúns de flipados alardeando nada... e o que me critique a min... por si alguén critica algo... ou ten a necesidade de facer algún comentario destes que fai a veces a xente... como se tiveran corenta anos cotizados... "ti non sabes o que é traballar..."
pois non, non sei o que é traballar non... é decir, costaríame moito ter agora mesmo independencia económica de meus pais... seguramente acadaríaa... pero costaríame...
pero... teño outro tipo de independencia que ten moito máis valor... a emocional... "ti tela?"
Os paxaros cando saen do ovo, según van medrando no niño... teñen unha aspiración clara... voar... por eso tentan sempre a todas mans saír do niño... a miña aspiración na vida tamén é voar...
Todo ten prazos... esto tamén... dous anos e pico...
Cos pés na terra... traballando do que sexa, todo vale... mínimo de estabilidade... para un aluguer... para comer... para vivir un mínimo...
Cada un ten as súas aspiracións... outros soñaran con grandes coches e vidas de luxo... grandes placeres y caprichos sen xeito... cuestión de vidas.
Aínda así... hainos mellores... "eu vou acabar filoloxía e entro a traballar de lingüista nunha editorial calquera" soñade nen@s, que soñar é de gratís... pártome!
A verdade é que a veces á xente era mellor que calase a decir nada... porque claro... aquí todo o mundo é moi independente... pero á hora da verdade sempre se tira man dos pais... como todo quisque ata agora pequen@s... que seguimos vivindo tod@s de nosos pais aínda que nos joda... así que, que non vaian algúns de flipados alardeando nada... e o que me critique a min... por si alguén critica algo... ou ten a necesidade de facer algún comentario destes que fai a veces a xente... como se tiveran corenta anos cotizados... "ti non sabes o que é traballar..."
pois non, non sei o que é traballar non... é decir, costaríame moito ter agora mesmo independencia económica de meus pais... seguramente acadaríaa... pero costaríame...
pero... teño outro tipo de independencia que ten moito máis valor... a emocional... "ti tela?"
Os paxaros cando saen do ovo, según van medrando no niño... teñen unha aspiración clara... voar... por eso tentan sempre a todas mans saír do niño... a miña aspiración na vida tamén é voar...
Todo ten prazos... esto tamén... dous anos e pico...
Cos pés na terra... traballando do que sexa, todo vale... mínimo de estabilidade... para un aluguer... para comer... para vivir un mínimo...
Cada un ten as súas aspiracións... outros soñaran con grandes coches e vidas de luxo... grandes placeres y caprichos sen xeito... cuestión de vidas.
Thursday, January 04, 2007
O meu duende verde leva todo o día a cantarme...
hai que queimaaaaaaaaaaar.... hai que queimaaaaaaaaaaar... a conferenciaaaaaaaaaaaa episcopaaaaaaaaaaaaaaal...
xDDDD
Avante!
Kung Funk - España huele a culo
Señoras y señores España huele a culo
España huele A mierda, a tordo a gran furulo
España huele mal, España huele a Rosa y a Bisbal,
a Norma Duval, a conferencia episcopal,
Quien gobierne da igual, con la derecha Gescartera y con la izquierda el GAL
Cadáveres con cal, olor fecal cual mierda en un pañal
España huele mal, igual que las mentiras de Carrascal,
Igual que el nuevo codigo penal, igual que la Audiencia Nacional
España huele a cadáver descompuesto,
A rey mue , a escandalos de Banesto por supuesto
Hay que acabar con esta peste cueste lo que cueste,
España al traste, su olor fecal te deja para el arrastre
Arrastrate, fragancia a arcada, fragancia a la vomitada de un puto bacala
DE NORTE A SUR ESPAÑA HUELE A CULO
DE IZQUIERDA A DERECHA ESPAÑA HUELE A CULO
ARRIBA Y ABAJO ESPAÑA HUELE A CULO
¿¿ESPAÑA HUELE A QUÉ?? ¡¡¡ESPAÑA HUELE A CULO!!!
DE NORTE A SUR ESPAÑA HUELE A CULO
DE IZQUIERDA A DERECHA ESPAÑA HUELE A CULO
ARRIBA Y ABAJO ESPAÑA HUELE A CULO
¿¿ESPAÑA HUELE A QUÉ?? ¡¡¡ESPAÑA HUELE A CULO!!!
Empresarios, jueces, politicos, nadie se salva de esta,
España apesta, y camuflar el olor cuesta
O con ambipur España huele a culo,
De izquierda a derecha, de norte a sur
Si tienes sacos de basura traetelos al vertedero
España es como un puto estercolero
Plaza tras plaza y torero tras torero
España huele a Cope, a Ser, a Onda cero y aJuan Carlos Primero
Olor profundo, aroma nauseabundo,
olor a los gallumbos del Torero de pipas Facundo,
a chapapote, moribundo, a notas, disparos, a colillas de Ducados,
España huele a Telefonica, a peste borbonica,
A bomba atomica
Como los pies de un peregrino de camino a la Meca,
España huele peor que una puta sardina seca
DE NORTE A SUR ESPAÑA HUELE A CULO
DE IZQUIERDA A DERECHA ESPAÑA HUELE A CULO
ARRIBA Y ABAJO ESPAÑA HUELE A CULO
¿¿ESPAÑA HUELE A QUÉ?? ¡¡¡ESPAÑA HUELE A CULO!!!
DE NORTE A SUR ESPAÑA HUELE A CULO
DE IZQUIERDA A DERECHA ESPAÑA HUELE A CULO
ARRIBA Y ABAJO ESPAÑA HUELE A CULO
¿¿ESPAÑA HUELE A QUÉ?? ¡¡¡ESPAÑA HUELE A CULO!!!
Asesinos!! Asesinos!! Asesinos!! Asesinos!!
Quienes son los asesinos.
Asesinos son los que hacen que un pais funcione por ETTs
Asesinos son los que se rien del parado cada vez que entra en el INEM
Asesinos son los que hacen contratos basura
Asesinos son todos aquellos que especulan con el precio de la vivienda
Asesinos son los que apoyan la Guerra de Irak
Asesinos son los mafiosos de hacienda
Ellos son los asesinos!!
Monarquia, clero, burguesia, empresarios, jueces, policias,
y toda esa escoria que se dedica a pisotear al obrero y a sus familias
todo por dinero y todo por poder
por eso España huele a culo
porque la democracia es solo para algunos
por eso la tenemos que armar gorda hoy aquí
Que se nos oiga en la Moncloa
De norte a sur
Veo bloqueo, veo opresión
Veo fascismo, veo odio español,
Veo cosas que parecen ser mentira, veo ira
Afino mi punto de mira
Veo a Galindo, veo a Ynestrillas,
Veo a Rajoy, veo a estupidos fascistas,
Butacas en gobierno, butacas en senado
Veo a asesinos que son ahora condecorados,
Veo empresarios, veo animo de lucro
Adinerados desde la cuna hasta el sepulcro
Yo veo al preso, veo al carcelero
Y caras largas tras el golpe de Tejero
Veo soldados, veo militares
Veo fascistas en cuarteles generales
Veo familias sin dinero ni trabajo
Todo esto veo de Miranda para abajo
DE NORTE A SUR ESPAÑA HUELE A CULO
DE IZQUIERDA A DERECHA ESPAÑA HUELE A CULO
ARRIBA Y ABAJO ESPAÑA HUELE A CULO
¿¿ESPAÑA HUELE A QUÉ?? ¡¡¡ESPAÑA HUELE A CULO!!!
DE NORTE A SUR ESPAÑA HUELE A CULO
DE IZQUIERDA A DERECHA ESPAÑA HUELE A CULO
ARRIBA Y ABAJO ESPAÑA HUELE A CULO
¿¿ESPAÑA HUELE A QUÉ?? ¡¡¡ESPAÑA HUELE A CULO!!!
DE NORTE A SUR
DE NORTE A SUR
DE NORTE A SUR
DE NORTE A SUR
DE NORTE A SUR
DE NORTE A SUR
DE NORTE A SUR
Señoras y señores España huele a culo
España huele A mierda, a tordo a gran furulo
España huele mal, España huele a Rosa y a Bisbal,
a Norma Duval, a conferencia episcopal,
Quien gobierne da igual, con la derecha Gescartera y con la izquierda el GAL
Cadáveres con cal, olor fecal cual mierda en un pañal
España huele mal, igual que las mentiras de Carrascal,
Igual que el nuevo codigo penal, igual que la Audiencia Nacional
España huele a cadáver descompuesto,
A rey mue , a escandalos de Banesto por supuesto
Hay que acabar con esta peste cueste lo que cueste,
España al traste, su olor fecal te deja para el arrastre
Arrastrate, fragancia a arcada, fragancia a la vomitada de un puto bacala
DE NORTE A SUR ESPAÑA HUELE A CULO
DE IZQUIERDA A DERECHA ESPAÑA HUELE A CULO
ARRIBA Y ABAJO ESPAÑA HUELE A CULO
¿¿ESPAÑA HUELE A QUÉ?? ¡¡¡ESPAÑA HUELE A CULO!!!
DE NORTE A SUR ESPAÑA HUELE A CULO
DE IZQUIERDA A DERECHA ESPAÑA HUELE A CULO
ARRIBA Y ABAJO ESPAÑA HUELE A CULO
¿¿ESPAÑA HUELE A QUÉ?? ¡¡¡ESPAÑA HUELE A CULO!!!
Empresarios, jueces, politicos, nadie se salva de esta,
España apesta, y camuflar el olor cuesta
O con ambipur España huele a culo,
De izquierda a derecha, de norte a sur
Si tienes sacos de basura traetelos al vertedero
España es como un puto estercolero
Plaza tras plaza y torero tras torero
España huele a Cope, a Ser, a Onda cero y aJuan Carlos Primero
Olor profundo, aroma nauseabundo,
olor a los gallumbos del Torero de pipas Facundo,
a chapapote, moribundo, a notas, disparos, a colillas de Ducados,
España huele a Telefonica, a peste borbonica,
A bomba atomica
Como los pies de un peregrino de camino a la Meca,
España huele peor que una puta sardina seca
DE NORTE A SUR ESPAÑA HUELE A CULO
DE IZQUIERDA A DERECHA ESPAÑA HUELE A CULO
ARRIBA Y ABAJO ESPAÑA HUELE A CULO
¿¿ESPAÑA HUELE A QUÉ?? ¡¡¡ESPAÑA HUELE A CULO!!!
DE NORTE A SUR ESPAÑA HUELE A CULO
DE IZQUIERDA A DERECHA ESPAÑA HUELE A CULO
ARRIBA Y ABAJO ESPAÑA HUELE A CULO
¿¿ESPAÑA HUELE A QUÉ?? ¡¡¡ESPAÑA HUELE A CULO!!!
Asesinos!! Asesinos!! Asesinos!! Asesinos!!
Quienes son los asesinos.
Asesinos son los que hacen que un pais funcione por ETTs
Asesinos son los que se rien del parado cada vez que entra en el INEM
Asesinos son los que hacen contratos basura
Asesinos son todos aquellos que especulan con el precio de la vivienda
Asesinos son los que apoyan la Guerra de Irak
Asesinos son los mafiosos de hacienda
Ellos son los asesinos!!
Monarquia, clero, burguesia, empresarios, jueces, policias,
y toda esa escoria que se dedica a pisotear al obrero y a sus familias
todo por dinero y todo por poder
por eso España huele a culo
porque la democracia es solo para algunos
por eso la tenemos que armar gorda hoy aquí
Que se nos oiga en la Moncloa
De norte a sur
Veo bloqueo, veo opresión
Veo fascismo, veo odio español,
Veo cosas que parecen ser mentira, veo ira
Afino mi punto de mira
Veo a Galindo, veo a Ynestrillas,
Veo a Rajoy, veo a estupidos fascistas,
Butacas en gobierno, butacas en senado
Veo a asesinos que son ahora condecorados,
Veo empresarios, veo animo de lucro
Adinerados desde la cuna hasta el sepulcro
Yo veo al preso, veo al carcelero
Y caras largas tras el golpe de Tejero
Veo soldados, veo militares
Veo fascistas en cuarteles generales
Veo familias sin dinero ni trabajo
Todo esto veo de Miranda para abajo
DE NORTE A SUR ESPAÑA HUELE A CULO
DE IZQUIERDA A DERECHA ESPAÑA HUELE A CULO
ARRIBA Y ABAJO ESPAÑA HUELE A CULO
¿¿ESPAÑA HUELE A QUÉ?? ¡¡¡ESPAÑA HUELE A CULO!!!
DE NORTE A SUR ESPAÑA HUELE A CULO
DE IZQUIERDA A DERECHA ESPAÑA HUELE A CULO
ARRIBA Y ABAJO ESPAÑA HUELE A CULO
¿¿ESPAÑA HUELE A QUÉ?? ¡¡¡ESPAÑA HUELE A CULO!!!
DE NORTE A SUR
DE NORTE A SUR
DE NORTE A SUR
DE NORTE A SUR
DE NORTE A SUR
DE NORTE A SUR
DE NORTE A SUR
Monday, January 01, 2007
En fin pilarín...xD
O chungo de facer asociacións música-ghrandes noites é que moitas veces a música que se asocia... pois... é do peor peorísimo... a última asociación da que me din conta... as ghrandes noites de tarima en garitos pouco aghraciados...
a canción... [asco y verghüensa]...
a canción... [asco y verghüensa]...
Hola, que tal?, soy el chico de las poesías, tu fiel admirador, y aunque no me conocías...
hoy es noche de sexo... voy a devorarte nena linda... hoy es noche de sexo...
voy a cumplir tus fantasías... hoy es noche de sexo... voy a devorarte nena linda...
hoy es noche de sexo... te juro por dios que esta noche serás mía...
hoy es noche de sexo... voy a devorarte nena linda... hoy es noche de sexo...
voy a cumplir tus fantasías... hoy es noche de sexo... voy a devorarte nena linda...
hoy es noche de sexo... te juro por dios que esta noche serás mía...
CENTO POR CENTO MAKOKI...muahahahahahahahahahaha... malas pasadas xoga o cerebro!
Saturday, December 30, 2006
Balance...
...Y en el reloj de antaño
como de año en año
cinco minutos más para la cuenta atrás.
Hacemos el balance de lo bueno y malo
cinco minutos antes
de la cuenta atrás...
como de año en año
cinco minutos más para la cuenta atrás.
Hacemos el balance de lo bueno y malo
cinco minutos antes
de la cuenta atrás...
É imposible facer balance de todo un ano... por meses... unicamente...por temas, case imposible... o ano é bastante monotemático... Compostela... é o que ten vivir máis alí que na casa...
Xaneiro... unha piña... facemonos nun grupo bastante heteroxéneo e peculiar... a partires dunha cea non menos peculiar... xurámonos aparecer na mesma orla... bebimos ata rebentar... licor de melocotón e sorbete de limón... e outras cousas que pasaron que non vamos relatar....
Febreiro... estudamos coma campións... cantas horas malladas na biblioteca...Gabry Ponte... muahahaha... un antroido precipitado... a verdade, é que despois do antroido teño unhas lagoas mentais da ostia... pero sei, polo menos decir que os días do segundo cuadrimestre non os recordo con especial cariño... pasaron cousas que pois dalgún xeito ou outro... foron unha gran putadísima... pero pasaron e aló van... das noites... das noites dos xoves... queda gardado deste ano e do curso pasado... grandes noites sen cea e con baile... no garito este que nos agenciabamos para ir privar tódolos xoves... música patroñenta... pero sofás cómodos e sempre había algún pintxinho... pena que ese garito esteña chapado este curso...
despois veu a Ascensión... catro días dos que me acordo das cousas só a grandes rasgos... e algún que outro concerto... exames... verán... verán que foi diferente... moi organizado eu creo, estudiando seriamente polas mañás e logo polas tardes por aí, ou ben na praia ou ben pola rúa... en tan grata compañía como a de Marta, Alba e Locy... que fixeron que o verán se me pasara máis rápido... e sobretodo sen pensar demasiado... logo veu setembro... un setembro bo a verdade... e volta a empezar outubro... un curso diferente...o grupo que nomeei liñas arriba... desfíxose... horarios diferentes... diferentes ritmos... non sei, algo pasou que truncou todo... pero bueno... aínda que fallara nese sentido o pronóstico para este curso (pronóstico: tod@s xuntos de festa... + unha...)... seguimos a pasalo ben... ou moi ben... é que ben só non o sabemos pasar no Via Cambre... así chegamos a novembro máis ou menos... onde o devir do noso día a día cambiou e deu un xiro de 180º ou máis!!... entramos no Paso de Ecuador... con escepticismo non o imos negar... e agora... despois de dous meses... todo o bo que poderíamos salientar da nosa estancia en Compostela durante os dous últimos meses... nacería do Paso de Ecuador... e máis concretamente de todas esas persoas que un día nos cautivaron co seu compañeirismo... a súa tolemia... unha auténtica sorte haber coñecido a toda esta xente... tal e como dixo María Chepi no seu currado mail... currado, porque para que se poña sentimental así ela telita... que llo digan a unha que eu me sei...muahahahahaha, non! que igual se cela...
Aínda que deixandoo para o final... moitísimas gracias a Ida por seguir un ano máis subida no meu barco... ao igual que eu vou no dela... case catro anos de travesía levamos xa!! e os que nos quedan...(aunque sea en la distancia... seguimos en primera línea de combate... algo que me agrada cada año que pasa e cada vez que me acuerdo de todo el tiempo pasado... y de tantos momentos en los que fuiste de gran ayuda... gracias)
A Hadriana por aguantarme estas últimas semanas do ano... por aguantarme de noite e de día... en Compostela e na rede... muito oBrigaDo!! é o mellor que lle pode pasar a alguén... descubrir xente así! para o que queiras e precises e o que eu che poda axudar... aquí estou amigha!
A Rebe... que che vou contar eu a ti que non saibas!!... que me encanta terte aí sempre... aínda que todo cambiara... aínda que a situación non fora máis indicada... sempre agarda ao mástil... sempre evitando que afundira... sempre reflotándome... e facendo que volvera á miña ruta inicial... moitísimas gracias Rebe por todo... por un ano e medio... por un medio ano de comprensión e apoio... de cañas e pintxos... de xantares que non se esquecen... paseos inacabables por Compostela... pola túa, miña, nosa... Compostela...por noites e noites de apoio a Orange... por todo mil gracias prinZesinha de mOra!!
A Chepi... que se tire ás vías!! que xa está tardando!! pois a Chepi decirlle que é mellor mercar as magdalenas do Dia que as do Carrefour saben a churruscado e son máis caras... e que o Puntomatic é mellor o normal... que o de marsella xa me atorou... é que non sei que contarche que non saibas... é que como eres tan asentimental... pois non pega decirche que se che quere moito... pero sabes que é así ehh! e tamén...papapapapapapapopopoppapapapapapapa
Bué... e de túa prima (Alba) pois decir... mellor primero... tamén agradecer á xente do Paso que é de puta madre...Bárbara,Noelia,Ana,Nuria (por un dos distritos;cañas) e logo pois Alisia, David, Raquel...
Pois nada... Alba... qué tamén se che quere ben aínda que moitas veces te poñas raiante e haxa que mandarte a tomar polo cú... aínda que a veces te poñas celosa... de non se sabe moi ben o porqué...pois iso, que tamén eres unha tía de puta madre e coa que ao igual que co resto da xente nas liñas anteriores mencionadas, alguén con quen se pode contar...
En fin... e haberá que ir rematando digo eu... bué... ao final... apartado blogueiro especial... muito oBrigaDo nOgüinHa!! porque sempre tes algo que decir nos meus blogs... co que a min me ghusta que me comenten... muahahahaha... xa sabedes rañaos!! comentade algo... cando podades... si queredes... que visto o visto... psé
alá! salú e feliz 2007!!
Propoño...
... facer un brinde virtual que se faga posteriormente físico... un brinde por moitas máis noites de Avante! e xa que estamos polo Cantón de San Bieito... pois moitos máis de Likor Kafé no Calviño.
Brindo polas noites do Avante! e polas pezas que alí bailamos e bailaremos!! aquí vai unha...
Brindo polas noites do Avante! e polas pezas que alí bailamos e bailaremos!! aquí vai unha...
MUIÑEIRA DO SANTO AMARO (interpretada por Treixadura)
Señor cura, señor cura
a doutrina non lla sei,
pídame unhas cantiguiñas
que eu llas repinicarei.
Moza bonita no mundo
non debera de nacer,
porque fai como a mazá
todos a queren comer.
Ser solteiro é boa cousa
e ser casado tamén,
deixarei pra cando morra
pensar no que me convén.
Por dicir ¡Viva San Roque!
prenderon o meu irmán,
agora que o soltaron
¡Viva San Roque e o Can!
Señor cura, señor cura
a doutrina non lla sei,
pídame unhas cantiguiñas
que eu llas repinicarei.
Moza bonita no mundo
non debera de nacer,
porque fai como a mazá
todos a queren comer.
Ser solteiro é boa cousa
e ser casado tamén,
deixarei pra cando morra
pensar no que me convén.
Por dicir ¡Viva San Roque!
prenderon o meu irmán,
agora que o soltaron
¡Viva San Roque e o Can!
Friday, December 29, 2006
30 de Decembro
Día internacional do abrazo mundial... mañá a partires das 6 da tarde... sae á rúa e abraza a todo aquel que queira ou o necesite...
por un mundo diferente... mañá e sempre... moitas apertas para toda a xente!!
por un mundo diferente... mañá e sempre... moitas apertas para toda a xente!!
Tuesday, December 26, 2006
Apego materno...
elas párennos. dannos a nosa primeira comida. os nosos primeiros mimos. ensínannos a querer. ensínannos a tenrura. cando nacemos sabemos perfectamente quen é, o seu cheiro é inconfundible. seguimos medrando e nunca marchan, sempre constantes mirando do noso medrar. gardaespaldas da nosa felicidade. constructoras da nosa persona... en definitiva a persoa máis importante que nos imos atopar na nosa vida mooooi probablemente...
Por todo iso, moitas gracias a tódalas mamás do mundo que son todo esto e máis para os seus fillos... todas aquelas que manteñen un apego materno óptimos cos seus fillos... e como non tamén, a todas aquelas que algún día serán nais e de seguro manterán un apego materno igual de bo...
E para rematar en letra máis miúda... darlle a noraboa á miña nova primiña, Claudia... porque vai ter a madriña máis fufí que nunca na súa vida podería imaxinar... e ademáis de ser tan fufí... é todo un exemplo a seguir na vida, por innumerables motivos que todo o mundo sabe... ou eu polo menos sei, e teño en conta para tela como exemplo...
Por todo iso, moitas gracias a tódalas mamás do mundo que son todo esto e máis para os seus fillos... todas aquelas que manteñen un apego materno óptimos cos seus fillos... e como non tamén, a todas aquelas que algún día serán nais e de seguro manterán un apego materno igual de bo...
E para rematar en letra máis miúda... darlle a noraboa á miña nova primiña, Claudia... porque vai ter a madriña máis fufí que nunca na súa vida podería imaxinar... e ademáis de ser tan fufí... é todo un exemplo a seguir na vida, por innumerables motivos que todo o mundo sabe... ou eu polo menos sei, e teño en conta para tela como exemplo...
Monday, December 25, 2006
Unha de animais...
Naceu avelaíña, sabendo que non ía durar máis de dúas ou tres noites... naceu un martes e morreu un xoves á última hora, cando o día vence á noite. Tiña clara como era a súa vida, só a noite. Mais iso non lle importaba, tiña clara a súa meta. Que o enfeitizo se rematara, e deixara de ser avelaíña... que coma no conto do príncipe encantado... alguén lle dese un bico e rachara o feitizo, de rá a príncipe, de avelaíña a malabarista. Como dixen, o martes naceu, sen moita sorte, pero si co afianzamento de querer seguir loitando polo desencantamento do feitizo. Inxenua da avelaíña, que pensaba que alguén podía ser capaz de bicala!! será que non era calquer alguén, será que era simplemente "ela". Seguiuno intentando, pero é que tampouco sabía como, coitada avelaíña vergoñenta... que por tal motivo, pola súa vergoña, acabou ficando morta o derradeiro día, a derradeira noite, de madrugada, case mañá, contra da vidreira dun portal. De seguro que non foi morte cruel, senón cun certo grao de dozura... esa que deixan as apertas máis desexadas...
Friday, December 22, 2006
Outra vez...
...non. non penso caer no mesmo erro da última vez. non vou deixar que ninguén me leve. aínda que todo o mundo se acostuma, en maior ou menor medida ao fracaso, eu xa non quero seguir acostumbrandome, por ese motivo, non teño ningunha ilusión posta en ti. psé. me la pela. así que, fai o que queiras ou o mellor dito, pensa o que queiras sobre un servidor e a súa puta vida. eu non desisto; xa nin o intento; visto lo visto. nin puta gracia me ten. en fin, tampouco hai que darlle tanta importancia ás cousas. é cuestión de non empezar a pensar, non fixarme en ti, non sorrirche parvamente nin acariciarche suavemente, esquivarte... non, esquivarte non, que non queda fino. digamos que só un saúdo fugaz neses antros frecuentados por malas compañías. [xDD]. pois iso, que non ostia! que paso, que non penso fixarme no teu pelo nin nos teus ollos... que non... paso de todo este rollo!! aí queda eso... así que xa sabedes todos os que sabedes... paso da movida... paso! prométoo
Sunday, December 17, 2006
Venres' night
Como cambian as noites dependendo de que día da semana sexa, xa non só polo número de xente, senón máis ben polo tipo de xente. Os venres da zona nova son cada vez máis abominables e nauseabundos... mareas de "machotes macokis" á busca, caza e captura de rapazas. A que soa mal?. pero é así. e doe xeralizar, pero que asco pertencer a un xénero tan fodidamente chungo. en fin, se algún día chego a ser como a maioría, dádeme un pau na cabeza que me deixe parvo de por vida... en fin... esto era o que ía escribir hoxe, pero hai máis... mails inesperados que entran...
encantoume a verdade, seguirei as instruccións fielmente... e do de raiarme... seguro que seguirei, aínda que agora despois do mail un pouco menos... e despois do venres' night... que me dixeron que era diferente... o que me gustou moito a verdade.
Pois xa ves nOgüiNha!! polo mundo ando!! desaparecido... pero moi ben, todo é diferente cando comeza a facer frío e Compostela se enche de luces de cores e boa xente... este xoves gran gala de Psicoloxía, simulacro de fin de ano... xa podías vir eh! e colaborar con tan humilde causa... ;b . só son catro ouros!! con cotillón, copa de champagne e doce uviñas da sorte para tomalas coas badaladas ás 12!! :D ah!! e en Capitol, que hai nivelaso... xDD ;b :D
Como non veñas poñome azul...
non son de dalas gracias nos post, pero tamén non sei que me da non poñelo, asi que poñoo en pequeno: moitas gracias polo mail Hadri é e estou seguro que será de moita axuda en momentos baixos... e moitas gracias Alba, gústame saberme diferente... fóra das xeralizacións. ;b
encantoume a verdade, seguirei as instruccións fielmente... e do de raiarme... seguro que seguirei, aínda que agora despois do mail un pouco menos... e despois do venres' night... que me dixeron que era diferente... o que me gustou moito a verdade.
Pois xa ves nOgüiNha!! polo mundo ando!! desaparecido... pero moi ben, todo é diferente cando comeza a facer frío e Compostela se enche de luces de cores e boa xente... este xoves gran gala de Psicoloxía, simulacro de fin de ano... xa podías vir eh! e colaborar con tan humilde causa... ;b . só son catro ouros!! con cotillón, copa de champagne e doce uviñas da sorte para tomalas coas badaladas ás 12!! :D ah!! e en Capitol, que hai nivelaso... xDD ;b :D
Como non veñas poñome azul...
non son de dalas gracias nos post, pero tamén non sei que me da non poñelo, asi que poñoo en pequeno: moitas gracias polo mail Hadri é e estou seguro que será de moita axuda en momentos baixos... e moitas gracias Alba, gústame saberme diferente... fóra das xeralizacións. ;b
Saturday, December 09, 2006
Ata igual tiña razón...
...aínda que non ao 100%, que despois aínda o cree demasiado e cólase. tiña razón un animaliño croqueta, cando distribuía as súas preferencias na vida, e outorgáballe un importante tanto ao AMOR (as cousas hai que decilas de frente), pero ao de parella, o tradicional digamos. pero claro, ninguén fala do amor entre amigos e familiares. ese amor é tabú. os abrazos e caricias quedan fora de lugar. o raro sería dalos, non que non se dean, eso non é o raro. pero claro, si se deran... cal sería a diferencia entre o amor entre amigos e o amor de parella... simplemente o sexo
que materialista a diferencia. tamén se podería engadir a diferencia máis transcendental... a intimidade. a intimidade enche, faite sentir ben, vivo, querido, cálida trincheira.
AMOR, que corta é a palabra e como costa decila, poque é cursi, é un importante motivo para que te tachen de patotxeiro, cursi e pasteleiro. e que máis da!! a quen lle importa quedar así, si é así, é verdade, costa decila por eso... é unha parvada. en fin, hai días que era mellor ser ameba e non darse conta do que é estar namorado, ser correspondido, e sentir o calor da cálida trincheira... saúDe!
que materialista a diferencia. tamén se podería engadir a diferencia máis transcendental... a intimidade. a intimidade enche, faite sentir ben, vivo, querido, cálida trincheira.
AMOR, que corta é a palabra e como costa decila, poque é cursi, é un importante motivo para que te tachen de patotxeiro, cursi e pasteleiro. e que máis da!! a quen lle importa quedar así, si é así, é verdade, costa decila por eso... é unha parvada. en fin, hai días que era mellor ser ameba e non darse conta do que é estar namorado, ser correspondido, e sentir o calor da cálida trincheira... saúDe!
Thursday, December 07, 2006
Nunca se ten todo...
veces tes sobre que escribir, pero non sabes como... outras veces sabes como escribir, pero non tes sobre que escribir...
e outras veces... sabes sobre que che gustaría escribir pero non sabes como escribir, aínda que eso sí, tes a banda sonora para emparellar ao que se escribiría...
e outras veces... sabes sobre que che gustaría escribir pero non sabes como escribir, aínda que eso sí, tes a banda sonora para emparellar ao que se escribiría...
El viaje de Chihiro
-
Iván Ferreiro
Thursday, November 30, 2006
Non estou
non sei por onde ando, non sei o que quero (sei o que non quero;perderte), todo me da voltas e me pasa moi rápido, non quero raiarme, pero fágoo... non quero pensar en ninguén, pero penso... e é máis, aterrorízome... apareceu fai moi pouco tempo, e xa parece que fai meses que apareceu... non sei que facer, non sei que pensar, non sei que decir para romper o medo... estou sumido nunha inmunda espiral de medo e indecisión... pouco queda máis que esperar e beber máis do que se debería... (porque hoxe é xoves, porque hoxe hai cea).
no meu puto mundo! xDD
no meu puto mundo! xDD
Tuesday, November 28, 2006
Relato de naufraxios
Sempre se di que o último que ser perde é a esperanza. pois eu xa a perdín a verdade. non hai esperanza de chegar a un porto no que arribar. igual o mellor é convertese nun barco á deriva sin timón nin patrón. sin radiobaliza que que saia á superficie no naufraxio. sen botiquín de clase A, con mórficos que curen o incurable. sen chaleco nin bote salvavidas. só queda ser engullido polo mar. á espera de que calquer nereida me rescate, aínda que sexa con falsas promesas. cando tes nada, algo...é moito. os días seguirán pasando grises e chovendo... as noites seguirán pasando longas e bebendo... danzando... toleando... namorándome a cada paso... a cada noite, pero sempre, sempre, sempre... dende a sombra, que ninguén saiba nada do que sinto por ninguén... que ninguén saiba que enche os meus ollos, ou o que é aínda máis importante... que ninguén saiba quen enche a miña cabeza... quen me fai sentir cómodo... quén é quen... a saber!
demasiadas cousas na cabeza... como para quedar cunha persoa... non existe persoa que aglutine todo o que me gusta... non existe agora, pero por descontado que existiu... pero iso xa pasou, xa rematou...agora xa foi Marica non chores ... non me alegro de que xa pasara, pero tampouco me entristezo, porque pasa o tempo e vexo todo o que sigo a ter, todo o que aprendín, todo o importante que é... por eso te quero tanto, aínda que xa non é o querer de antes, non é o querer da paixón, non é o querer dos que se aman... é o querer dos amigos que sempre están, o querer dos grandes amigos... en fin, os nosos derroteiros son moi diferentes... pero a viaxe seguimos a facela xunta, tes o camarote PMI (non o do leite ou iogures... senón o de persoa moi importante)
...
ti sabelo todo, e seguirás sabendoo todo... ao primeiro momento
En fin... seguirás a putearme coas expresións que utilizo... cos narices superlativos (que non o son tanto)... sabes que o tomo ben eh! xDD en fin... animaliños!!
Bué, pois xa remato... AbUr ! !
Ah! e pasadevos durante esta semana pola páxina do noso paso de ecuador, que están colgando as fotos do magosto, aínda que non as puxeron todas... www.psicopaso.tk
demasiadas cousas na cabeza... como para quedar cunha persoa... non existe persoa que aglutine todo o que me gusta... non existe agora, pero por descontado que existiu... pero iso xa pasou, xa rematou...agora xa foi Marica non chores ... non me alegro de que xa pasara, pero tampouco me entristezo, porque pasa o tempo e vexo todo o que sigo a ter, todo o que aprendín, todo o importante que é... por eso te quero tanto, aínda que xa non é o querer de antes, non é o querer da paixón, non é o querer dos que se aman... é o querer dos amigos que sempre están, o querer dos grandes amigos... en fin, os nosos derroteiros son moi diferentes... pero a viaxe seguimos a facela xunta, tes o camarote PMI (non o do leite ou iogures... senón o de persoa moi importante)
...
ti sabelo todo, e seguirás sabendoo todo... ao primeiro momento
En fin... seguirás a putearme coas expresións que utilizo... cos narices superlativos (que non o son tanto)... sabes que o tomo ben eh! xDD en fin... animaliños!!
Bué, pois xa remato... AbUr ! !
Ah! e pasadevos durante esta semana pola páxina do noso paso de ecuador, que están colgando as fotos do magosto, aínda que non as puxeron todas... www.psicopaso.tk
Sunday, November 26, 2006
Sobre o anterior...
Ódio ter que expresarme a través das palabras doutros, pero era inevitable e encaixaba perfectamente esa letra, nesta semana. Non saín tanto, non bebín tanto, pero é a letra para esta semana, ou a semana para esta letra.
P.D.:Non puiden comentar en Bitácoras, pero... que mal repartido está o mundo eh! eu non escribín en toda a semana porque non sabía o que poñer, tendo a oportunidade de facelo, e ti rebentando por escribir... ;b
Síntese do tempo no que non se puido escribir
Con mis canciones p'aqui
con mis canciones p'allá
pasa deprisa la vida
Con la mujer que se fue
con la mujer que vendrá
voy cerrando mis heridas.
Vivo más de noche que de día
sueño más despierto que dormido
bebo más de lo que debería...
con mis canciones p'allá
pasa deprisa la vida
Con la mujer que se fue
con la mujer que vendrá
voy cerrando mis heridas.
Vivo más de noche que de día
sueño más despierto que dormido
bebo más de lo que debería...
La Fuga
Sunday, November 19, 2006
O segundo adxectivo...
rOmántiCa
obviamente esto hai que explicalo mellor. non romántica no sentido pasteleiro. sí romántica no sentido da corrente do romanticismo. eso si, non tomalo estrictamente, pero si en parte... esto é, o que se escribe, por exemplo. máis cousas... pois, amor que leva á tolemia.
P.D.: tampouco tardei ehh!! estou sobradírmo... pá min que foron as herbas de postre... ;b
obviamente esto hai que explicalo mellor. non romántica no sentido pasteleiro. sí romántica no sentido da corrente do romanticismo. eso si, non tomalo estrictamente, pero si en parte... esto é, o que se escribe, por exemplo. máis cousas... pois, amor que leva á tolemia.
P.D.: tampouco tardei ehh!! estou sobradírmo... pá min que foron as herbas de postre... ;b
Saturday, November 18, 2006
Friday, November 17, 2006
Que chunga eres ás veces!
e que explícito é o título. pero é así. a veces eres do puto peor. así non funciona o mundo. non podes pasar en tan pouco tempo do blanco para o negro. poder podes, pero non é xusto. non é xusto darme mel, para logo darme viño ácedo. non, para min, dende o meu punto de vista, non é xusto. non me regales nada. se logo mo vas roubar en parte. en gran parte. non me regales tempo. porque para min ese tempo é un regalo, para ti non, para ti debe ser a peor forma de matar o tempo. si te aburro, dimo. si queres que cale, dimo. si queres que marche, dimo, e fareino.
a veces pregúntome si farías todo o que fas, sabendo todo o que digo, o que eu digo, o que eu penso, o que eu... te quero gilipollas
a veces pregúntome si farías todo o que fas, sabendo todo o que digo, o que eu digo, o que eu penso, o que eu... te quero gilipollas
Wednesday, November 15, 2006
miMá!
Tiñamos que faser un clú! visto o visto. "o clú dos imposibles". polo menos no meu caso. não sei ata que ponto são tan paralelas... mais, falando pola miña, cada vez doume máis de conta do papel que o temor xoga. é ingrediente de todo. de todo, todo non, só do corazón. "o corazón ten razóns que a razón non entende" (Blaise Pascal). e ese temor, maniféstase de múltiples formas. mans húmidas (despois de moitísimo tempo sen pasarme). falo moito máis rápido. en trinta segundos podo decir todo o xusto e necesario e marchar. cada xesto é un mundo. cada momento está fragmentado en mil fotogramas, como si fose esto unha cámara desas que grava aos dummies nos experimentos de airbags e cinturóns. é terrible, pero tanto ten, en parte. porque en Compostela por fin chegou o outono, o inverno, o frío, a auga, o vento. as follas bailan polo campus sul. e o vento sopla nas esquinas, como se fose un acordeón. si se pecha os ollos é moi doado de imaxinar. no fondo, aínda que pareza mentira, estou cansando de escribirlle. en van. pero eso sempre o digo. e sempre ha de vir algo que faga que todas as promesas sobre non volver a escribir, queden en papel mollado. un sorriso é xa suficiente, unha aperta, minutos de conversa. vese que son simple, conformista e pido pouco. ou moito, según se queira ver.
Soñadora paralela... os primeiros motxos págoos eu
[y celebrar su entierro, de taberna en taberna...]
Soñadora paralela... os primeiros motxos págoos eu
[y celebrar su entierro, de taberna en taberna...]
Tuesday, November 14, 2006
Eu...
que queres que che diga? ben, ben,ben de todo... non se está así. tes eses días nos que sorrís coma un parvo, nos que só coa mera visualización eres medianamente feliz. e logo están os outros días. os días onde todo é de cor, agás cando ti te cruzas e como si unha volta ao pasado fose, cubres de escala de gris por onde pasas. pero que che podo decir eu a ti?. eu só teño potestade para saudarte e para preguntarche qué tal. daste conta?. no fondo son un pobre. non teño nada. pero como son pobre e conformista; confórmome con que dos sete días que ten a semana... poder algún deles roubarche un sorriso... que parche o resto dos días.
Monday, November 13, 2006
Simplicidades...
Encantou-me verte hoxe...
A veces as cousas máis sinxelas son as que máis cheas de significado están,ou, as que máis poden chegar a expresar
Friday, November 10, 2006
Un máis...
un venres máis na secuencia de venres do mundo. levantarse coas mesmas sensacións. facer as mesmas valoracións nocturnas de sempre. en definitiva. rutina serial que leva ao afundimento.
hai noites que era mellor durmilas. e máis agora. cando os espellos nunca minten. tanto ao principio como ao final da noite.e máis aínda polas mañás. não é doado olha-los. aínda así hai que joderse!. porque hai dous colocados en puntos críticos; véxase o baño e a sala. é imposible esquivalos. aínda así tódalas noites teñen os seus minutos. tempo que fai que tampouco sexa tan perdida a noite. que si te partes un pouco as cachas con alguén. ata incluso, hai noites, que poden ter o seu pequeno grao de ternura... porque as noites, eso é indiscutible, nun sentido ou noutro
... debilitan los corazones.
P.D.: Este post non é de ninguén... é meu... si, póñome egoísta... e digo que é meu, meu e meu.
hai noites que era mellor durmilas. e máis agora. cando os espellos nunca minten. tanto ao principio como ao final da noite.e máis aínda polas mañás. não é doado olha-los. aínda así hai que joderse!. porque hai dous colocados en puntos críticos; véxase o baño e a sala. é imposible esquivalos. aínda así tódalas noites teñen os seus minutos. tempo que fai que tampouco sexa tan perdida a noite. que si te partes un pouco as cachas con alguén. ata incluso, hai noites, que poden ter o seu pequeno grao de ternura... porque as noites, eso é indiscutible, nun sentido ou noutro
... debilitan los corazones.
Thursday, November 09, 2006
Verdades en lírica rap...
No quiero causar pánico
Con las cosas que explico,
Ni que me entienda el presidente, el siempre ha sido rico,
Tan solo practico atípicos registros líricos
Predico el rape pacifico en estos paisajes árticos.
Es lo único que os queda,
En cualquier país cualquier lugar, sobre cualquier acera,
No dejéis que el amor muera es lo único que os queda
Y lo sabéis lanzar la moneda,
aguantad la espera y lo veréis,
que no se siente el cebo asta que por fin se muerde,
ni se echa de menos algo hasta que se pierde,
que lo recuerde....
Con las cosas que explico,
Ni que me entienda el presidente, el siempre ha sido rico,
Tan solo practico atípicos registros líricos
Predico el rape pacifico en estos paisajes árticos.
Es lo único que os queda,
En cualquier país cualquier lugar, sobre cualquier acera,
No dejéis que el amor muera es lo único que os queda
Y lo sabéis lanzar la moneda,
aguantad la espera y lo veréis,
que no se siente el cebo asta que por fin se muerde,
ni se echa de menos algo hasta que se pierde,
que lo recuerde....
Nach Scratch en "Chico Problemático"
é o último que nos queda... non deixedes que morra!
Wednesday, November 08, 2006
Camiñando un día por ti...polo teu pelo...
Alhajita te hallaré
aunque digas que no.
Me voy por tus ojos, enamorado,
buscándote mi canción.
Me voy por tus ojos enamorados,
buscándote mi canción...
aunque digas que no.
Me voy por tus ojos, enamorado,
buscándote mi canción.
Me voy por tus ojos enamorados,
buscándote mi canción...
Bué, decir só que a letra non é de Quique González, senón dun tal Manuel José Castilla, ou eso é o que se di pola rede...
tampouco há que facerlle caso sempre á rede!! ;b xD
tampouco há que facerlle caso sempre á rede!! ;b xD
Saturday, November 04, 2006
Questão de...
viver.
unha vez máis permítome tomar algo doutro sitio para expresarme. sempre é do mesmo, pero bué.o dito. a última entrada tamén me serve a min agora. [;b]. digamos pois, que despois do verán. cando comezou o outono. cando me rehabilitei. agora, co outono mediado. volvo a recaer.preciso de namorarme de ti outra vez. preciso de volver a soñar desperto. não tentes espertar-me. as túas ansias de crearme insomnio para que non soñe non serven de nada. eu podo e son capaz de soñar esperto. que raro son dende logo. da igual, aínda que mo digas á cara. "esquéceo!". sabes ou deberías saber que non son capaz. ou si. pero non quero. a tolemia que a situación me imprime é doce. si sospeitas algo. ti cala. como fas que todo. sabes?. daste conta? do que fas, sin sabelo. aquí me tes, tomando algo, co ordenador, nun bar para poder lanzar ao ar esto. (dentro da cabesa pode estoupar e eso é peor). ten cousa o tal eh. mira que non me podía namorar doutra persoa. por aquelo da túa ignorancia cara min. ignorancia non en sentido pexorativo. senón ignorancia de... "paso de ti pavo".igual é que non sei namorarme da persoa exacta no momento exacto.
Podía namorarme da camareira, é a primeira vez que a vexo aquí, parece maja, boa xente... e sen embargo, eu, Dane, aquí estou escribíndoche a ti en silencio, cos auriculares postos coa música do ordenador (o 40 latino non é o meu), as mans cheirando a Don Limpio Baño, esbozo un sorriso (polo Don Limpio claro), todo é perfecto no saber estar só dun sábado de outono... todo perfecto non, acabouse o papel... e ti... que es como unha goma elástica... cerca, curto... lonxe, alongado... pero bueno, eu sigo na miña propia espiral que non túa, porque a nosa semellanza está só no branco dos ollos...e en algo máis do cal non me quero acordar.
en fin, que a historia... volve a comezar... un, dous, tres... comezamos de novo a historia sen introducción nin nó, pero sí con desenlace... desenlace neutro.
unha vez máis permítome tomar algo doutro sitio para expresarme. sempre é do mesmo, pero bué.o dito. a última entrada tamén me serve a min agora. [;b]. digamos pois, que despois do verán. cando comezou o outono. cando me rehabilitei. agora, co outono mediado. volvo a recaer.preciso de namorarme de ti outra vez. preciso de volver a soñar desperto. não tentes espertar-me. as túas ansias de crearme insomnio para que non soñe non serven de nada. eu podo e son capaz de soñar esperto. que raro son dende logo. da igual, aínda que mo digas á cara. "esquéceo!". sabes ou deberías saber que non son capaz. ou si. pero non quero. a tolemia que a situación me imprime é doce. si sospeitas algo. ti cala. como fas que todo. sabes?. daste conta? do que fas, sin sabelo. aquí me tes, tomando algo, co ordenador, nun bar para poder lanzar ao ar esto. (dentro da cabesa pode estoupar e eso é peor). ten cousa o tal eh. mira que non me podía namorar doutra persoa. por aquelo da túa ignorancia cara min. ignorancia non en sentido pexorativo. senón ignorancia de... "paso de ti pavo".igual é que non sei namorarme da persoa exacta no momento exacto.
Podía namorarme da camareira, é a primeira vez que a vexo aquí, parece maja, boa xente... e sen embargo, eu, Dane, aquí estou escribíndoche a ti en silencio, cos auriculares postos coa música do ordenador (o 40 latino non é o meu), as mans cheirando a Don Limpio Baño, esbozo un sorriso (polo Don Limpio claro), todo é perfecto no saber estar só dun sábado de outono... todo perfecto non, acabouse o papel... e ti... que es como unha goma elástica... cerca, curto... lonxe, alongado... pero bueno, eu sigo na miña propia espiral que non túa, porque a nosa semellanza está só no branco dos ollos...e en algo máis do cal non me quero acordar.
en fin, que a historia... volve a comezar... un, dous, tres... comezamos de novo a historia sen introducción nin nó, pero sí con desenlace... desenlace neutro.
Friday, November 03, 2006
A vida é moi curta, a morte é eterna...
e o resto xa o sabedes cona!! pero non van por aí os tiros. a vida é moi curta.
ou aproveitas o tempo e avanzas
[punto]
ou estancas nos vinte algo sen futuro e sumerxid@ nunha interdepenmerdancia
[punto]
agora, como súas mercedes queiran...
[puntos suspensivos, finais de fin]
P.D.: As cousas dínse unha vez, non se repiten... ou as ouves ben a única vez que chas din...
Monday, October 30, 2006
As letras non saen soas...
Fuche musa incombustible e inconsciente á vez...
... agora, creo que non quero que o sexas...
... agora, creo que non quero que o sexas...
o medo é libre!
e ti presa do teu devir, espirálico e convulso, atado e escapable
tod@s podemos chegar a ser grandes escapistas...
tod@s podemos chegar a ser grandes escapistas...
Saturday, October 28, 2006
Creisi world !!
... hainos en Conxo con menos delicto... o mundo está tolírmo... non concibo un sábado de case novembro en mangas de camisa, descalzo na herba do parque de Farmacia... é incoherente!... as árbores véselles que están inmersas en tremendas dúbidas existenciais!... desnudámonos ou non nos desnudámos?¿ case mellor nos adaptamos, e cambiamos un pouco os tons da roupa e xa. é decir. volvéronse pudorosas. non fai vento. e os paxaros cantan como se esto fose aínda verán. que pasa cos paxaros?! pensan que a festa do verán aínda segue. de que van os paxaros?! que se meteron?! non concibo. aínda así, a xente é máis mecánica que o mundo animal. segue a mercar roupa e máis roupa de inverno. é o típico de outono. da igual o tempo que faga. hai que mercar roupa de inverno. o outro día vinte graos de noite, hoxe case trinta de día. en fin.
o mundo non sabe o que quere. e para que negalo... eu creo que tampouco o sei... SaBí !!
o mundo non sabe o que quere. e para que negalo... eu creo que tampouco o sei... SaBí !!
Friday, October 27, 2006
Final dos finais que non é o mesmo repetido
Aínda que tu non o sepas, non escribo nunca o remite para non revelarte. aínda que tú non o sepas, a veces os teus pequenos xestos roubanme fugaces sorrisos. aínda que tu non o sepas, aqui rematou unha historia. que nunca coñeciche, porque é froito do meu microcosmos. da que nunca vas ter coñecemento, porque existe un pacto de silencio implícito entre os sabedores do conto facsimilar-blogueiro.
assim que. o conto rematou. pero comeza un aínda mellor. un conto con agasallos!! tempo que a veces regalas para ensinarche, contarche, describirche o mundo e o meu mundo.
assim que. o conto rematou. pero comeza un aínda mellor. un conto con agasallos!! tempo que a veces regalas para ensinarche, contarche, describirche o mundo e o meu mundo.
obrigado pela súa atenção !!
Sunday, October 22, 2006
La soledad a mi me fascina... soledad...
Unha sopa. [de sobre]. dous libros. un libro. Concubinas. unha cidade. compo stellae.campo estrelado. compostela. un olor. castañas na porta faxeira. unha ducia, graciñas. percorrido húmido-cultural. revisión da axenda do día. dúas obras de teatro. un filme nos compostela. dez, dez e catro cincuenta. segue chovendo. a xente non para. segue na rúa. na cidade de pedra non importa que chove. na cidade de cemento e formigón, si. cruzas a fronteira. anceias como nada no mundo chegar á casa. a fronteira non é só fronteira cromática ou ambiental. é fronteira psicolóxica. o atravesala nun ou noutro sentido pode cambiarche o humor. o agrado ou desagrado de saír á rúa. dirección norte, agrado. dirección súl, desagrado. unha cidade máxica, con sensacións máxicas...
Friday, October 20, 2006
Escribe no ar!
Liña 5: Conxo/Estación/Vite
-Mamá, ¿que pone aí?
-No sé, está escrito al revés
-¿Que letras son?
-Pues... una "d"...una "a"...
-¿Y las otras?
-Una "n" y una "e"
-¿Y eso como se lee?
-¿Que pasa que no sabes leer ahora? Se lee "dane"...
-Ahm... ¡¿y eso que significa?!
-¡¡Estáte quieto que te vas a caer!!
-Mamá, ¿que pone aí?
-No sé, está escrito al revés
-¿Que letras son?
-Pues... una "d"...una "a"...
-¿Y las otras?
-Una "n" y una "e"
-¿Y eso como se lee?
-¿Que pasa que no sabes leer ahora? Se lee "dane"...
-Ahm... ¡¿y eso que significa?!
-¡¡Estáte quieto que te vas a caer!!
Dane significa... eu e as consecuencias de ser eu ou ser coma eu...
Por que te fuche sen despedirte?
O día ten horas nas que non se pensa. horas ameba. pim pam pum. vives rápido. un, dous, tres. danzas sen compás nin patrón. agárraste a ela e non a soltas. os minutos pasan despacio. pero gozando. cóllela con forza. que ninguén te afaste dela. o seu olor inconfundible, perfume indispensable da noite. todo é máxico. ti segues a danzar. o ritmo é o de menos. quérela. queres que ese momento con ela non acabe nunca. pero de repente. sen previo aviso. marcha. arrebátancha. e ti?. non choras. eres forte. hai máis coma ela. pero o momento dela nesa noite. xa non volverá. non a verás nunca máis. o pouco tempo de noite que che quedaba por disfrutar con ela. non volverá.
Seguindo con título... nin un mísero beixo de despedida, o último da noite... a noite continuou sen ti, pero xa non era a mesma noite...
Seguindo con título... nin un mísero beixo de despedida, o último da noite... a noite continuou sen ti, pero xa non era a mesma noite...
Tuesday, October 17, 2006
¡¡ NoN !!
acabo de releer o que acabo de escribir. que jodidamente materialista é o mundo!. non me extraña que me aílle a veces nun microcosmos diferente... "de amor y ternura" esto merecía unha canción de Ismael Serrano, mais non acho canción que me describa isto agora... mais, son os valores. o problema está nos valores que a sociedade invirte nas cousas. [punto]
AméLie PouLin... oBaBa...
sOña e non te fixes no que a xente di dos teus soñoS...
AméLie PouLin... oBaBa...
sOña e non te fixes no que a xente di dos teus soñoS...
Historias para non saír [ou durmir según se vexa]...
"Hay demasiados tipos en este garito
Que quieren acostarse contigo
Hay demasiados aspirantes al título
De campeón del mundo
Hay demasiados cristales ahumados
Detrás del idiota de Justin Timberlake"
Quique González nunha noite americana farto das cancións de Britney Spears [ou Espírs] e de Justin Timberlake
Monday, October 16, 2006
Eu son...
Como un guante de látex... como unha lata de coca cola baleira... como un papel arrugado... como libro que lees e non volves a releer... como un dolor de muelas... como o envoltorio plástico que envolve calquera producto alimenticio e precociñado... como un plato de plástico... como un tenedor de plástico... como calquera cousa que se vos ocorra que poida ser "desechable"... e agora que fago?¿ publico?¿ non publico?¿
aíllome?¿ non me aíllo?¿ paso de todo... non paso de todo?¿
Eu báixome aquí...
ti si queres, sigue... pero eu, baixo... porque me acabarán doendo os ollos... e porque teño que botar paredes abaixo, sacar o escombro, cargalo e descargalo, limpar todo para logo poder comezar a levantar novos tabiques...
aíllome?¿ non me aíllo?¿ paso de todo... non paso de todo?¿
Eu báixome aquí...
ti si queres, sigue... pero eu, baixo... porque me acabarán doendo os ollos... e porque teño que botar paredes abaixo, sacar o escombro, cargalo e descargalo, limpar todo para logo poder comezar a levantar novos tabiques...
Saturday, October 14, 2006
senSación de vaCío
"Ya sonó el despertador. me levanto bruscamente. voy al baño y que bajón... el espejo nunca miente!"
"Ojos de serpiente" [Fito & Fittipaldis]
"Ojos de serpiente" [Fito & Fittipaldis]
Friday, October 13, 2006
Pintadas...¿pintadas?
Parede da estación de autobuses e do FEVE de Burela
Digo ¿pintadas? porque no fondo paréceme unha ofensa chamarlle a isto pintada...[ao da dereita claro está, o da esquerda si que é unha pintada...]... esto é... "poesía na rúa"...muahahaha... bueno "expresión emocional na rúa" deixémolo aí. a cuestión. ti ves isto, e podes pensar de todo. o primeiro que farás como todo fillo de veciño fixo ao vela, é pensar, quen será señorita... será a profesora? todos algunha vez lle chamamos señorita... ou será así como lle chama á súa namorada... ou será será... en xeral, para que cada señorita que haxa en Burela se sinta identificada con esas liñas... quen sabe! pero claro, se me autopregunto... a ti que che gustaría que significase?? a min, gustaríame que os tiros foran pola última opción... porque sería como si eu pintase... "quérote moito fada" nunha parede... todas as fadas se sentirían halagadas... porque non se sabería a quen vai dirixida a frase... porque como todos/as sabedes... as fadas están en todos lados... as fadas que traballan en pastelerías... ou en supermercados Dia... ou as fadas que traballan en peluquerías... ou como non... as fadas que van ás facultades polas mañás... o mundo está cheo de fadas... só que moitas, non saben que o son...
Thursday, October 12, 2006
Nas sombras...
Unha felicitación escrita na sombra por estar sempre dentro da miña sombra para termar de min cando tropezo e estou a piques de caer...
Wednesday, October 11, 2006
De todo se pode sacar da rúa...
"Non hai peor ladrón que o que rouba un céntimo"
...e quen rouba ó patrón... cen anos de perdón!
Sunday, October 08, 2006
Xa teño a equipaxe completa...
faltaban. non sei porque hai sete días non notei a súa ausencia. pero agora xa volven a viaxar conmigo. a compartir tempo. rúa e tolemia conmigo. dous trozos de madeira recubertos de goma de bicicleta. un trozo de aluminio recuberto de cinta aislante vermella e negra. cun cable rodeandoo. e dous rollos de goma de bicicleta en cada punta...
a felicidade elevada á mínima potencia!! porque algo tan insignificante é raro que produza tanta felicidade...
a felicidade elevada á mínima potencia!! porque algo tan insignificante é raro que produza tanta felicidade...
Saturday, October 07, 2006
Foi todo como un soño...
... de cereixas e rosas. Falo máis dun amor, que nunca existiu. foi só como un ceo pintado de cor. de apertas e tenrura que as rúas borraron. foi como un soño, que nunca existiu. foi como un soño... que nunca existiu. fun tan pouco na túa vida. unha nube de paso. o sol dunha primavera que na túa man habitou. con miles de caricias, non me digas que non. foi como un soño... que nunca existiu...
Fue como un sueño, Antón Seoane
semeLLanZas
Nin eu son Humphrey Bogart... nin ti Ingrid Bergman...
pero eu...
...tamén che deixaría ir con el.
Friday, October 06, 2006
Non quero saber nada...
Os espellos non me din nada. nin me din si. nin me din non. nin me din apártate de diante miña. os espellos deberían estar prohibidos. non quero máis espellos que dous ollos que me miren. non os quero non. si puidera faríame invisible aos espellos. que ao mirar para eles non reflexaran nada. só luz. a luz é bonita. invándenme mil sensacións extrañas. gústame estar na estación en Compostela. saber que veño para aquí. falar por teléfono antes de marcharme da estación. dar e devolver perdudas. que pouca cousa me fai feliz. a que si? pero son as pequenas cousas as que fan que me aguante de pé a maior parte das veces. gústanme as pequenas cousas. gústanme as apertas. non quero escribir. pero estouno facendo simplemente porque confío en que me axude. porque podería ser un antídoto. o espidifen para o final dunha semana de dor de cabeza.
voume sentar a agardar. fumando un de picadura. sentado nun portal. vendo á xente pasar. e ao tempo. e volvereime a rir só. como fago cando te vexo feliz.
Déixoche unha invitación. un café. déixoche unha canción. un principio.
Salta aunque nadie te comprenda por encima de cabezas huecas salta como un gato que tu no eres un pájaro, salta aunque nadie te comprenda por encima de cabezas huecas salta como un gato nunca más serás un pájaro enjaulado,salta salta salta.
voume sentar a agardar. fumando un de picadura. sentado nun portal. vendo á xente pasar. e ao tempo. e volvereime a rir só. como fago cando te vexo feliz.
Déixoche unha invitación. un café. déixoche unha canción. un principio.
Salta aunque nadie te comprenda por encima de cabezas huecas salta como un gato que tu no eres un pájaro, salta aunque nadie te comprenda por encima de cabezas huecas salta como un gato nunca más serás un pájaro enjaulado,salta salta salta.
Wednesday, October 04, 2006
De compras...
Ola bos días. quería un escravizador aínda máis agresivo e ferinte que o que teño. sería posible?. que tipo de escravizador lle gustaría levar desta volta? pois non sei. como son algo masoca. pois un que teña uns pinchos ben grandes e que amarguen ben. bueno, temos aqui un escravizador último modelo que nos acaba de chegar, é macanudo! ten como agulliñas pequenas que se che van cravando aos poucos e soltan como unha especie de veleno, non identificado aínda. Carallo!! como evolucionou o mercado dos escravizadores eh!! en dous meses que non veño por aqui. moito cambiou!. Si, a verdade é que si. Pero por outro lado ten que ver normal que evolucionase tanto. A demanda é moi grande. Xa se sabe... hai moito parvo solto polo mundo... moito parvo disposto a seguir sendo parvo e seguir escravizándose...
PD: Ogallá que as follas non che toquen o corpo cando caian, para que non as podas convertir en ...coitelos
PD: Ogallá que as follas non che toquen o corpo cando caian, para que non as podas convertir en ...coitelos
Subscribe to:
Posts (Atom)